Ευγένιος Γκέραρντ

Τον θαύμασα γιατί:

Τον πρώτο καιρό που εκείνος μεγαλουργούσε με τον ΟΦΗ ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο. Ο ενθουσιασμός για αυτό που κατάφερνε με τον ΟΦΗ με είχε οδηγήσει, στα 14 μου, στις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου. Για καλή μου τύχη, περίπου 14 χρόνια αργότερα τον συναναστράφηκα και τον μελέτησα από πιο κοντά, στον καιρό του στην ΑΕΚ. Μέσα από κάθε σκέψη και κάθε διατύπωση στον λόγο του μπορούσε κανείς να καταλάβει, το 2001, πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν το 1985, όταν πρωτοήρθε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν μπροστά μόνο συγκριτικά με την ελληνική εποχή.

Ο Γκέραρντ έβλεπε από το 1985 το ποδόσφαιρο, σε σχέση με την δομή του, την οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας όπως το βλέπουν σήμερα οι μεγαλύτεροι ευρωπαϊκοί σύλλογοι. Με βεβαιότητα κανείς μπορεί να πει ότι ο Ολλανδός ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα που είδε το ποδόσφαιρο “στο όλον” ακόμη και με όρους επιχειρηματικούς. Η προσέγγιση, η ιδέα, ο τρόπος που αντιλαμβανόταν το πώς πρέπει να στηθεί, να οργανωθεί και να λειτουργήσει για να αναπτυχθεί ένας σύλλογος ήταν μια ολιστική προσέγγιση την οποία ελάχιστοι μπορούσαν να “ακούσουν” και να καταλάβουν στο μακρινό 1985. Προφανώς όλα αυτά οφείλονταν στις επιρροές και τις παραστάσεις του από τον καιρό του στην Ολλανδία, από τις σπουδές του στην Κολωνία και από όλο αυτό το “πανεπιστήμιο” που είχε περάσει για περίπου μια 10ετία στο τεχνικό επιτελείο της Ρόντα.

Επειδή ήταν τόσο ευφυής, τα ερεθίσματα είχαν τροφοδοτήσει τόσο καλά τη σκέψη του, που είχε ιδέες και μη εφαρμοσμένες θεωρίες που ήταν μπροστά από την εποχή τους ακόμη και σε επίπεδο ευρωπαϊκό. Σε όσους δεν τον έζησαν στην εποχή του στον ΟΦΗ, θα έλεγα το “ήταν ένας Αρσέν Βενγκέρ, αλλά ίσως και κάτι ακόμη μεγαλύτερο για τον ΟΦΗ και το ελληνικό ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής”.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν πολύ τυχερό που τον έζησε και το επηρέασε, οι μαθητές του είναι πολλοί και κυκλοφορούν εκεί έξω κάνοντας το ελληνικό ποδόσφαιρο καλύτερο, αλλά ήμασταν πολύ άτυχοι που ο Γκέραρντ έχασε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 τον Θόδωρο Βαρδινογιάννη και την απόλυτη και έμπρακτη υποστήριξη και χρηματοδότηση των οραμάτων του. Χάσαμε την ευκαιρία να ζήσουμε την ολοκλήρωση του έργου του - ένα μοντέλο που θα δημιουργούσε τόσο μεγάλο ρεύμα που θα ανάγκαζε το υπόλοιπο επαγγελματικό ποδόσφαιρο να ακολουθήσει. Ήταν ένας ολοκληρωμένος μάνατζερ, βγαλμένος από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο της σημερινής εποχής.

