Το μεγαλύτερο φετινό στραπάτσο, έλαβε χώρα στο Αγρίνιο. Όχι γιατί οι ήττες με τον Άρη και τον Απόλλωνα δεν κόστισαν, αλλά γιατί ο Παναιτωλικός έδειχνε ότι δε μπορεί να απειλήσει σε ολόκληρο το ματς και κατάφερε να βάλει δύο γκολ μέσα σε λίγα λεπτά, αφού ο ΟΦΗ τoν έκανε να πιστέψει ότι μπορεί να το γυρίσει.
Όταν παίζεις με μια σαφώς χειρότερη ομάδα, με χαμηλότερο μπάτζετ, που σε όλο τον αγώνα δεν σε έχει απειλήσει ούτε μια στιγμή (εκτός το πέναλτι φυσικά) και καταφέρνεις να χάσεις, με ανατροπή κιόλας, είσαι άξιος της μοίρας σου.
Σε κάθε αγώνα, η ομάδα μετά το 75'-80' παθαίνει "black out". Μηδέν αυτοπεποίθηση, μηδέν συγκέντρωση, μηδέν σοβαρότητα, πολλά λάθη και μια αίσθηση ηττοπάθειας, χαρακτηρίζουν το παιχνίδι της. Με όλα αυτά λοιπόν, είναι άκρως φυσιολογικό, η αντίπαλη ομάδα να καταφέρει είτε να πάρει την ισοπαλία, είτε ακόμα και να σε κερδίσει. Δεν παίζεις μόνος σου φυσικά. Όσο χειρότερος και να είναι ο αντίπαλος, όταν εσύ ο ίδιος του επιτρέπεις να σε πληγώσει, θα το κάνει και με μεγάλη ευχαρίστηση.
Είναι απορίας άξιο το γεγονός, ότι οι παίχτες μας φαίνονται πιο ήρεμοι και συγκεντρωμένοι όταν ένας αγώνας είναι στο 0-0, παρά όταν καταφέρουν να προηγηθούν. Λες και μόλις σκοράρουν, όλη η ομάδα χάνει την συγκέντρωση της και “παραδίδει τα όπλα”.
Μου κάνει εντύπωση, το ότι δεν υπάρχει καμία βελτίωση σε αυτό το κομμάτι. Κάθε φορά συμβαίνει το ίδιο, κάθε φορά το καταδικάζουμε και κάθε φορά (μάλλον) δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε.
Ούτε είμαι ειδικός, ούτε ξέρω τι πρέπει να γίνει. Σίγουρα, όμως, οι ποδοσφαιριστές χρειάζονται βοήθεια στο κομμάτι αυτό, ώστε κάποια στιγμή να εκλείψει.
Ο ΟΦΗ, πλέον, δεν εκπέμπει καμία σιγουριά στους φιλάθλους του. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη τους και αν συνεχίσει έτσι, θα χάσει και τη στήριξή τους.
Όλοι μας, προς το τέλος κάθε αγώνα, αγχωνόμαστε υπερβολικά, σφίγγουμε τις γροθιές και σταυρώνουμε τα δάχτυλα, γιατί δε θέλουμε να δούμε ξανά έναν Γούτα, έναν Μακέντα ή έναν Λιάβα, να πανηγυρίζουν σαν τρελοί. Το έχουμε ζήσει αρκετές φορές φέτος, μας έχει πονέσει πολύ. Φτάνει όμως.
Ας ήταν αυτή η τελευταία ήττα - πισωγύρισμα και ας πήραν όλοι το μάθημα τους.
Μόνο ενωμένοι μπορούμε να ανακάμψουμε.
