Διανύουμε μια χρονιά ορόσημο. Η ομάδα μετά μια μακρά περιπλάνηση σε κατηγορίες που δεν της ταιριάζουν, βρέθηκε στη φυσική της θέση και όχι μόνο αυτό, αλλά βρήκε και ιδιοκτήτη που μοιάζει ικανός να φτιάξει μια ομάδα όπως την ονειρευόμαστε. Σαν να το χει όμως η μοίρα, πάντα κάτι υπάρχει να μας χαλάει τη διάθεση, ίσως γιατί αυτό είναι το DNA μας και πρέπει να το αποδεχτούμε... Αυτήν την φορά, είναι η αγωνιστική εικόνα της ομάδας που πραγματικά παραπαίει και δεν δείχνει ικανή να σηκώσει κεφάλι με τίποτα...

Έτσι έχει ξεκινήσει μια απίστευτη γκρίνια και μίρλα, ο «για πάντα στην ομάδα Παπαδόπουλε» έχει μετατραπεί από ήρωας σε αποδιοπομπαίο τράγο (ποιος, ο Παπαδόπουλος, που αν έλειπε θα παίζαμε ντέρμπι με την Τριτωνία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...). Και αν ρίξει κανείς μια ματιά στα Facebook και στα τουίτερ ή όπως διάολο τα λένε, οι πιο πολλοί την έχουν θάψει την ομάδα και ετοιμάζονται και για τα 40...

Για καθίστε όμως ένα λεπτό, ας τα πάρουμε λίγο τα πράγματα από την ανάποδη.

Το καλοκαίρι, που κανείς δεν ήξερε ότι θα έρθει το δολάριο, χτίστηκε μια ομάδα με βάση τα οικονομικά δεδομένα της περιόδου, μια ομάδα που ο αρχικός σκοπός ήταν να μη "σκάσει" στα μισά της χρονιάς, όπως παραλίγο να γίνει πέρσι και από κει και πέρα με τη βαριά φανέλα, με την βοήθεια του κόσμου και με 5-6 ευχέλαια, ίσως θα μπορούσε να σώσει την κατηγορία. Αν θέλετε την άποψη μου, καλά έκαναν οι άνθρωποι.

Αντικειμενικά λοιπόν, φτιάξαμε μια φτωχή ποιοτικά ομάδα, που λίγοι παίχτες είναι του επιπέδου της κατηγορίας και ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που θα μπορούσαν να έχουν ενεργό ρόλο σε άλλη ομάδα. Ακόμη και ο Απόλλωνας του ενός βαθμού, έχει πολύ ποιοτικότερες μονάδες. Επιπλέον, έχουμε το χειρότερο δυνατό πρόγραμμα που θα μπορούσε να μας τύχει, με όλα τα εντός (πλην ενός) να είναι με ομάδες ανώτερες από τα τωρινά κυβικά μας ( και έτσι θα συνεχίσει μέχρι τέλος του γύρου) και τα εκτός, που παραδοσιακά είμαστε πιο αδύναμοι, να είναι με ομάδες με καλύτερο υλικό, που προέρχονταν από μεγάλη γκέλα και δεν τους έπαιρνε να κάνουν δεύτερη. Πραγματικά, όσα χρόνια ασχολούμαι με τον ΟΦΗ, και δεν είναι λίγα, δε θυμάμαι να είχαμε ποτέ χειρότερο πρόγραμμα. Ούτε ο Αλαφούζος να έκανε την κλήρωση...

Και σαν να μην έφταναν αυτά, έχουμε και τους τραυματισμούς, που εύχομαι να είναι απλά κακοτυχία και να μην φταίει κάτι άλλο. Δεν φτάνει λοιπόν που έχουμε ελλιπές σε ποιότητα ράστερ, μας λείπουν συνεχώς και κομβικοί παίχτες. Για παράδειγμα, φαντάζομαι ο προπονητής θα πόνταρε πολλά στην τριπλέτα του κέντρου Μεγιάδο - Παπαστεριανός - Νέιρα. Ανάθεμα αν έχουν παίξει σε ένα παιχνίδι και οι τρεις μαζί, ενώ εδώ και πάνω από ένα μήνα δεν παίζει κανείς από τους τρεις, λες και κάποιος μας κάνει πλάκα...

Παρόλα αυτά, και ενώ όντως παίζουμε το χειρότερο ποδόσφαιρο που θυμάμαι σε επίπεδο Α Εθνικής, έχουμε πάρει τρία Χ έκτος κόντρα σε ανταγωνιστικές ομάδες και ουσιαστικά έχουμε μία γκέλα, αυτήν με τον Απόλλωνα. Για να το θέσω και διαφορετικά, στην τριάδα αγώνων με Ολυμπιακό, Απόλλωνα, Άρη, οι περισσότεροι με 6 βαθμούς θα πετούσαμε στα σύννεφα, αλλά και με 4 ευχαριστημένοι θα ήμασταν, ε πήραμε 4... Και παρά τα χάλια μας, απέχουμε μόλις τρεις βαθμούς από θέση σωτηρίας.

Φαντάζομαι λοιπόν και εύχομαι και ελπίζω, κάποια στιγμή η κακοδαιμονία με τους τραυματισμούς να σταματήσει, ευελπιστώ σε ποιοτική ενίσχυση μετά το Γενάρη και ποντάρω στο πρόγραμμα του Β γύρου, που γυρνάει τούμπα και όλους τους ανταγωνιστές τους έχουμε εντός.

Και το πιο βασικό, ο κόσμος δεν θα αφήσει την ομάδα να πέσει. Αγωνιστικά μόνο μια φορά υποβιβαστήκαμε, επί Βατσινά που μόνοι μας την ρίξαμε! Αντίθετα, δυο φορές που μας είχαν σημαδέψει για φούντο, ο κόσμος δεν το επέτρεψε, μια στα μπαράζ στην Ρόδο και μία με τον Λεβαδειακό που γεμίσαμε το Παγκρήτιο...

Ας βγει η φετινή χρονιά και τα καλύτερα έρχονται. Τον Παπαδόπουλο και την διοίκηση θα την κρίνουμε από του χρόνου το καλοκαίρι και μετά, που θα ξεκινήσουμε από εντελώς άλλη βάση.

Mat P.