Αμήχανη, γιατί σε ανθρώπινο επίπεδο είναι πολύ δυσάρεστο να βλέπεις δύο ανθρώπους - σύμβολα για την ομάδα, που ξεσπιτώθηκαν μέσα στη χρονιά, άφησαν στρωμένη δουλειά και ζωή και ήρθαν εδώ, να πρέπει να γυρίσουν τόσο σύντομα πίσω. Πριν προλάβουν ουσιαστικά να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Είμαι βέβαιος ότι ο άνθρωπος που στενοχωριέται περισσότερο από όλους στην ομάδα, είναι ο Γιάννης Σαμαράς.
Είναι και δύσκολη όμως η θέση μας, γιατί παρότι ο μεταγραφικός σχεδιασμός προχωράει κανονικά, στην ομάδα δημιουργείται μία σοβαρή αναστάτωση. Και για τους ποδοσφαιριστές μία αλλαγή προπονητή, ειδικά σε τέτοια περίοδο, δημιουργεί ανασφάλεια (εξαιρώ τον Πέρσον, για να κάνουμε και λίγο χιούμορ) και ερωτηματικά. Και τους παλιούς, που παρέμειναν προφανώς κατόπιν εισηγήσεων του προπονητή και των νέων, που έχουν ήδη έρθει ή είναι καθ’ οδόν, που λογικά είχαν τύχει της έγκρισης του νυν προπονητή.
Αφήνω έξω άλλα θέματα, όπως για παράδειγμα την επιλογή του τόπου και του προγράμματος προετοιμασίας, κυρίως γιατί θεωρώ ότι σχεδιάστηκαν από εξειδικευμένους ανθρώπους, έχουν γίνει υψηλής ποιότητας επιλογές και θα καλύπτουν οποιοδήποτε προπονητή αναλάβει.
Η πραγματικότητα, πάντως, είναι ότι για το Βέρα σαν προπονητή, κανείς δε μπορεί να πει ότι έχει πλήρη και ξεκάθαρη άποψη. Σε μία χρονιά μεταβατική και υπό μη κανονικές συνθήκες, έδειξε κάποια στοιχεία μεν, αλλά δε γίνεται να κριθεί.
Μένουμε στην πρόθεσή του να έρθει από την άλλη άκρη της Γης να βοηθήσει τον ΟΦΗ και στο τεράστιο κίνητρό του να προπονήσει την ομάδα, της οποίας έγινε σύμβολο σαν ποδοσφαιριστής. Αναγνωρίζουμε ότι έστω και στο τελευταίο, κυριολεκτικά, λεπτό, πέτυχε το στόχο του, βοηθώντας μας να αποφύγουμε καθυστερήσεις στο αναπτυξιακό πλάνο του project που τρέχει στην ομάδα. Και φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη συμβολή του στην ανακάλυψη του Φερέιρα.
Μπορώ να σκεφτώ πολλές παροιμίες και φράσεις που ταιριάζουν με την περίπτωσή μας. Από το κλασσικό «κάθε εμπόδιο για καλό», μέχρι το «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» του Μάο. Η νέα διοίκηση έχει αποδείξει ότι επιθυμεί να υπάρχει πλάνο, οργάνωση, ηρεμία και σταθερότητα στην ομάδα. Τα αυτονόητα δηλαδή, για να μπορέσει να εργαστεί ο οργανισμός και να παράξει αποτελέσματα. Σε αυτό το πλαίσιο η αναστάτωση που προκαλείται, είναι κακό νέο.
Αν δούμε την άλλη όψη του νομίσματος, η προηγούμενη αναστάτωση που αντιμετώπισε η ομάδα, γενικώς, αφορούσε την ποινή υποβιβασμού της, λόγω του ματς με τον Αιγινιακό. Εκεί η αναστάτωση λειτούργησε ευεργετικά σε πολλούς τομείς (συσπείρωση, επικοινωνιακή αντεπίθεση, κ.α.). Ήταν ένα ηλεκτροσόκ θετικό, κατά κάποιο τρόπο. Και προπονητικά όμως, η προηγούμενη αναστάτωση με το επεισόδιο που οδήγησε στην έξοδο τον Παπαδόπουλο, θεωρητικά βγήκε σε καλό. Χωρίς φυσικά να μπορούμε να υποθέσουμε πώς θα πήγαινε η ομάδα με τον Παπαδόπουλο στον πάγκο.
Εδώ λοιπόν που βρισκόμαστε, έχουμε δύο δεδομένα. Ότι η αναστάτωση που έχει προκληθεί πρέπει να αντιμετωπιστεί με γρήγορες, αλλά αποτελεσματικές κινήσεις. Και ότι είναι σημαντικό ο επόμενος προπονητής να έρθει για να μείνει. Δύο αλλαγές (παρότι δεν προέκυψαν με ευθύνη της ομάδας ή για αγωνιστικούς λόγους) σε λίγους μήνες, είναι και εκτός ποδοσφαιρικής λογικής, αλλά και εντελώς έξω από τη φιλοσοφία της νέας διοίκησης.
Προφανώς και δε θα μπω σε καμία ονοματολογία. Δεν είναι δουλειά μου. Το προφίλ του υποψηφίου είναι μάλλον ξεκάθαρο. Προπονητής με προοπτική παραμονής για χρόνια, με φιλοσοφία που θα περιλαμβάνει καθαρό, επιθετικό και παραγωγικό ποδόσφαιρο, που θα πιστεύει σε ένα μοντέλο ανάδειξης ποδοσφαιριστών, θα έχει την ικανότητα να δουλεύει και να αναπτύσσει παίκτες, θα ξέρει να συνεργάζεται με το τιμ των ακαδημιών, θα είναι σύγχρονος και θα αξιοποιεί τα εργαλεία και την τεχνογνωσία που πια έχει στα χέρια της η ομάδα και, παράλληλα, θα αντέχει την πίεση μίας ομάδας με στόχους και κόσμο απαιτητικό.
Υπάρχει κάποιος τέτοιος Έλληνας; Υπάρχει ίσως κάποιος τέτοιος Ευρωπαίος; Θα επιμείνουμε σε επιλογή από Λατινική Σχολή; Δεν το ξέρω, ούτε και θα προσπαθήσω να μαντέψω. Θα μας απαντήσει η ομάδα με την επιλογή της. Ιδανικά, όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
