Παρακολουθώ τον ΟΦΗ, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, από μικρό παιδί δηλαδή. Και για να ακριβολογώ, περίπου 16 με 17 χρόνια.
"Λίγα" θα πει κανείς. "Δεν πρόλαβες τις μεγάλες στιγμές του Ομίλου," θα πει κάποιος άλλος. Και έχουν δίκιο. Θυμάμαι τον εαυτό μου κοντά στα 18 μου χρόνια, δειλά δειλά, να κατεβαίνει μαζί με τους υπόλοιπους Ομιλίτες στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου, για να στηρίξει τον αγώνα, φωνάζοντας για την ανεξαρτησία της ομάδας. Και όχι επειδή με ανάγκασε κανείς, αλλά επειδή το γούσταρα!
Καταλάβαινα από την μία ότι υποστηρίζω μια μεγάλη ομάδα (μόνο αυτή και καμία άλλη), αλλά το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι με έδρα το Παγκρήτιο, όπου εκεί έκανα τις περισσότερες μου παρουσίες (σχολείο και φροντιστήρια στη μέση, βλέπετε) δεν ένιωθα αυτό που λέμε "έδρα", οπότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμη, το τεράστιο μέγεθός της.
Μέχρι που κατάλαβα. Είδα τι εστί ΟΦΗ, στο πρώτο παιχνίδι της ομάδας στη Β' Εθνική στο Γεντί Κουλέ, μετά από 5 ολόκληρα χρόνια στο αχανές Παγκρήτιο.
Από τότε, παρακολουθούσα πιο στενά ακόμα την ομάδα. Πέρασα πίκρα, όταν χάσαμε την άνοδο στα πλέι οφ, με το έτσι θέλω από κάποιους, πέρασα αγωνία όταν η ομάδα προσέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια, για να διεκδικήσει την είσοδο της στα πλέι οφ ανόδου, την επόμενη χρονιά. Πέρασα χαρά με την άνοδο της ομάδας, ενθουσιασμό με τις νίκες επί του Παναθηναϊκού, ασφάλεια με την ομάδα του Σα Πίντο.
Δυστυχώς όμως αυτά τα τελευταία 18 χρόνια, οι πίκρες υπήρξαν περισσότερες από τις χαρές. Ποτέ μου δεν "κόλλησα" με κάποιον προπονητή ή παίκτη. Έλεγα, το μοναστήρι να 'ναι καλά κι από καλογέρους χίλιους! Όμως τα πράγματα άλλαξαν από πέρυσι τον Ιανουάριο.
Αλλάξαν, επειδή είδα τότε τι έκανε ο προπονητής μας μέχρι σήμερα, για να κρατήσει το καράβι στη φουρτούνα, που δεν προκάλεσε ο ίδιος, αλλά τρίτοι.
Άλλαξαν, διότι κατάλαβα πως ο Νικόλας δεν είχε καμία υποχρέωση να το κάνει. Θα μπορούσε κάλλιστα να παραιτηθεί και να να φύγει, βλέποντας ότι το καράβι βουλιάζει, όπως έκαναν και άλλοι στο παρελθόν.
Άλλαξαν, διότι τον παρακολουθούσα στις συνεντεύξεις του και έβλεπα ότι ο λόγος του ήταν πάντα μετρημένος, χαμηλών τόνων, χωρίς έπαρση και με σοβαρότητα.
Και τέλος άλλαξαν, επειδή έβλεπα στο πρόσωπο του ένα βλέμμα και ένα ύφος αντρίκειο. Από αυτά που ξέρεις, ότι μπορείς να στηριχτείς και δε θα σε πουλήσουν στην πρώτη στραβή. Και πράγματι δεν το έκανε.
Πιστεύω λοιπόν, ότι ο Νίκος Παπαδόπουλος, είναι το καλύτερο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας αυτή τη στιγμή. Δεκτή η κάθε καλόπιστη κριτική από όλους.
Να πούμε και για το σύστημα που έπρεπε να παίξει, ποιους έπρεπε να βάλει, ποιους όχι, να κάνουμε ποδοσφαιροκουβέντα, να κάνουμε και τους "προπονητές", ακόμα και αν δεν είμαστε.
Άλλο αυτό όμως και άλλο να έχουμε υποβιβάσει την ομάδα από το τρίτο παιχνίδι! Μη ξεχνάμε ότι η ομάδα αυτή είναι του Παπαδόπουλου, ότι οι επιλογές του Παπαδόπουλου σε παίκτες πέρυσι, μας δικαίωσαν πανηγυρικά.
Γιατί δηλαδή να μη το κάνουν και φέτος; Μια νίκη χρειάζεται ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, για να πάρουμε τα πάνω μας. Και τα όποια κακώς κείμενα, θα διορθωθούν τον Ιανουάριο. Να θυμάστε το εξής:
Η Ρώμη δε χτίστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Και ο ΟΦΗ του καλύτερου μαθητή του Ευγένιου, τώρα μπαίνει στη νέα εποχή... Και "ποιος καλύτερος καπετάνιος για να ηγηθεί";
Μιχάλης Ρ.
