Τότε που άναψε η πρώτη φλόγα της ανεξαρτησίας κι ο Χαϊνης την έκανε στίχο. Τότε που γράφαμε ωραία πράγματα και διαβάζαμε ακόμα ωραιότερα. Κείμενα που ζήλευαν οι κανονικοί δημοσιογράφοι και δεν καταλάβαιναν οι υπόλοιποι – «δημοσιογράφοι» και μη.
Ήταν ακόμα νωρίς, μα αν δεν υπήρχε αυτό το – έστω διαδικτυακό – σκίρτημα θα ήταν αργά. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, κύλησε κι ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Τσάτσοι, παρατσάτσοι, λαμόγια, αχυράνθρωποι, εμφανείς και αφανείς. Και μέσα σ’ όλους και όλα, ανεξαρτησία! Μια στιγμή κράτησε, μα ήταν η πιο μεγάλη. Όσοι την έζησαν από μέσα δεν έζησαν από τότε μεγαλύτερη. Όσοι την έζησαν από απόσταση, το ίδιο.
Τέτοια κάνει ο ΟΦΗ στα μυαλά των ανθρώπων. Τους κουζουλαίνει για πράγματα που στους άλλους φαίνονται μικρά - τίτλοι και λεφτά εσείς, περηφάνια κι αξιοπρέπεια εμείς. Λύρα και λαούτο. Σαν τα πρώτα χρόνια του ΟΦΗ στην Α’ Εθνική. Ρόδα είναι η ζωή και γυρίζει. Μοιάζει με reunion τούτο ‘δω. Ξαναμαζευόμαστε κάμποσα χρόνια μεγαλύτεροι – μπορεί ωριμότεροι, μπορεί και όχι – μα το ίδιο Κρητικοί, το ίδιο Ομιλίτες, το ίδιο φίλοι κι αδερφοί.
Καλώς εσμίξαμε!
