Στη γενιά του 2000 ανήκουν τα παιδιά που γεννήθηκαν από το 1995 και μετά. Παιδιά δηλαδή που είναι από 17-18, μέχρι και 25-26 χρονών, σήμερα. Στη γενιά αυτή ανήκω και εγώ.
Το οξύμωρο με αυτή τη γενιά, είναι το ότι έχει ζήσει πολλές περισσότερες πίκρες, παρά χαρές με τον ΟΦΗ. Όλοι εμείς, είχαμε την ατυχία να θυμόμαστε τον ΟΦΗ από τη στιγμή που έφυγε ο Γκέραρντ και έπειτα. Ουσιαστικά δηλαδή, όταν ξεκίνησαν τα σοβαρά προβλήματα.
Οι δικές μου μνήμες, ξεκινούν από την περίοδο 2008-2009, όταν ήρθε ο πρώτος υποβιβασμός της ομάδας. Από εκεί και μετά, για τα επόμενα δύο χρόνια, η μόνη χαρά που ζήσαμε ήταν η άνοδος το 2011, μετά από τόσα βάσανα που περάσαμε εκείνη τη σεζόν.
Από το 2011 μέχρι το 2014, οι μεγαλύτερες στιγμές που περάσαμε είναι η ισοπαλία στο Καραϊσκάκης, τα ματς με τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο, που ακόμα και τότε, το τέλος δεν ήταν καλό για εμάς, η έλευση του Γκατούζο και οι νίκες κόντρα σε ΠΑΟ και ΠΑΟΚ.
Το μεγαλύτερο χαστούκι όμως, ήταν η χρεοκοπία και η πτώση στη Γ Εθνική. Ήταν σκληρό για όλους μας, δεν προλάβαμε καν να «χορτάσουμε» τη Σούπερ Λιγκ και το όνειρο των Ιταλών επενδυτών, τελικά εξελίχθηκε σε ένα εφιάλτη άνευ προηγουμένου. Γνωρίζω από πρώτο χέρι, ότι αρκετά παιδιά της ηλικίας μου, εκείνη τη χρονιά, έπαψαν να ασχολούνται με τον ΟΦΗ. Τον διέγραψαν οριστικά και προχώρησαν τη ζωή τους μακριά από αυτόν.
Ήμασταν αρκετοί όμως, όλοι αυτοί που επι-μείναμε. Ακολουθήσαμε την ομάδα στα χωράφια της Γ και μετέπειτα στις δύο πολύ περίεργες και γεμάτες δυσκολίες χρονιές στη Football League. Αυτή τη φορά, το τέλος ήταν το επιθυμητό. Η πολυπόθητη άνοδος ήρθε μετά από μια τόσο δύσκολη χρονιά, η στήριξη μας έπιασε τόπο. Από αυτές τις χρονιές, οι μόνες στιγμές που κρατάμε, είναι το ματς απέναντι στον Φωστήρα που επήλθε και η άνοδος, η νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό την επόμενη χρονιά για το κύπελλο και ένα χρόνο μετά, τα ματς με τα Χανιά, που ξεκίνησε και η αντεπίθεση, αλλά και με τον Άρη, που ουσιαστικά κλείδωσε και η επιστροφή στη Σούπερ Λιγκ.
Τα τελευταία τρία χρόνια, είναι αλήθεια ότι έχουμε περάσει πολλά.
Από σημαντικά γεγονότα, για την Iστορία της ομάδας: Η ανάληψη δηλαδή της προεδρίας από τον Μιχάλη Μπούση και η είσοδος παλαιών ποδοσφαιριστών στην ομάδα.
Μέχρι όμορφες στιγμές: Οι νίκες απέναντι στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, το γκολ του Ναμπί απέναντι στον Πλατανιά, αλλά και η είσοδος στα πλέι οφ, που σήμανε την έξοδο στην Ευρώπη.
Αλλά και άσχημες στιγμές: Ο αποκλεισμός με κάτω τα χέρια από τον Απόλλωνα Λεμεσού και η φετινή αποτυχημένη χρονιά.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν, το ότι η γενιά αυτή έχει να θυμάται ελάχιστες χαρές. Οι περισσότερες στιγμές που έχουμε ζήσει, ήταν άσχημες, δε θυμόμαστε ευρωπαϊκές νίκες, τελικούς κυπέλλου ή πορείες πρωταθλητισμού. Εν αντιθέσει, ήδη έχουμε ζήσει δύο υποβιβασμούς και ένα σωρό δυσκολίες, εντός και εκτός γηπέδων.
Παρόλα αυτά, η γενιά του 2000 παραμένει ενεργή. Έχει αγαπήσει πραγματικά την ομάδα, την ακολουθεί πιστά, ελπίζοντας ότι μία μέρα θα ζήσει ανάλογες μεγάλες στιγμές, όπως στο παρελθόν. Από τις πίκρες και τις στεναχώριες, έχει δημιουργηθεί μια μαγιά οπαδών, με γερό στομάχι.
Όμως, δεν αξίζει σε αυτή τη γενιά, αλλά και σε καμία άλλη γενιά Oμιλιτών, ένας τρίτος υποβιβασμός, μέσα σε λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια. Θα είναι ένα ιστορικό πισωγύρισμα, ιδιαίτερα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα η ομάδα. Ανεξάρτητη δηλαδή, δίχως κανένα οικονομικό πρόβλημα. Οι συνέπειες θα είναι τεράστιες, όχι μόνο στο οικονομικό και αγωνιστικό κομμάτι. Ο κόσμος θα διχαστει ακόμα περισσότερο και πολλοί θα τα παρατήσουν.
Αυτά, καλή δύναμη σε όλους, εύχομαι το τέλος της σεζόν να μας βρει ενωμένους και πιο δυνατούς από ποτέ, στη Σούπερ Λιγκ.
Παίξτε για Εσάς.
Παίξτε για Εμάς.
Παίξτε για τον ΟΦΗ και την Ιστορία του.
Papou 4
