Όλον αυτόν τον καιρό, διαβάζω δεξιά και αριστερά, για το διοικητικό μέρος της ομάδος μας, για το αγωνιστικό, για το τεχνικό, για το ... δημοσιογραφικό και ούτω καθεξής.

Θέλω, λοιπόν, να κάνουμε μία παρένθεση και να μιλήσουμε λίγο για το οπαδικό μέρος. Και για να το ξεχωρίσουμε, δεν εννοώ την κερκίδα ή την οργάνωσή της, ούτε τις εκδρομές ή τα συνθήματα. Εννοώ τη νοοτροπία μας. Κι επειδή θέλω να γίνω απόλυτα κατανοητός, σκοπεύω να μιλήσω με πολύ απλά λόγια, αποφεύγοντας τις βαρύγδουπες εκ-φράσεις, οπότε δεν προτίθεμαι να διυλίσω τον κώνωπα, καταπίνοντας την κάμηλον και θα προσπαθήσω να μην κρίνω εξ ιδίων τ’ αλλότρια (οκ, το κόβω).

Με αφορμή πολλές αναφορές από συνοπαδούς μου, τελευταία, για την ‘’ξενέρα’’ τους όσον αφορά στη θέαση εκείνων που εκφράζουν την αντίθεσή τους με ένα τρέχον θέμα, είτε λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μια αναμέτρησης, είτε είναι σε σχόλιο κάτω από άρθρο, είτε σε φόρουμ και καφενεία (δυστυχώς, δεν έχω τουιτέρια και φεϊσμπούκια και προειδοποιώ ότι δε γνωρίζω επακριβώς τι γίνεται στον κόσμο αυτόν), αποφάσισα να παραθέσω μια άλλη οπτική ή, αν μου επιτρέπεται-τε, την οπτική ενός από αυτούς που σας προκαλούν αυτήν τη ... δυσφορία.

Όπως ήδη θα έχετε πιθανότατα αντιληφθεί, η παρούσα ... παρένθεση αναφέρεται για τα δύο ρεύματα που με λύπη παρατηρώ ότι έχουν διαμορφωθεί στο φίλαθλο λαό μας: τους «παλαμακιστές» και τους «γκρινιάρηδες». Σημειώνω ότι δεν είναι αποκλειστικά ιντερνετικό το φαινόμενο, αλλά συνίσταται και στην πραγματική ζωή. Εξάλλου, υπενθυμίζω ότι τα διαδικτυακά μου ερεθίσματα είναι ελάχιστα, οπότε δεν έχω ξεκάθαρη άποψη επί του θέματος. Για να σας είμαι ειλικρινής, πριν μπω στο ζουμί, δε θεωρώ ντροπή να ανήκει κάποιος ούτε στο ένα ρεύμα, ούτε στο άλλο. Και τα δύο, από τη σκοπιά τους, θέλουν, επιζητούν και αγωνιούν για το ΚΑΛΟ της ομάδος μας, αν το σκεφτείτε ψύχραιμα, όσο κι αν παρασύρεστε ενδεχομένως από το ύφος του εκάστοτε ‘’αντιφρονούντος’’ ορισμένες φορές.

Θα ήθελα, λοιπόν, να ξεκινήσω με μια ιστορία, πριν επιχειρηματολογήσω για το συμπέρασμα. Ή μάλλον, μια υπενθύμιση της Ιστορίας, ίσως - κυρίως - για τους λίγο μεγαλύτερους ηλικιακά.