"Λίγα" θα πει κανείς. "Δεν πρόλαβες τις μεγάλες στιγμές του Ομίλου," θα πει κάποιος άλλος. Και έχουν δίκιο. Θυμάμαι τον εαυτό μου κοντά στα 18 μου χρόνια, δειλά δειλά, να κατεβαίνει μαζί με τους υπόλοιπους Ομιλίτες στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου, για να στηρίξει τον αγώνα, φωνάζοντας για την ανεξαρτησία της ομάδας. Και όχι επειδή με ανάγκασε κανείς, αλλά επειδή το γούσταρα!
Καταλάβαινα από την μία ότι υποστηρίζω μια μεγάλη ομάδα (μόνο αυτή και καμία άλλη), αλλά το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι με έδρα το Παγκρήτιο, όπου εκεί έκανα τις περισσότερες μου παρουσίες (σχολείο και φροντιστήρια στη μέση, βλέπετε) δεν ένιωθα αυτό που λέμε "έδρα", οπότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμη, το τεράστιο μέγεθός της.
Μέχρι που κατάλαβα. Είδα τι εστί ΟΦΗ, στο πρώτο παιχνίδι της ομάδας στη Β' Εθνική στο Γεντί Κουλέ, μετά από 5 ολόκληρα χρόνια στο αχανές Παγκρήτιο.
Από τότε, παρακολουθούσα πιο στενά ακόμα την ομάδα. Πέρασα πίκρα, όταν χάσαμε την άνοδο στα πλέι οφ, με το έτσι θέλω από κάποιους, πέρασα αγωνία όταν η ομάδα προσέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια, για να διεκδικήσει την είσοδο της στα πλέι οφ ανόδου, την επόμενη χρονιά. Πέρασα χαρά με την άνοδο της ομάδας, ενθουσιασμό με τις νίκες επί του Παναθηναϊκού, ασφάλεια με την ομάδα του Σα Πίντο.
Δυστυχώς όμως αυτά τα τελευταία 18 χρόνια, οι πίκρες υπήρξαν περισσότερες από τις χαρές. Ποτέ μου δεν "κόλλησα" με κάποιον προπονητή ή παίκτη. Έλεγα, το μοναστήρι να 'ναι καλά κι από καλογέρους χίλιους! Όμως τα πράγματα άλλαξαν από πέρυσι τον Ιανουάριο.
Αλλάξαν, επειδή είδα τότε τι έκανε ο προπονητής μας μέχρι σήμερα, για να κρατήσει το καράβι στη φουρτούνα, που δεν προκάλεσε ο ίδιος, αλλά τρίτοι.
Άλλαξαν, διότι κατάλαβα πως ο Νικόλας δεν είχε καμία υποχρέωση να το κάνει. Θα μπορούσε κάλλιστα να παραιτηθεί και να να φύγει, βλέποντας ότι το καράβι βουλιάζει, όπως έκαναν και άλλοι στο παρελθόν.
Άλλαξαν, διότι τον παρακολουθούσα στις συνεντεύξεις του και έβλεπα ότι ο λόγος του ήταν πάντα μετρημένος, χαμηλών τόνων, χωρίς έπαρση και με σοβαρότητα.
Και τέλος άλλαξαν, επειδή έβλεπα στο πρόσωπο του ένα βλέμμα και ένα ύφος αντρίκειο. Από αυτά που ξέρεις, ότι μπορείς να στηριχτείς και δε θα σε πουλήσουν στην πρώτη στραβή. Και πράγματι δεν το έκανε.
Πιστεύω λοιπόν, ότι ο Νίκος Παπαδόπουλος, είναι το καλύτερο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας αυτή τη στιγμή. Δεκτή η κάθε καλόπιστη κριτική από όλους.
Να πούμε και για το σύστημα που έπρεπε να παίξει, ποιους έπρεπε να βάλει, ποιους όχι, να κάνουμε ποδοσφαιροκουβέντα, να κάνουμε και τους "προπονητές", ακόμα και αν δεν είμαστε.
Άλλο αυτό όμως και άλλο να έχουμε υποβιβάσει την ομάδα από το τρίτο παιχνίδι! Μη ξεχνάμε ότι η ομάδα αυτή είναι του Παπαδόπουλου, ότι οι επιλογές του Παπαδόπουλου σε παίκτες πέρυσι, μας δικαίωσαν πανηγυρικά.
Γιατί δηλαδή να μη το κάνουν και φέτος; Μια νίκη χρειάζεται ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, για να πάρουμε τα πάνω μας. Και τα όποια κακώς κείμενα, θα διορθωθούν τον Ιανουάριο. Να θυμάστε το εξής:
Η Ρώμη δε χτίστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Και ο ΟΦΗ του καλύτερου μαθητή του Ευγένιου, τώρα μπαίνει στη νέα εποχή... Και "ποιος καλύτερος καπετάνιος για να ηγηθεί";
Μιχάλης Ρ.
