Κρέμασμα πανό ενάντια στην κρατική διαχείριση της πανδημίας COVID19
Εν μέσω πανδημίας και απαγορεύσεων, μια παρέα ΟΦΗτζήδων, επιλέξαμε να δράσουμε ενάντια στο κλίμα φόβου που απλώνεται από την κρατική προπαγάνδα. Σήμερα το πρωί κρεμάσαμε στην παραλιακή πανό που γράφει «Με μπάτσους και εγκλεισμό, δε θεραπεύεις κορονοϊό. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ», ενώ πετάξαμε και κάποιες χιλιάδες τρικάκια, ενάντια στην διαχείριση της πανδημίας του COVID19 από το κράτος.
Ενώ καθημερινά μετράμε 100 νεκρούς από τον ιό, το μόνο που κάνει το κράτος είναι να εντείνει την καταστολή και τον έλεγχο των ζωών μας. Αντί για ενίσχυση του - μεθοδικά και στοχευμένα ρημαγμένου - δημόσιου συστήματος υγείας, βλέπουμε να προσλαμβάνονται κι άλλοι μπάτσοι (πάνω από 4.000 μέσα στην καραντίνα). Αντί γιατρών, οι πόλεις μας έχουν γεμίσει με τους κρατικούς ρουφιάνους, που προσπαθούν να μας πείσουν πως ο πλήρης έλεγχος, ο εγκλεισμός και τα πρόστιμα είναι η λύση για την πανδημία.
Την ίδια στιγμή που η πανδημία βρίσκεται εκτός ελέγχου, κάποιοι από εμάς αναγκάζονται να στοιβάζονται σε μέσα μεταφοράς και να δουλεύουν σε επικίνδυνες και πιεστικές συνθήκες. Μπροστά στα κέρδη των αφεντικών, αυτές οι ζωές δεν έχουν καμία αξία. Παράλληλα, οι απαγορεύσεις πληθαίνουν, ο φόβος γίνεται καθεστώς και ζούμε μια ζωή που μοιάζει με δυστοπική ταινία. Στο όνομα της καταπολέμησης του ιού, απαγορεύεται η κυκλοφορία και οι διαδηλώσεις, ενώ λογοκρισία, πρόστιμα και βία είναι η απάντηση σε όποιον αντιδρά. Πλέον επιτρέπεται μόνο να δουλεύεις και να καταναλώνεις. Ούτε βόλτες στον καθαρό αέρα, ούτε παρέες με φίλους. Μόνο κατανάλωση, δουλειά και κλείσιμο στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού.
Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η ύστατη προσπάθεια του κράτους να απλώσει σιγή νεκροταφείου και να πνίξει τις φωνές που αντιστέκονται και αμφισβητούν. Εμείς, ακριβώς επειδή νοιαζόμαστε για τους ευάλωτους και τους ηλικιωμένους, δε σκοπεύουμε να πειθαρχήσουμε. Ορθώνουμε συλλογικές αντιστάσεις με όπλο την αλληλεγγύη. Κι αυτό γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι μόνο ο λαός νοιάζεται και μπορεί να σώσει τον λαό. Κανένα κράτος και κανένα αφεντικό δε νοιάστηκε ποτέ για την υγεία και την ζωή μας. Το να σταθούμε λοιπόν μαζί στις γειτονιές, χωρίς τους διαχωρισμούς (ρατσιστικούς, θρησκευτικούς, σεξιστικούς) που μας επιβάλλουν, αποτελεί το ελάχιστο καθήκον μας στο σήμερα.
Να στηρίξουμε όσους έχουν ανάγκη και ταυτόχρονα να παλέψουμε ενάντια σε ένα κράτος δολοφόνων δημιουργώντας πυρήνες αντίστασης και αντιπληροφόρησης σε κάθε γειτονιά. Να μιλήσουμε με τους γείτονές μας και όχι με τους μπάτσους και τους ρουφιάνους τους. Να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο. Να βγούμε στον δρόμο και να πολεμήσουμε το μεγαλύτερο και μακροβιότερο ιό στην ιστορία της ανθρωπότητας: τον καπιταλισμό.
ΥΓ: Η μέρα που επιλέξαμε για αυτή την δράση, δεν είναι τυχαία. Σαν σήμερα, 17 χρόνια πριν, ο αδελφός μας Ηρακλής Μαραγκάκης, δέχθηκε μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού από ειδικούς φρουρούς. Ο Ηρακλής εκτελέστηκε γιατί δε «συνεμορφώθην προς τας διαταγάς» των κρατικών δολοφόνων, οι οποίοι κυκλοφορούν χρόνια τώρα ελεύθεροι. Όπως ελεύθερος τριγυρνά ο μπάτσος που δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν 12 χρόνια. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ καμία κρατική δολοφονία. Θα ζούμε και θα πολεμάμε, έχοντας πάντα στην καρδιά μας κάθε Ηρακλή και Αλέξη.
Ομιλίτικοι πυρήνες αντίστασης και αλληλεγγύης