Θυμάμαι, που λέτε, τέλη δεκαετίας του ‘90 και αρχές του ’00 (μετά τον θάνατο του Θόδωρα, φυσικά), να εντείνονται οι φωνές για ανεξαρτησία από τους οπαδούς μας, άποψη στην οποία ανήκα - καθόλα - κι εγώ. Στους συνδέσμους, στα ΜΜΕ (όπου είχαμε πρόσβαση, εν πάση περιπτώσει), στους δρόμους, στην κερκίδα... Από ένα σημείο και μετά, θυμάμαι να εμφανίζεται και η άποψη εκείνων που μας έλεγαν «σσσσς, σταματήστε, τι είναι αυτά που λέτε για την οικογένεια; χωρίς Βαρδινογιάννηδες ο ΟΦΗ δεν υπάρχει και όσοι λέτε το αντίθετο κάνετε μόνο κακό στην ομάδα». Αυτό, εν πολλοίς, το προσάρμοζαν κιόλας, θέλοντας να αποφασίσουν και για τον τρόπο που - τουλάχιστον - θα γίνεται: «μα είναι δυνατόν εν ώρα αγώνα; Δε βλέπετε ότι η ομάδα επηρεάζεται και μπορεί να μην κερδίσει το ματς;», «Βρείτε άλλη στιγμή», «Αφήστε να τελειώσει η δύσκολη χρονιά και βλέπουμε από το καλοκαίρι», ήταν μερικές από τις συνηθισμένες ... προτροπές. Δε θέλω να σταθώ στο ποιοι και εάν είχαν δίκιο και ΕΞΥΠΑΚΟΥΕΤΑΙ ότι δεν είναι το ίδιο με το σημερινό μας παράδειγμα. Περιμένετε, αλλού θέλω να καταλήξω.

Μετά από αυτό, είχαμε τον Βατσινά. Φωνάζαμε, θυμάμαι, τότε, μα και πάλι ακούγαμε «ρε μη γκρινιάζετε, περιμένετε να δούμε και μετά μιλάτε» ή «ποιος το λέει ότι είμαστε τσάτσοι; Εσείς; Εσείς είστε το καρκίνωμα του ΟΦΗ μας» και άλλα τέτοια, φυσικά πάντα συνοδευόμενα με τη συμβουλή «αφήστε να περάσει η δύσκολη στιγμή/χρονιά και βλέπουμε μετά».

Έπειτα, είχαμε τον Πουλινάκη. Σε κάποιους δεν άρεσαν ορισμένα κακώς κείμενα, μιας και βλέπαμε ότι θίγεται η υπόληψη της ομάδος, τα οικονομικά, η φούσκα που πρόκειται να σκάσει και άλλα που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε. Ε, η ίδια ιστορία: «μη μιλάτε», «κάνετε κακό στην ομάδα», κτλ. Θα μου πείτε «γιατί τα συγχέεις όλα; Αυτά είναι πολύ πιο λεπτά ζητήματα και ουδεμία σχέση έχουν με το αν διαθέτει νοημοσύνη ο Βαζ, αν καλώς πληρώνεται με αληθινά χρήματα ο Κουτρουμπής ή αν γεννήθηκε χρήσιμος ο Μπράουν!», που παραδέχομαι ότι εγώ και αρκετοί υποστηρίζουμε αυτολεξεί, συχνά. Και έχετε δίκιο. Όπως είπα, όμως, αλλού θέλω να σταθώ.

