Ο Σιμόν Βλόνταρτσικ είναι ο γιος του Πιοτρ, ο οποίος αγωνίστηκε στον ΟΦΗ τη διετία 2009 - 2011.
Ο Σιμόν είναι σήμερα 17 ετών, αγωνίζεται στην Εθνική Κ17 της Πολωνίας ως επιθετικός και μάλιστα σε 9 αγώνες έχει σημειώσει 12 (!) γκολ. Πλέον, ετοιμάζεται για το μεγάλο βήμα στην καριέρα του, με τη φανέλα της Λέγκια Βαρσοβίας.
Ο νεαρός επιθετικός έδωσε πριν λίγο καιρό συνέντευξη σε ιστοσελίδα της πατρίδας του, θυμήθηκε με αγάπη τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στον ΟΦΗ και τις στιγμές που έζησε στην Κρήτη ως μικρό παιδί και πιστεύει ότι αν δεν προέκυπτε ο ερχομός της οικογένειάς του στην Ελλάδα, σήμερα ίσως να μην ήταν ποδοσφαιριστής, αλλά τενίστας.
Αναλυτικά, το χαρακτηριστικό απόσπασμα:
- H αρχή της ποδοσφαιρικής σου πορείας ήταν στην Ελλάδα, ξεκίνησες προπονήσεις στις ομάδες που έπαιζε ο πατέρας σου.
Πήγαμε με τους γονείς μου στη Θεσσαλονίκη όταν ήμουν 6. Πριν πάμε Ελλάδα, δεν έπαιζα καθόλου ποδόσφαιρο, μόνο τένις. Οι γονείς μου λένε ότι αν δεν κάναμε αυτό το ταξίδι, μάλλον θα συνέχιζα στο τένις. Όμως στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο δημοφιλές. Ο πατέρας μου με πήγε στην Άρη πρώτη φορά για προπόνηση και έγινε η αρχή. Ήταν για πλάκα, αλλά μου άρεσε.
Στον ΟΦΗ ήταν διαφορετικά. Προπονιόμουν με τα μεγαλύτερα παιδιά, αλλά λόγω κανονισμών έπαιζα στους αγώνες με τα παιδιά του 2003. Συνολικά έμεινα δύο χρόνια στον ΟΦΗ και ήταν εξαιρετικά θετικές στιγμές. Έβαλα πολλά γκολ. Απόλαυσα κάθε στιγμή. Μετά ακολούθησα τον πατέρα μου.
- Ήταν το ξεκίνημα δύσκολο για σένα; Καινούρια χώρα, νέο σχολείο.
Δεν ήταν εύκολο, αλλά έπρεπε να προσαρμοστώ. Πήγα στο Αμερικάνικο Σχολείο στη Θεσσαλονίκη και στο Ευρωπαϊκό Σχολείο στο Ηράκλειο. Αν και δε μιλούσα Ελληνικά έκανα πολλούς Έλληνες φίλους. Πηγαίναμε στην παραλία, σε γενέθλια, παίζαμε μπάλα στο δρόμο. Στο τέλος μιλούσα λίγα Αγγλικά, λίγα Ελληνικά (αν και τώρα δε τα θυμάμαι καθόλου) και καταφέρναμε να επικοινωνήσουμε.
- Τι θυμάσαι περισσότερο από την παραμονή σου στην Ελλάδα;
Οι άνθρωποι ήταν πολύ ανοιχτοί. Μου φερόντουσαν σαν να ήμουν δικό τους παιδί. Δεν ήμουν ο γιος ενός ποδοσφαιριστή, αλλά ο Σιμόν από την Πολωνία που κάνει παρέα με τα παιδιά τους. Τεράστια φιλοξενία. Δεν είχε σημασία αν ήσουν από την Πολωνία, την Αφρική, ή οπουδήποτε αλλού. Αν σε συμπαθούσαν, ήσουν μέλος της οικογένειάς τους. Γενικά, στην Ελλάδα τους αρέσει να περνάνε χρόνο μαζί και αγαπάνε το φαγητό.
Είχα ένα φίλο τον Ανδρέα, τον οποίο συναντούσα συχνά. Παίζαμε μαζί μπάλα, πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο. Όταν ο πατέρας μου είχε αγώνα, ο πατέρας του μας έπαιρνε στο γήπεδο και μαθαίναμε συνθήματα στα Ελληνικά.
- Θεωρείς ότι στον ΟΦΗ ξεκίνησες να μαθαίνεις μπάλα, για τα καλά;
Ναι, μπορείς να το πεις αυτό. Ήμουν και λίγο μεγαλύτερος. Στον Άρη ήταν πιο πολύ για πλάκα, απλά παιχνίδια με την μπάλα. Στον ΟΦΗ ξεκίνησαν οι πιο σοβαρές προπονήσεις. Μικρά παιχνίδια με αληθινά τέρματα. Οι προπονήσεις ήταν πιο απαιτητικές. Εκεί εμφανίστηκε πρώτη φορά μπροστά μου ο σκοπός της νίκης και η πειθαρχία. Αλλά κανένας δεν ξεχνούσε ότι έπρεπε κυρίως να είναι διασκεδαστικό.
Οι πατεράδες των άλλων παικτών ήταν και οπαδοί της ομάδας. Οπότε ήξεραν τον πατέρα μου και τους άρεσε να περνάνε χρόνο μαζί του. Αν και κανένας δε μου φερόταν διαφορετικά, για αυτό το λόγο.
O Σιμόν Βλόνταρτσικ, με το νούμερο 20 στη φανέλα:
Ο Πιοτρ παρακολουθεί το γιο του να αγωνίζεται:
