Ήταν Οκτώβριος του 2015. Καθισμένος στα τσιμέντα του γηπέδου της Γλυφάδας, περίμενα ανυπόμονα την έναρξη της Κυριακάτικης αναμέτρησης της Γ’ Εθνικής κατηγορίας. Δεν ανυπομονούσα για το εναρκτήριο λάκτισμα, προφανώς και δεν έκανα ολόκληρο ταξίδι, για να απολαύσω το θέαμα που θα μου προσφέρει ένας αγώνας της τρίτης τη τάξει κατηγορίας του ελληνικού πρωταθλήματος. Όσο περίμενα, λοιπόν, να καταφθάσουν και οι υπόλοιποι ασπρόμαυροι θεατές, αναθάρρησε η δημιουργικότητα του νου και εντελώς αβίαστα συνέθεσα το παραπάνω σύνθημα.

Ποτέ δεν αξιοποιήθηκε βέβαια καθώς, στην Ελλάδα του βύσματος, δεν είχα κάποιον φίλο ή γνωστό, ώστε να το «σπρώξει» μέχρι τα αυτιά των υπεύθυνων της κερκίδας. Δεν ξέρω αν θα το ενέκριναν, αλλά ήθελα κι εγώ να νιώσω την εσωτερική ευχαρίστηση, ακούγοντας την σύνθεσή μου να ηχεί στο πέταλο του Γεντί Κουλέ από χιλιάδες οπαδούς, ακόμα κι αν δεν έπαιρνα ποτέ τα εύσημα.

Είχα χρόνια να φέρω στην αθιβολή μου αυτήν την σύνθεση, μέχρι πριν από λίγη ώρα, όπου είχα μια ολιγόλεπτη συζήτηση με έναν συνάδελφο. Επίκεντρό της, η αινιγματική ανακοίνωση της Παρασκευής. «Αλλάζουμε σήμα λέει, ε;», ήταν η πρώτη πρόταση της κουβέντας του γείτονα εργαζόμενου. Κι επειδή στην Ελλάδα μας, πάντα υπάρχει η πληροφορία «από μέσα», που φυσικά εκμυστηρεύεται «εμπιστευτικά», υπήρχε και φωτογραφικό υλικό, με το νέο σήμα της ομάδας! Δεν ξέρω αν ισχύει, δεν ξέρω αν θα είναι το καινούργιο μας σήμα, δεν ξέρω καν αν θα αλλάξουμε σήμα ή ποια θα είναι η ανακοίνωση της Παρασκευής. Το είδα ωστόσο και ευθύς αμέσως δημιουργήθηκε αλληλουχία σκέψεων και προβληματισμών στο μυαλό μου.

Το σήμα που αντίκρισα ήταν κυκλικό. Επομένως, αν αληθεύει, θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε την ασπρόμαυρη ασπίδα (εξ ου και η αθιβολή του συνθήματος της Γλυφάδας). Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, «όχι την ασπίδα ρε γαμώτο». Δεν ήθελα να αφήσουμε πίσω μας το ομολογουμένως ιστορικό αυτό σχήμα, την ασπίδα της καρδιάς μας. Αλλά απ’ την άλλη, σκέφτηκα, μήπως δεν πρέπει να παραμένουμε ρομαντικά καθηλωμένοι στο παρελθόν; Μήπως πρέπει να διευρύνουμε τους ορίζοντές; Μήπως πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ασπρόμαυρη ιδέα, με έναν πιο μοντέρνο και σύγχρονο τρόπο; Αυτό δεν είναι και το όλο σκεπτικό του process;

Το αμέσως επόμενο παράδειγμα, που πέρασε απ’ το μυαλό μου, είναι το γηπεδικό. Ευρωπαίοι, πλέον, βλέπετε και πιθανόν σε μόνιμη βάση, τα επόμενα χρόνια. Στο ίδιο γκρουπ δυναμικότητας με Τότεναμ. Είναι δυνατόν να έρθει ο Μουρίνιο και να κάτσει στον πάγκο του Γεντί Κουλέ και ταυτόχρονα τα τρώει τα φλούδια από τα σποράκια του θείου Μανώλη στη Θύρα 6; Ή να πάει ο Χάρυ ο Κέιν να εκτελέσει κόρνερ και να «βρέχεται» από τη λεωφόρο της ροχάλας, στη συμβολή των Θυρών 3 και 4; Όσο στενάχωρο κι αν είναι, με όσα δάκρυα μελαγχολίας κι αν κυλήσουν στα μάτια, ο νέος ΟΦΗ θα πρέπει να αποχωρήσει από το φρούριό μας και να αποκτήσει μία πιο σύγχρονη έδρα. Νομίζω όλοι συμφωνούμε σε αυτό.

Κάτι αντίστοιχο αφορά και το «σήμα στην καρδιά». Στην τελική, ίσως έτσι πρέπει να πορευτούμε, από τώρα κΑι ύστερα. Η νέα διοίκηση της ομάδας, φαίνεται τρομερά σταθερή στις αποφάσεις της. Κι επειδή το club μεγαλώνει και τα βήματα προόδου συνεχίζονται με γοργό ρυθμό, για τον ΟΦΗ που ονειρευόμαστε τα επόμενα χρόνια, μάλλον θα χρειαστεί να «μεγαλώσουμε» κι εμείς. Τρομερά δύσκολη διαδικασία, το μόνο σίγουρο, αλλά ίσως κι αναπόφευκτη.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα ποια θα είναι η ανακοίνωση της Παρασκευής ή τι μπορεί να αφορά. Αλλά αισθάνομαι τρομερά ευτυχισμένος, που η κυριότερη ομιλίτικη ανησυχία μου αυτές τις μέρες, είναι αυτή.

Απλά γυρίστε τον χρόνο, μερικά χρόνια πίσω και θυμηθείτε πως άλλες χρονιές, αρχές Αυγούστου, οργανώναμε συλλαλητήρια και πορείες, τρέχαμε στην επιτροπή εφέσεων της ΕΠΟ, για να εγκριθεί, έστω και τελευταία στιγμή, η άδεια της ομάδας, προσφυγές, χρέη, δανεικοί και εκδρομή στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούμε τον Γκαλέτι.

Υ.Γ. Δύο ήταν οι φράσεις, που κράτησα από τη συζήτηση με το συνάδελφο, που είχα καιρό να τις ακούσω:

μας γα@@σε τα όνειρα ο κορωνοϊός

Λευτέρης Κουγιουμουτζής

---

Σημείωση: Πρόκειται για συνωνυμία με τον αρθρογράφο του oficrete.gr, Λευτέρη Κουγιουμουτζή