Για να το τρέξω λίγο, φτάνω στο ‘’σήμερα’’. Και συγκεκριμένα, από το ‘’πέρσι’’. Έχουμε ΟΛΟΙ χαρεί με την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην ομάδα μας. Η ΠΑΕ, πλέον, στελεχώνεται με άτομα που, όχι απλά είναι βγαλμένα από τα πιο τρελά μας όνειρα, αλλά ίσως κι εμείς οι ίδιοι να μη μπορούσαμε να επιλέξουμε τόσο σωστά, αν είχαμε τη δυνατότητα. Και έχουμε την τύχη να μιλάμε, πράγματι, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, μόνο για μπάλα. Και καταντάμε να ‘’χωριζόμαστε’’ στα νεοδημιουργηθέντα στρατόπεδα των ... γκρινιάρηδων και των παλαμάκηδων. Προσωπικά, αν έπρεπε να αυτοπροσδιοριστώ, ναι, θα ανήκα στους γκρινιάρηδες. Διότι είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι η ομάδα ακόμα ΔΕΝ είναι καλή, είμαι από αυτούς στην κερκίδα (ξελαρυγγιάζομαι ακόμα στα συνθήματα στη Θύρα 4, όπως έκανα πάντα) που μόλις δουν τον Βαζ να βρίσκεται μπροστά από άδειο τέρμα, γκαρίζουν να μην πετάξει τη μπάλα έξω από το γήπεδο, όπως του "αρέσει" να κάνει και μόλις τελικά το κάνει, πράγματι, η κυρία Βαζ (μητέρα του) μπορεί να αναφερθεί (που λέει ο λόγος) χωρίς να φταίει, είμαι από αυτούς που πιστεύει ότι έχουμε πολλά - στοιχειώδη! - πράγματα να αλλάξουμε στον οργανισμό, αγωνιστικά και μη, είμαι από αυτούς που δεν πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να μπούμε στα πλέι οφ στο τέλος, μιας και στο DNA της ομάδας διακρίνω το σύνδρομο της αυτοκτονίας, αλλά θεωρώ ότι έχω το δικαίωμα να ΚΑΤΑΧΑΡΩ και να πανηγυρίσω αν διαψευστώ και είμαι από αυτούς που λέω τη γνώμη μου, είτε δια ζώσης είτε στα λίγα σάιτ που έχω τη δυνατότητα να επισυνάπτω σχόλια, παρ’ όλο που γνωρίζω ότι, δυστυχώς, ‘’τσαντίζει’’ πολλούς.

Παρένθεση στην παρένθεση: παρατηρήσατε κάτι; Όλα τα παραπάνω, αναμφισβήτητα, αναφερόντουσαν στο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Μιλάμε, απλόυστατα για ΜΠΑΛΑ. Σιγά τα ωά δηλαδή, που υπάρχει και «σωστός και λάθος τρόπος έκφρασης» και «ελάτε να (σας) βάλουμε κάποια όρια, να μάθετε να τα τηρείτε», γιατί αλλιώς (μας) χαλάτε τη μανέστρα.

Συνεχίζω: ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, έχουμε να ακούμε επί της ουσίας «μη λέτε τη γνώμη σας φωναχτά», διότι «χαλάτε το κλίμα» και «δε στηρίζετε τη νέα προσπάθεια» και «σας αξίζει ο Κλάδος, ο Κορωνάκης, ο Αλετράς και προπονητής ο Σεροπιάν», κτλ. Ωπα ρε παιδιά, τάιμ άουτ.

Εν κατακλείδι, παρατηρώ ότι ο κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω δια-χρονικά ιστοριών, είναι το «ΣΣΣΣΣ ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ, κάνετε κακό στην ομάδα» και, ειλικρινά, έχω κουραστεί πια να ακούω «σσσσσσς, σταμάτα να λες τι πιστεύεις»! Προσέξτε, λοιπόν, την πρώτη λέξη της επόμενης πρότασης, που θα χρησιμοποιήσω. Άποψή μου είναι ότι ούτε οι μεν, ούτε οι δε, κάνουν κακό σε κάποια ομάδα (παρακαλώ, μην πάει το μυαλό σας σε ακρότητες, γιατί δεν έχω αναφερθεί σε ακρότητες και επουδενί δεν υπονόησα ότι μιλάω για τέτοιες. Σε ΟΛΟ το κείμενο!) και λυπούμαι, που ζω ξανά το έργο μιας ανούσιας ‘’αντιπαλότητας’’ σε τέτοιο βαθμό.

