91ο Λεπτό
Αν είναι δυνατόν! Όλη τη χρονιά τα ίδια... Το φάγαμε στο 90’. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και ο Γιακουμάκης, τι ήθελε να βγάλει τη φανέλα; Πέσαμε, πέσαμε. Αν είναι δυνατόν. Από τον Πλατανιά.
Θέλω να φύγω, αλλά δεν μπορώ. Δεν έχω το κουράγιο να δω την ομάδα να πέφτει. Κάποιος έχει βιδώσει τα πόδια μου στο γήπεδο.
Κερδίζουμε το φάουλ. Γαμώτο, δεν είναι σε καλή θέση. Σέντρα θα κάνει και ποιος θα πάρει την κεφαλιά; Τι λεπτό είναι; 95. Δεν θα έχουμε άλλη φάση. Μετά το φάουλ κάποιος θα πέσει κάτω πάλι. Βγήκε μπροστά και ο Σωτηρίου. Λες να γίνει ο νέος Μπεκιάι;
Λες να μπει; Θεέ μου, να μπει….
Σουτάρει. Απευθείας το κάνει ο ατομίσταρος… Ωπ;;!!;
Μπήκε; σίγουρα μπήκε; Κοιτάζω τον επόπτη. Δεν έχει σηκώσει τη σημαία. Ψυχολογικό μού ’μεινε. Δύο μας έχουν ακυρώσει σήμερα. Ο διαιτητής γιατί δεν δείχνει σέντρα. Γιατί; Τι περιμένει;
Βλέπω όλη τη χρονιά να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Τα γκολ του Άρη στις καθυστερήσεις, τις δυο νίκες με το βάζελο, τη νίκη με το γαύρο, όλα τα ματς που χάσαμε με ανατροπή. Ο Ναμπί τρέχει, τρέχει και σταματάει! Γιατί σταμάτησε;
ΜΕΤΡΑΕΙ… Πρέπει να μετράει. Μετράει!!!!
Δεν με νοιάζει αν το ’βαλε ο Ναμπί, ο κόσμος, το γήπεδο, ο Θεός, το τοίχος που άνοιξε, ή το τέρμα τους που δεν είχε καλή θέση. Μπήκε. Μετράει.
Ο Βαζ, ο πιο υποτονικός παίχτης που έχουμε όλη τη σεζόν τρέχει σαν το κατσίκι. Ο Παπάζογλου στο τελευταίο ματς της σεζόν κάνει στο 96΄ το πιο γρήγορο σπριντ του στη σεζόν. Ο Κουτσιανικούλης, ο παίκτης που λατρεύουμε να βρίζουμε, κλαίει και κοντεύει να γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες, παίρνοντας δύο κίτρινες κάρτες όντας στον πάγκο. Πρώτη φορά είδα παίχτη να ζει τόσο έντονα το ματς από το πάγκο. Δεν πειράζει για την έλλειψη πάθους στα δύο παιχνίδια μπαράζ. Χαλάλι για το πάθος που δείξατε στο γκολ.
Θέλω να πανηγυρίσω, αλλά δεν μπορώ να πανηγυρίσω. Τι σκατά συμβαίνει; Πάω να σηκώσω τα χέρια και δεν σηκώνονται. Δεν έχω δυνάμεις. Ανοίγω το στόμα να φωνάξω και δεν βγαίνει φωνή. Κλαίω. Όλοι δίπλα μου είναι αποσβολωμένοι. Απλά κοιταζόμαστε. Νιώθουμε ΔΕΟΣ που το ζήσαμε. Λήξ’ το ρε κοράκι. Λήξ’ το! Θα πεθάνουμε. Τέλειωσε! Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Αύριο θα πάω στο Βενιζέλειο για εξετάσεις.
Τα ντεσιμπέλ στο τρίτο γκολ είναι χαμηλότερα από τα δύο πρώτα. Το γήπεδο αντιμετωπίζει αυτό που έγινε με σεβασμό, ως ένα γεγονός που θα μνημονεύεται μετά από χρόνια.
Γυρίζω σπίτι. Τι έγινε; Κερδίσατε; Το πρόσωπο μου έχει αδειάσει, δεν δίνει πληροφορίες.
Ναι, δεν είμαι καλά.
Πως κάνεις έτσι; τον Πλατανιά κερδίσατε. Αυτονόητο ήταν.
Δεν νομίζω ότι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ που είχαν να πάρουν πρωτάθλημα 35 χρόνια να ένιωσαν όπως νιώσαμε στο 94:50 του αγώνα. Ούτε νομίζω οπαδοί ομάδας που έχει κατακτήσει απρόσμενα το Champions League να νιώσανε έτσι.
Η ζωή είναι στιγμές. Όχι πρωταθλήματα και κύπελλα.
Υ.Γ.1 Το ελάχιστο κομμάτι που μου αναλογεί το αφιερώνω σε ένα μεγάλο Ομιλίτη που γνώρισα φέτος στο γήπεδο, τον κύριο Μανώλη, ο οποίος ερχόταν στο γήπεδο παρά την απαγόρευση των γιατρών. Έπινε δύο χαπάκια για την πίεση πριν έρθει στο γήπεδο. Μετά από τα ματς γύριζε στο σπίτι με πίεση 16 (…η χαμηλή). Σε όλο το ματς δεν κοίταζε το γήπεδο, αλλά τον ουρανό και με ρωτούσε κάθε φορά τι έγινε.
Υ.Γ.2: Πρώτη φορά θα έχουμε μάλλον ήρεμο καλοκαίρι και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ
Υ.Γ.4: Γιακουμάκη καλά έκανες και έβγαλες τη φανέλα. Κι εγώ θα την έβγαζα.
Α.Τ.