Τα συγκριτικά πλεονεκτήματά του:

Όλος ο πλανήτης ξέρει ότι ο Γκέραρντ είχε “μάτι”, δηλαδή ότι μπορούσε να διακρίνει τις προοπτικές ανάπτυξης, εξέλιξης και βελτιστοποίησης ενός ποδοσφαιριστή. Όσα διδάσκονται σήμερα οι ανιχνευτές ταλέντου και οι προπονητές που εκπαιδεύονται στην ανάπτυξη του ποδοσφαιρικού ταλέντου, στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, ο Γκέραρντ τα έβλεπε, τα καταλάβαινε, τα κήρυττε και τα εφάρμοζε 35 χρόνια πίσω. Η υπομονή του στην καλλιέργεια του ταλέντου, η έγνοια για την διαπαιδαγώγηση και την πνευματική καλλιέργεια του ποδοσφαιριστή, τα μαθήματα νοοτροπίας, η δημιουργία της κουλτούρας, όλος ο τρόπος του για την εκπαίδευση του ποδοσφαιριστή ήταν σεμιναριακός.

Σε μια εποχή που οι άλλοι ξένοι δεν το σκέφτονταν καν, ο Γκέραρντ βάλθηκε να μάθει τα ελληνικά από την πρώτη του ημέρα. “Μα αν δεν μάθεις τη γλώσσα, πώς θα μάθεις την κουλτούρα του λαού με τον οποίο θα συνεργαστείς, πώς θα επικοινωνήσεις, πώς θα τους καταλάβεις, πώς θα σε καταλάβουν;”, μου είχε απαντήσει σε μια από τις συναντήσεις μας το 2001, όταν του είχα εκφράσει τον θαυμασμό μου για την επιλογή του να διδαχθεί τα ελληνικά. Η έκπληξη στο ύφος του όταν μου έδινε την απάντηση φανέρωνε ότι για εκείνον δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν για έναν προπονητή που αλλάζει χώρα.

Όσα άκουσα το 2001 από έναν προπονητή που ήρθε με αυτή τη νοοτροπία στην Ελλάδα το 1985, τα άκουσα το 2016 από τον Μάρτι Πεναρνάου, τον επιστημονικό βιογράφο-αναλυτή της προπονητικής πορείας του Πεπ Γκουαρδιόλα σχετικά με την ιδέα του Πεπ ότι πρέπει να μάθει τη γλώσσα προκειμένου να μπει στην κουλτούρα του λαού και της χώρας στην οποία μεταναστεύει. Ο Γκουαρδιόλα έδειξε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας τον δρόμο στον οποίο πλέον βαδίζουν στην πλειονότητα τους οι προπονητές όταν μεταναστεύουν. Σε αυτόν τον δρόμο ο Γκέραρντ βάδιζε 35 χρόνια πριν.

“Η προπονητική είναι 30% τακτικές και συστήματα και 70% διαχείριση των προσωπικοτήτων”, λέει σήμερα το wonder boy της προπονητικής, ο Γιούλιαν Νάγκελσμαν. Λέει όσα διδάσκονται σήμερα οι προπονητές που θέλουν να προπονήσουν στο κορυφαίο επίπεδο. Δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για τις τακτικές του Γκέραρντ και τις μεθόδους του για την εκπαίδευση της ομάδας στα συστήματά του στον καιρό του στον ΟΦΗ. Όσα είδα, άκουσα και έζησα από αυτόν όμως είναι συμβατά με τη σημερινή ιδέα για την προπονητική. Ο Ολλανδός ήταν πολύ ευρηματικός στις προπονήσεις προκειμένου να δίνει νέα ερεθίσματα στους ποδοσφαιριστές και να μη τους “επιτρέπει” να βαριούνται. Γινόταν πολύ αυστηρός, έως και αψύς, αλλά ο τρόπος του, το ύφος και η αύρα του, όλα του ήταν “πατρικά” - γι’ αυτό και σπανίως “παρεξηγήσιμα” από τους ποδοσφαιριστές. Ο τρόπος που μιλούν οι ποδοσφαιριστές - μαθητές του σήμερα για εκείνον δημιουργεί τα συναισθήματα που θα ήθελες να έχεις για τον δάσκαλο ή τον μέντορά σου.

πηγή: www.gazzetta.gr