Το στραπάτσο από τον Άρη, ακολούθησε το στραπάτσο από τον Παναιτωλικό. Το δεύτερο μάλιστα, είναι χειρότερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Παναιτωλικός φέτος είναι μια ομάδα στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας, που δύσκολα φτιάχνει φάσεις για να σκοράρει, όπως φάνηκε και με τον ΟΦΗ.

Ο ΟΦΗ ήταν καλύτερος μεν, δεν ενθουσίασε όμως με την απόδοσή του και έδωσε πολλές φορές μέτρα στον αντίπαλο για να μπορέσει να οργανώσει το παιχνίδι του, παρά το ότι ο Παναιτωλικός όπως φάνηκε... απλά δεν μπορεί.

Ο Μανθάτης στο 83', ουσιαστικά πετυχαίνει το γκολ της καριέρας του, στο οποίο κατ' εμέ ευθύνεται περισσότερο το μαρκάρισμα του Λυμπεράκη με τα μάτια, παρά ο πολύ καλός Σωτηρίου, που όσες φορές και να το δοκιμάσει ξανά, δύσκολα θα το πετύχει και κάπου εκεί αρχίζει η κατάρρευση - σαν χάρτινος πύργος - της ομάδας. Καθόλου συγκέντρωση, λάθος μαρκαρίσματα και μοιραία έρχεται το 2-1 στο 86' από τον 19χρονο, παρακαλώ, αμυντικό Λιάβα.

Η ομάδα δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη στον κόσμο, γιατί - πρώτα απ' όλα - φαίνεται να βρίσκεται ακόμα σε περίοδο προετοιμασίας, σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος και να μην διαθέτει καθόλου σταθερότητα.

Όμως, το φαινόμενο αυτό δεν είναι πρόσφατο. Ξεκινάει ακριβώς ένα χρόνο πριν, όταν ξεκίνησε δηλαδή ο ΟΦΗ την πορεία προς τις ... ήττες. Ο ΟΦΗ, αν και έχουν αλλάξει πολλοί ποδοσφαιριστές του, χάνει με τον ίδιο τρόπο τα παιχνίδια από πέρυσι. Προηγείται και χάνει. Πολύ κακή η άμυνα πέρυσι, πολύ κακή και φέτος.

Η ουσιαστική διαφορά του περυσινού ΟΦΗ με τον φετινό ΟΦΗ, είναι ότι πέρυσι βλέπαμε περισσότερη δημιουργία και ευκαιρίες σε σχέση με φέτος, παρά το γεγονός ότι η ομάδα σπαταλούσε πολλές από αυτές και στο τέλος έχανε. Ίσως, επίσης, πέρυσι βλέπαμε και περισσότερα γκολ. Επομένως, στο κομμάτι της αγωνιστικής εξέλιξης, φαίνεται να έχει κάνει βήματα πίσω και όχι μπροστά. Ένα χρόνο δηλαδή τώρα, ο ΟΦΗ οπισθοχωρεί. Φταίει η νοοτροπία ορισμένων; Μπορεί.

Και δε λέω... καλό και άγιο το πρότζεκτ. Τι νόημα όμως έχει, να εξελίσσεται η ομάδα μέρα με τη μέρα, μόνο σε όλους τους άλλους τομείς και αγωνιστικά η πρώτη ομάδα που την εκπροσωπεί, να κάνει βήματα προς τα πίσω; Πώς θα φέρεις νέα παιδιά στις ακαδημίες, αν ΟΦΗ αγωνιστικά παραπαίει και δεν εξελίσσεται; Στο νέο και μεγαλύτερο προπονητικό κέντρο, πόσοι παραπάνω θα μπούνε; Πώς θα φτιάξεις αργότερα νέο γήπεδο (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο στα σχέδια), εφόσον δεν υπάρχει κόσμος να σε ακολουθεί;

Ο κόσμος έρχεται περισσότερο κοντά σου, πρωτίστως μέσα από αγωνιστικές επιτυχίες και δευτερευόντως μέσα από τα σχέδια που έχεις για την ομάδα. Και είτε μας αρέσει είτε όχι, ακόμα και σήμερα, είναι ο μοναδικός πελάτης αυτής της ομάδας. Αυτός είναι που με τη στήριξή του, θα σου δώσει την ώθηση για να δημιουργήσεις ακαδημίες, μεγαλύτερο προπονητικό, νέο γήπεδο. Να κοιτάμε λοιπόν, όλα τα επιμέρους κομμάτια του συνόλου.

Υ.Γ.: Γιώργο Σίμο και υπόλοιπο προπονητικό επιτελείο, 1 χρόνο τώρα μάθαμε πώς να χάνουμε, ας μάθουμε επιτέλους και πώς να κερδίζουμε. Κουραστήκαμε...

Μιχάλης