Επειδή στην αρχική ανάλυση του παιχνιδιού με τον ΠΑΟ δε χώρεσαν όλα, αποφάσισα να κάνω μία ακόμα, καταγράφοντας κάποια επιμέρους στοιχεία, που πρέπει να προβληματίσουν την ομάδα, αλλά και κάποια θετικά.
Ξεκινώ από τα καλά νέα:
• Για πρώτη φορά, όχι μόνο φέτος, αλλά και από πέρυσι, ο ΟΦΗ έγινε τόσο απειλητικός από στημένες φάσεις. Όχι τόσο στο 1ο ημίχρονο, όσο στο 2ο, όπου είχε μία σειρά από ευκαιρίες, μετά από κόρνερ. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η πνευματική αστάθεια του ΠΑΟ, αμέσως μετά το πέναλτι, αλλά είναι ένα θετικό στοιχείο. Είχαμε δει ενδείξεις και σε προηγούμενα ματς, όμως τώρα πήρε και κάτι επιτέλους ο ΟΦΗ.
• Ο Διαμαντής έκανε 2ο σερί εξαιρετικό ματς σε ρόλο στόπερ, αυτή τη φορά με 4αδα μάλιστα. Είναι ο πρώτος από τους νεοαποκτηθέντες, που αρχίζει να κερδίζει έδαφος και θέση στην «ιεραρχία».
• Ο Στάρζεον, παρότι εμφανώς ανέτοιμος και με λίγα τρεξίματα, έδειξε όταν έπαιρνε μπάλα, ότι διαθέτει την ποιότητα για να ανεβάσει το επίπεδο της μεσοεπιθετικής γραμμής, ώστε να αρχίσει ξανά ο ΟΦΗ να θυμίζει την περσινή ομάδα του 1ου γύρου, με την ποικιλία επιθετικών δυνατοτήτων.
• Μπαλογιάννης και Λυμπεράκης άφησαν καλές εντυπώσεις και μας δίνουν αισιοδοξία. Ειδικά ο Λυμπεράκης, αγωνίζεται σε θέση που ο ΟΦΗ έχει μόνο μία λύση 2 χρόνια τώρα και θα κάνει πολύ καλό στην ομάδα να αποκτήσει και 2η, βάζοντας ανταγωνισμό, αλλά και προσφέροντας ανάσες.
• Ο Βάτερμαν βρίσκει ρυθμό.
• Η ομάδα είναι ανταγωνιστική απέναντι σε ομάδες ίδιων στόχων (και μάλιστα ο ΠΑΟ στην καλύτερη φετινή εμφάνισή του, με αλλαγμένη ψυχολογία), έστω και χωρίς πολλούς βασικούς ποδοσφαιριστές του. Είναι πιθανό σε 20 μέρες ή 1 μήνα από τώρα, η 11αδα να έχει 5 ή και 6 διαφοροποιήσεις.
Πάμε και στα κακά νέα:
• Προφανώς η μάστιγα των καθυστερήσεων. Ταλανίζει αυτό το θέμα από πέρυσι την ομάδα. Σε αντίθεση με τον Σίμο, αλλά και τον Τσατσάκη, προσωπικά δεν το αποδίδω σε κάποια μεταφυσική ή άλλη παρέμβαση. Ο ΟΦΗ κάνει λάθη και τα πληρώνει. Με τον ΠΑΟ κατάφερε στην τελευταία φάση, σε μία εντελώς συνηθισμένη και προβλέψιμη μεγάλη μπαλιά από το τέρμα, να έχει κενό ανάμεσα στις 2 γραμμές άμυνάς του (4 παίκτες του ΠΑΟ στο μεσοδιάστημα, με μόνο τον Μεγιάδο στην 2η κεφαλιά από τις 4(!) συνολικά) και ήδη 2 παίκτες του εκτός θέσης και φάσης.
Στη συνέχεια, εκτός φάσης μένουν 5 παίκτες, με τον ΠΑΟ να έχει δημιουργήσει υπεραριθμία στο 94’, στο κέντρο της άμυνας και τον ΟΦΗ να αμύνεται με 4αδα, ενώ έχει κάνει αλλαγή, ακριβώς για να παίξει με 5αδα πίσω.
Με την τελευταία χαμένη κεφαλιά, ο ΟΦΗ πια μένει με 7 παίκτες εκτός φάσης και καλείται να βγάλει άμυνα με 3 παίκτες μόνο. Έρχεται το λάθος να συνδυαστεί με την ικανότητα του Μακέντα και καταλήγει στην ισοφάριση.
Σε όλο αυτό, προσωπικά δε βρίσκω τίποτα το μεταφυσικό. Αντιθέτως, βρίσκω μία έλλειψη αποφασιστικότητας και συγκέντρωσης, αλλά και εξυπνάδας στο διάβασμα των φάσεων.
• Δεν είναι όμως μόνο η μάστιγα των τελευταίων λεπτών. Ο ΟΦΗ πληρώνει σταθερά τα λάθη του. Δε θα μπω στη διαδικασία ανάλυσης των φάσεων που έβγαλε ο ΠΑΟ στο transition. Είναι στιγμές που συμβαίνουν σε ομάδες που παίζουν ψηλά και ο ΟΦΗ, ούτως ή άλλως, πρέπει να ξαναβρεί ισορροπία. Αλλά και στιγμές που έρχονται από φτηνά λάθη στις πάσες, που ο ΟΦΗ κάνει διαρκώς. Θα σταθώ όμως στην πρώτη ισοφάριση.
Ο ΟΦΗ αφήνει μισό γήπεδο στον Βέλεθ να οδηγήσει χωρίς πίεση τη μπάλα και να φτάσει ως το τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Ο εσωτερικός μέσος, αλλά και ο αμυντικός χαφ, δεν ελέγχουν τη φάση, ούτε επεμβαίνουν δυναμικά εγκαίρως.
