Ξεκινάμε το πρόγραμμά μας, με ένα διαχρονικό κλισέ: «Τα φιλικά είναι για τους προπονητές και δε μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα». Παρόλα αυτά, βλέποντας από την τηλεόραση τα φιλικά των Αρχανών και live το φιλικό με τον ΠΑΟ, διακινδυνεύω μία αναφορά.
Αφορά τον Αντίλ Ναμπί. Έναν ποδοσφαιριστή, που πολύς κόσμος μετά το γκολ του με τον Πλατανιά, έχει δώσει μία άτυπη ασυλία. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι μεν, αλλά επειδή η ζωή προχωρά, πέρασαν άλλωστε ήδη 15 μήνες από τότε, νομίζω πρέπει να βλέπουμε λίγο μπροστά. Την άποψη που θα προσπαθήσω να αναλύσω άλλωστε, δεν τη στηρίζω σε 2 φιλικά ημίχρονα που έπαιξε, αλλά και στη συνολική του εικόνα την περσινή σαιζόν.
Αυτές τις μέρες είδα μάλιστα με ενδιαφέρον, πρόσφατες αναφορές και σε άλλα sites, για το θέμα της εικόνας που βγάζει. Και με τα δύο αυτά κείμενα συμφωνώ, στη γενική ιδέα. Όντως, η εικόνα του δεν είναι αυτή που χρειάζεται ο ΟΦΗ.
Έχω όμως ένα διαφορετικό σκεπτικό, για το λόγο που συμβαίνει αυτό. Φοβάμαι ότι ο απρόβλεπτος και μπαλαδόρος Ναμπί, που ήρθε στον ΟΦΗ του Παπαδόπουλου και στο πρώτο του ματς έβαλε 2 γκολ, δείχνοντας πως μπορεί να είναι μία ομάδα μόνος του, είναι τελικά ακριβώς αυτό. Ένας ποδοσφαιριστής - σολίστας.
Στον ΟΦΗ των αρχών του 2019, ήταν πολύτιμος και έκανε τη διαφορά. Σε μία ομάδα που είχε δομηθεί με πολύ χαμηλό μπάτζετ, η ποιότητά του μεσοεπιθετικά αποτελούσε όαση. Επιπλέον, δεν υπήρχε η απαίτηση για την ένταξή του μέσα σε ένα αγωνιστικό πλαίσιο. Περισσότερο έμοιαζε η ομάδα να κινείται γύρω του, όταν έπαιζε.
Παρότι τα πράγματα προχώρησαν, ήρθαν οι Χιλιανοί, άλλαξαν τον προσανατολισμό της ομάδας, το χειμώνα προστέθηκαν εκτός από εκείνον και κάποιοι ακόμα ποδοσφαιριστές, ο Ναμπί στην πρώτη μεταβατική - και στο αγωνιστικό κομμάτι - χρονιά, πρωταγωνίστησε. Ένιωθε σημαντικός μέσα στο γήπεδο, έχοντας ελεύθερο ρόλο και λίγο φόρτο τακτικά.
Το project όμως κυλούσε κανονικά. Το προηγούμενο καλοκαίρι, ήταν η πρώτη «κανονική» μεταγραφική περίοδος της εποχής Μπούση. Και η περσινή ομάδα, η πρώτη που σχεδιάστηκε από την αρχή από τους ανθρώπους της. Αγωνιστικά, ο ΟΦΗ άλλαξε πολύ. Έγινε μία ομάδα με πολλές συνεργασίες, με ρόλους πολλών απαιτήσεων μέσα στο γήπεδο. Η φιλοσοφία του απαιτεί υψηλή τακτική ευθύνη και ποδοσφαιρική ευφυία από τους ποδοσφαιριστές. Ασφαλώς και σκληρή δουλειά.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόσο δουλεύει ο Ναμπί στο ΒΑΚ. Είμαι όμως σε θέση να βλέπω πόσο δουλεύει στα ματς, αν έχει προσθέσει στοιχεία στο παιχνίδι του κι αν έχει προσαρμοστεί καλά, στο στυλ που παίζει η ομάδα. Η απάντηση και στα 3 είναι αρνητική. Πέρα από κάποιες εκλάμψεις, οι περισσότερες φορές που φάνηκε αφορούσαν προσωπικές ενέργειες ή κάποιο από τα τρομερά του σουτ (Περιστέρι, Φάληρο, εντός με Λαμία).
Ασφαλώς και έχουν αξία τα σουτ αυτά ή κάποιες ντρίπλες που μπορεί να δημιουργήσουν φάση. Όμως όσο προχωρά η ομάδα, τόσο θα απαιτεί και πιο ολοκληρωμένους ποδοσφαιριστές. Είτε νέους που θα μπουν, είτε παλιότερους που θα βελτιωθούν. Υπάρχουν ήδη περιπτώσεις που είδαμε αυτή τη βελτίωση (Σωτηρίου, Νέιρα, Στάικος, πχ). Από τον Ναμπί δεν την έχουμε δει. Το ερώτημα είναι, αν αυτό οφείλεται στην επιθυμία του ή καθαρά στο ποδόσφαιρο που έχει μάθει να παίζει ή και που προτιμά να παίζει.
Σύμφωνα με τον Κρόιφ, έχει μεγαλύτερη σημασία τι κάνεις τα 87’ που δεν έχεις τη μπάλα, από τα 3’ που την έχεις στα πόδια σου. Με άλλα λόγια, σε μία ομάδα χρειάζεται να εφαρμόζουν το πλάνο και οι 11 που παίζουν, για να πάρει το μέγιστο σε κάθε ματς. Όσο ο Ναμπί μένει σε ένα μέρος μόνο του ρόλου του, ενώ ταυτόχρονα η ομάδα προχωρά και εξελίσσεται, τόσο θα μοιάζει πιο αταίριαστος.
Ο ΟΦΗ του 2021 έχει προσπεράσει (κατά πολύ) τον ΟΦΗ του 2019. Αυτό θα χρειαστεί να κάνει και ο Ναμπί. Ο ίδιος και η ομάδα ξέρουν καλύτερα, αν αυτό είναι εφικτό και αν το θέλουν όλοι.
Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, ο Ναμπί στην ιστορία του ΟΦΗ, έχει ήδη κλειδώσει τη θέση του.
Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, ο Ναμπί στην ιστορία του ΟΦΗ, έχει ήδη κλειδώσει τη θέση του.
