Φλεβάρης του ’19 ήτανε, όταν παρουσιάστηκα στην υπηρεσία που εργάζομαι ακόμα και σήμερα, για να αναλάβω καθήκοντα. Συμβασιούχος βλέπετε, μικρός σε ηλικία, ότι και ξεκινούσε, ουσιαστικά, η επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή να γνωρίσω του πρώτους μου συναδέλφους.

Ο πρώτος που θα γνώριζα, έμελλε να γίνει και η κολλητή μου παρέα, εντός κι εκτός της υπηρεσίας. Κάπου στα 15 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Πατρινός, που είχε διοριστεί μόνιμα στο Ηράκλειο και όφειλε να υπηρετήσει τη διετία δοκιμότητας του δημοσίου στην πόλη μας. Οικογενειάρχης με δύο ανήλικα παιδιά, αναγκάστηκε να τους αφήσει εκεί και να δεχτεί τη θέση στην Κρήτη (δύσκολο πράγμα η ανεργία, πόσο μάλλον όταν πρέπει να θρέψεις άλλα τρία στόματα, πέραν του δικού σου).

Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω πως τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, έμοιαζαν με τα δικά μου, αλλά και του νησιού μας στο σύνολο. Λάτρης του αθλητισμού, αν και κατά βάσει μπασκετικός. Μάλιστα, ταυτόχρονα με την υπηρεσία μας, είχε αναλάβει καθήκοντα προπονητή σε ομάδα του τοπικού πρωταθλήματος στο Ηράκλειο. Η περίσσια αγάπη μου για τον ΟΦΗ (γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε) του είχε κινήσει το ενδιαφέρον και τον είχε εντυπωσιάσει. Συνηθισμένος κι εκείνος με τα οπαδικά κινήματα των ομάδων του άξονα, τον είχε κερδίσει η ύπαρξη ενός φιλάθλου που υποστηρίζει τόσο θερμά ομάδα της πόλης του. Κάπως έτσι, ξεκίνησε να παρακολουθεί πιο στενά τον Όμιλο. Αρχικά να διαβάζει περισσότερο, ενημερωνόταν, και στην πορεία παρακολουθούσε όλο και πιο συχνά τους αγώνες της ομάδας. Συμμετείχε σε Ομιλίτικες συζητήσεις και είχε ήδη δημιουργήσει τη δικιά του Ομιλίτικη προσωπικότητα. Είχε μπει στο πνεύμα, που λένε.

Ώσπου μια μέρα, με ειλικρινή διάθεση, τον προσκάλεσα να έρθει στο Γεντί Κουλέ, στο επόμενο εντός έδρας. Και το επόμενο εντός έδρας, ήταν με τον Παναθηναϊκό! Και το τελικό σκορ του αγώνα: 3-1! Αυτό ήταν φίλοι μου! 90 λεπτά στο πέταλο, ήταν αρκετά για να καθιερωθεί εκεί κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Ξεκίνησε να βλέπει βιντεάκια, μάθαινε συνθήματα, αποκτούσε πραγματική αίσθηση του μεγέθους του ΟΦΗ. Το αιφνιδιαστικό χαμόγελο της ευτυχίας και της ικανοποίησης παρουσιάστηκε στο πρόσωπό μου, την πρώτη φορά που τον άκουσα να λέει «Μόνο ΟΦΗ ρε!».

Σε μόνιμη βάση στο πέταλο πλέον, ήταν δεδομένη η εξωυπηρεσιακή μας συνάντηση στα εντός έδρας. Στα μπαράζ με τον Πλατανιά, τη στιγμή της ισοφάρισης στο 90φεύγα (το θυμήθηκα και με ‘πιασε η καρδιά μου), έφυγε από το γήπεδο γεμάτος νεύρα. Τις δύο φορές που, λόγω υποχρεώσεων της καθημερινότητας, δεν κατάφερα να παρευρεθώ στους αγώνες της Τετάρτης, έπαιρνε το διαρκείας μου και πήγαινε εκείνος στη θέση μου, σα να χτυπούσε την κάρτα μου, όπως λέμε και στο δημόσιο (όχι ότι συμβαίνει αυτό, προς Θεού!). Τα εκτός έδρας και τα play off των κεκλεισμένων θυρών, τα βλέπαμε παρέα. Πάντα εκεί. Είχε γίνει γνήσιος Ομιλίτης πια! Τον καμάρωνα, όπως καμαρώνει ένας πατέρας το παιδί του, να κάνει τα πρώτα του βήματα. Τον παρατηρούσα συγκινημένος να περιφέρεται στους διαδρόμους της υπηρεσίας, να χοροπηδά και να τραγουδάει για τον ασπρόμαυρο Θεό! Περήφανος τον σύστηνα σε φίλους και τους έλεγα πως «είναι απ’ τη Πάτρα και είναι ΟΦΗ». Ένιωθα πως συμμετείχα, ίσως και να δημιούργησα ολότελα, μια ασπρόμαυρη ύπαρξη και το γεγονός πως δεν είχε καν κρητικές ρίζες, με τιμούσε ακόμα περισσότερο.

Η διετία του στο Ηράκλειο συμπληρώθηκε και, μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να πάρει μετάθεση και να επιστρέψει στην Πάτρα και στην οικογένειά του. Σε κάθε μας τηλεφωνική συνομιλία ακουγόταν από το στόμα του εκείνη η φράση… «ΜΟΝΟ ΟΦΗ ΡΕ». Σε κάθε αγωνιστική, ακόμα μέχρι σήμερα, δέχομαι ένα περιεκτικό μήνυμα με τα συναισθήματα ενός γνήσιου ΟΦΗτζή. Του λείπει πολύ. Του λείπει ο ΟΦΗ, του λείπει το πέταλο, του λείπει το Ηράκλειο, του λείπει η Κρήτη, του λείπουν οι Κρητικοί! Συχνά μας λένε τοπικιστές, αλλά παραδείγματα σαν του Πατρινού «αδερφού» μου, μας αποδεικνύουν πως δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια παρατεταμένη αλήθεια. Όλα τα παραπάνω: ο ΟΦΗ μας, Η Κρήτη μας, το Ηράκλειό μας, οι συντοπίτες μας. Όλα συνώνυμα είναι και όλα αληθινά είναι.

Αδερφέ μου, κράτα ψηλά την ασπρόμαυρη σημαία στη Δυτική Ελλάδα και σε περιμένουμε ξανά στο Ηράκλειο κάποια μέρα, κάποιο σαββατοκύριακο, κάποιο 90λεπτο στο πέταλο.

Ένα ασπρόμαυρο νησί

Λευτέρης Κουγιουμουτζής


(Σημείωση oficrete.gr: Πρόκειται για συνωνυμία με τον αρθρογράφο του σάιτ, Λευτέρη Κουγιουμουτζή)