Κάπως έτσι, φτάνει η μπάλα στην περιοχή, χωρίς όμως κάποια πολύ απειλητική ενέργεια των παικτών του ΠΑΟ. Όμως, η άμυνα σε πρώτο χρόνο δε βγαίνει σωστά, ενώ στη συνέχεια ο φορ του ΠΑΟ, αν και κλεισμένος, βρίσκει αυτό το ζωτικό χώρο του 1 μέτρου, για να εκμεταλλευτεί την ικανότητά του. Και αυτό το γκολ, λοιπόν, ξεκινά και συνεχίζεται από λάθη του ΟΦΗ.
• Σημαντικό, επίσης, ρόλο στη ροή (και αυτού) του ματς, παίζει ο τρόπος που βγαίνει ο ΟΦΗ σε κάθε ημίχρονο. Και στην αρχή του παιχνιδιού, στο πρώτο 15λεπτο μπήκε χλιαρά και έδωσε ευκαιρίες και «αέρα» στον αντίπαλο και στο 2ο ημίχρονο ξεκινά πολύ άσχημα, αφήνει πλήρως τον έλεγχο στον ΠΑΟ για 10’ και χάρη στον Βάτερμαν δε βρίσκεται πίσω στο σκορ. Σίγουρα οι τελευταίες φάσεις κρίνουν τα ματς, αλλά γενικά τα αποτελέσματα διαμορφώνονται από την αρχή και σε όλη τη ροή.
• Κατά την ταπεινή μου άποψη, το παιχνίδι για τον ΟΦΗ χάθηκε στο 1ο ημίχρονο. Μετά το 15’, όταν βρήκε ισορροπία και το έλεγξε, απέτυχε να αξιοποιήσει τους πάρα πολλούς χώρους που είχε στη δεξιά του πλευρά. Ο ΠΑΟ είχε επιλέξει να έχει τον Μπουζούκη περισσότερο ως εσωτερικό μέσο, παρά ως πλάγιο. Έτσι, ο Ζαγαρίτης έμενε μόνος στην πλευρά με Γρίβα και Ουές. Η λογική θα έλεγε να φορτώσει ο ΟΦΗ την πλευρά και να στοχεύσει πάνω του. Κάτι τέτοιο όμως, δε συνέβη. Παρά τη μεγάλη διάθεση και των 2 νεαρών, δεν έβγαλαν συνεργασίες, ούτε «έβαλαν στη μέση» τον Ζαγαρίτη. Έμειναν σε ημιτελείς προσπάθειες και πολύ κράτημα μπάλας. Θα μπορούσε ίσως να αλλάξει πλευρά ο Στάρζεον και να δοκιμάσει και με εκείνον ο ΟΦΗ, αλλά δεν έγινε. Ο περσινός ΟΦΗ το έκανε αυτό. Θα μπορούσε να υποστηρίξει και ο Στάικος ως εσωτερικός μέσος, αλλά ούτε και αυτό έγινε. Κι αυτό το έκανε ο περσινός ΟΦΗ. Για 30’ είχε ένα μεγάλο κενό διαθέσιμο, το οποίο δε μπόρεσε να αξιοποιήσει.
Αν το κατάφερνε, θα έβρισκε σίγουρα και κενό στην περιοχή μιας και ο Βέλεθ διαρκώς έβγαινε προς υποστήριξη του Ζαγαρίτη, αφήνοντας κενό.
Πηγή: www.sport24.gr (2. Ουές, 28 Γρίβας - 4. Bέλεθ, 47. Ζαγαρίτης)
Το ρεζουμέ:
Ο ΟΦΗ αν ήταν πλήρης, θα είχε άλλη εικόνα μάλλον. Δεν ήταν όμως. Κι αυτό είναι μέρος της ποδοσφαιρικής ζωής. Επανέλαβε κάποια μόνιμα λάθη του και γι’ αυτό δεν κέρδισε. Θα κέρδιζε όμως κυρίως, επειδή εκείνος εκμεταλλεύτηκε επίσης τα λάθη του αντιπάλου του.
Είναι πολύ πιθανό, σε ένα μήνα από τώρα, να βλέπουμε μία άλλη - καλύτερη - ομάδα. Τώρα όμως βλέπουμε αυτή την ομάδα και γι’ αυτή συζητάμε. Ακολουθούν 2 δύσκολα εκτός έδρας ματς κι ένα εντός με τον Ολυμπιακό. Θα είναι πολύ χρήσιμο για εκείνον τον καλό ΟΦΗ του χειμώνα, στον οποίο προσδοκούμε, να πάει με μία κάποια βαθμολογική προίκα. Είναι χρήσιμη βενζίνη και οι βαθμοί, πέρα από την απόδοση.
Επομένως, όσο περισσότερο διορθώσει ή έστω καμουφλάρει τα λάθη του, τόσο πιο πιθανό θα είναι να μη μείνει πίσω, όσο χτίζεται εν κινήσει, όπως έχω ξαναγράψει. Κι αυτό είναι ένα καθαρά ποδοσφαιρικό ζητούμενο και καθόλου μεταφυσικό.
Υ.Γ: Η ομάδα βρίσκεται σε μεταβατική φάση, όπως έγραψε κι ο Τσατσάκης. Αυτό σημαίνει πολλά χαστούκια και αρκετά πεσίματα. Θα χρειαστεί γερό στομάχι από τον κόσμο και τη διοίκηση και μεγάλη αυτοκριτική από την ίδια την ομάδα. Μόνο έτσι προχωράς μπροστά, στη ζωή και στο ποδόσφαιρο.
