Διαβάζοντας τις τελευταίες ώρες τα αθλητικά ρεπορτάζ, μετά την τελευταία αγωνιστική, που βρήκε αρκετά ωφελημένο τον ΟΦΗ μας, διαπιστώνω μερικά πράγματα και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, αγαπητοί συνΟμιλίτες!
Από την έλευση της νέας διοίκησης και μετά, ειδικότερα την περσινή χρονιά, σημειώθηκαν άλματα προόδου για την ομάδα μας, τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και σε εξωαγωνιστικό. Τα φιλικά με τον Άγιαξ και την Άντερλεχτ, σε σύγκριση με παλαιότερες προετοιμασίες στο Καρπενήσι, η πολύ καλή παρουσία της ομάδας και η εξασφάλιση του εισιτηρίου για το Europa League, καθώς και η προώθηση νεαρών παικτών στην ομάδα στο αγωνιστικό επίπεδο, είναι η μια όψη. Από την άλλη, η παρουσία της ομάδας σε σχολεία για την μετάδοση της ιδέας του ΟΦΗ μας, οι σοβαρές κοινωνικές δράσεις για την οδική παιδεία και η ευαισθητοποίηση για ασθένειες που μαστίζουν τον κόσμο, ακόμη και με παρουσίαση τους σε συνεντεύξεις Tύπου των αγώνων, δείχνουν - αν μη τι άλλο - την άλλη όψη, του εξευρωπαϊσμού της ομάδας και της διάρκειας που θέλει να αποκτήσει, ως βιώσιμο αθλητικό και κοινωνικό σύνολο.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ποιοτική ανάδειξη, επιπρόσθετα, της κοινωνικής δράσης που ανέπτυξε το φίλαθλο κίνημα του ΟΦΗ, δείχνουν την ανάπτυξη ατομικά και κοινωνικά, όλου του φίλαθλου κόσμου του Ηρακλείου, που επιζητούσε για χρόνια μια κανονικότητα, που μπορεί να περιλαμβάνει 90 λεπτά αγώνα κάθε Κυριακή, αλλά λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά στους βασανισμένους, από τις οικονομικές καταστάσεις και τις κακουχίες συνανθρώπους, μας εδώ στο Ηράκλειο. Το πρόσημο είναι θετικό και η πορεία αναπτυξιακή. Σε αυτό, ο ΟΦΗ αναλαμβάνει τις ευθύνες του, τις παραδίδει ως διδαχή στον κόσμο, για το τι είναι σημαντικό στη ζωή μας και προχωράει έχοντας στο μυαλό του, όχι την λέξη διαδικασία, όπως μεταφράζεται το proccess, αλλά την ανάπτυξη. Σε λίγα χρόνια, κάθε σοβαρή ομάδα θα ακολουθεί το παράδειγμα του ΟΦΗ, όχι στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά στο εκπαιδευτικό κομμάτι των ακαδημιών.
Όμως, το ελληνικό ποδόσφαιρο πασχίζει να αναπνεύσει. Έχει covid-19 και δε βρίσκεται κρεβάτι στην εντατική, για να το θεραπεύσει. Το χθεσινό ματς Άρη - ΠΑΟΚ, έδειξε ότι ο πάτος έχει ακόμη πολύ μέχρι να τον φτάσουν, οι παράγοντες των ομάδων εκεί πέρα. Σε μια Θεσσαλονίκη, που ο κόσμος πονάει και φοβάται, λόγω της πανδημίας που έχει χτυπήσει ανεπανόρθωτα την πόλη, αντί το ποδόσφαιρο να λειτουργεί λυτρωτικά και με κάθαρση για την ψυχή των ανθρώπων, δυναμιτίζει ακόμη πιο πολύ το κλίμα και δημιουργεί κοινωνική αναρχία στο μυαλό και στην ψυχοσύνθεση του πολίτη, δημιουργώντας καθημερινά μίση και έχθρα. Δεν το χρειαζόμαστε αυτό... Είναι δύσκολοι καιροί και χρειάζεται ομόνοια.
Οι μεγάλες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι σε πόλεμο, εδώ και πολλά χρόνια. Ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ, δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω, αλλά ούτε και ένα βήμα μπροστά. Όλα αλλάζουν, αλλά όλα τα ίδια μένουν. Η εξέλιξή τους, έχει να κάνει μόνο με το χρήμα και τις παροχές του, με αποτέλεσμα η ουσία και η αξία του κάθε αθλητικού συλλόγου, να μετριέται σε δύναμη οικονομική και όχι σε παροχή αξιοπρεπών συνθηκών κοινωνικής ένταξης, όπως θα έπρεπε να λειτουργεί για τα παιδιά, τους νέους και όλους όσοι ενδιαφέρονται να ασχολούνται, κάθε ομάδα. Το παράδειγμα της Λάρισας, είναι εμφανέστατο. Ομάδα, που ενώ πήρε πρωτάθλημα, δεν μπορεί να κερδίσει τον ίδιο της τον κόσμο. Κρίμα.
Ας μην παραπονιόμαστε, γιατί η ομάδα αντί να κάνει 19 ευκαιρίες, όπως πέρυσι, έκανε 6 φέτος. Μην κοιτάμε το δέντρο, αλλά το δάσος. Η αλήθεια είναι, πως το δάσος στο ΒΑΚ είναι γεμάτο πνοή και δεν πρόκειται να απαλλοτριωθεί. Η σπουδαία δουλειά που γίνεται, ακόμη και μέσα σε αυτό το πολεμικό πεδίο του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι αξιέπαινη και θα πιάσει, για το λόγο ακριβώς που οι Oμιλίτες είναι πλέον στην πρώτη γραμμή αλληλεγγύης και υποστήριξης, με έμπρακτο έργο και για τον αγωνιστικό λόγο, επίσης, που η ομάδα δε στήνει "λεωφορείο" στην άμυνα για να πάρει ένα ματς, αλλά παίζει μπάλα.
Υ.Γ. Γράφω πρώτη φορά, για κάτι που τόσο αγαπώ, όπως ο ΟΦΗ. Παρακαλώ ως προς τη δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου, που αποτελεί καθαρά προσωπική άποψη.
Χρηστάκης Μανώλης