Με απλά λόγια, είμαι ζωντανό κύτταρο ενός οργανισμού και δε μπορώ να δρω άνευ συναισθημάτων ή κολλημένος στη χαρά και την ευχαρίστηση. Και δε μου ακούγεται τόσο παράλογο. Όταν βλέπω κάτι που με ενοχλεί, θέλω να το λέω (όπως, εξάλλου, έκανα/κάναμε πάντα, όπως ανέφερα στην παραπάνω προεπισκόπησή μου. Αλήθεια, θυμάστε που το κάναμε παρέα;), διότι ο ρομαντισμός μου, ενστικτωδώς, με προτρέπει να πιστεύω ότι θα το αλλάξω. Και όχι επειδή είμαι στον αυτόματο πιλότο αντιδράσεως και γκρίνιας, όπως φθηνά ‘’επιτίθενται’’ κάποιοι. Έτσι, θα έρθει η στιγμή που εν ώρα αγώνα θα δυσανασχετήσω, θα φωνάξω, θα θυμώσω, μη υπολογίζοντας ότι ο διπλανός μου θα απογοητευτεί, θα τον παρασύρω και εν τέλει θα ξενερώσει και θα ... αλλάξει ομάδα. Θα μου πεις «μα δεν είναι ο σωστός τρόπος ο τάδε και θα σου προτείνω εγώ έναν άλλο». Μπορεί. Να το συζητήσουμε. Όχι όμως φίμωτρο εντελώς. Όχι κόκκινη γραμμή. Όχι «κάνεις κακό, σταμάτα ή φύγε», όπως έχουμε καταντήσει να τοποθετούμαστε (τονίζω ότι η υπερβολή είναι ένας τρόπος έκφρασης. Ελπίζω να καταλαβαίνετε την ουσία και να μη λαμβάνετε τοις μετρητοίς τη χαριτολογία των ... κουβεντών μου).

Δηλαδή, χρειάζεται να παραθέτω τη φράση «τραστ δε πρόσες» 86 φορες, κάθε φορά μου εκφέρω γνώμη, για να συνεννοηθώ και να μην παρεξηγηθώ ότι δεν κάνω κριτική για το πλάνο ή με μοναδικό στόχο «τη λάσπη στον ανεμιστήρα» (αρέσει πολύ τελευταία και ήθελα να την εισάγω σε ένα γραπτό μου) επειδή αυτό με διεγείρει;;;

Ελπίζω να γίνεται φανερό πως το παρόν κείμενο δεν έχει σκοπό να θίξει για το ποια από τις δύο πλευρές έχει δίκιο ή άδικο. ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ αν καλώς τοποθετούνται οι μεν και καλώς οφείλουν να οριοθετούνται οι δε. Επαναλαμβάνω, επιπλέον, ότι δε μιλάω για ακραίες ενέργειες, επιλογές και δηλώσεις (έλεος) και νομίζω ότι έγινα σαφής σε αυτό. Και δεν πρόκειται να κάνω τετριμμένο κήρυγμα του στυλ «η πολυφωνία φέρνει ανάπτυξη» ή «δίχως τον αντίλογο, δεν υπάρχει βελτίωση», κτλ. Αυτό πρέπει να δυνάμεθα να το καταλάβουμε μόνοι μας. Με νοιάζει να περάσω το μήνυμα ότι όλοι μπορούν να εκφράζονται και να διαφωνούν με ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ζήτημα, δίχως να ‘’λοιδορούνται’’ ή να απαιτείται πρώτα να αποδείξουν την αγάπη τους για τον Όμιλο. Γι’ αυτό, πριν αλλάξουν οι άλλοι, ας δούμε πρώτα μήπως μπορούμε κι εμείς να ‘’τη δούμε λίγο αλλιώς’’...

Υ.Γ. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δε θεωρώ ότι υπάρχουν μονάχα τα δύο αυτά στρατόπεδα ή ότι όλοι - οφείλουμε να - είμαστε ... ενταγμένοι σε κάποιο και βεβαίως και ευελπιστώ να μπορούμε να σταθούμε κάπου στη μέση. Λέω, όμως, πως, ακόμα κι αν υπάρχουν, ότι είναι δόκιμο - και θεμιτό - να ΣΥΝυπάρχουν. Δε ‘’βλάπτει’’ το ένα την...ύπαρξη του άλλου, ούτε την ομάδα εν γένει. Νομίζω ότι είναι ευνόητο για πολιτισμένους ανθρώπους και περιττό για να το αναλύσω περαιτέρω.