Ήταν ιστορική για εμένα, για εσένα τον Ομιλίτη που διαβάζεις, για αυτούς που ξεκίνησαν το νέο εγχείρημα, για τους ποδοσφαιριστές, τον προπονητή και όλους όσους απαρτίζουν αυτόν τον αγαπημένο και χιλιοτραγουδισμενο Σύλλογο, δηλαδή για όλους εμάς, για τον ΟΦΗ!!!
Ιστορική δε θα την χαρακτηρίσω, επειδή νικήσαμε τον Ολυμπιακό, ιστορική θα τη χαρακτηρίσω διότι κυριολεκτικά ήταν η δική μας ώρα, ήταν η ώρα του κόσμου του ΟΦΗ, ήταν γιορτή μας, ήταν τα δικά μας 90 λεπτά που θέλαμε όλοι να δείξουμε τη χαρά μας και να κάνουμε το δικό μας ξέσπασμα, δείχνοντας σε όλους ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΔΩ!
Δείχνοντας σε αυτούς τους ανθρώπους που ανέλαβαν ότι, ορίστε κύριοι.... ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ και μη φοβάστε!
Εμείς η δύναμή σας, εσείς οι οδηγοί μας, προς το ΟΝΕΙΡΟ ενός μεγάλου, ανεξάρτητου και περήφανου ΟΦΗ.
Δείχνοντας σε όλη την Ελλάδα ότι το μέγεθος του ΟΦΗ δεν αλλάζει και δε θα σβήσει ΠΟΤΕ.
Και κάπως έτσι μετρούσαμε αντίστροφα τις ημέρες, να έρθει «η Κυριακή μας», αυτή που μας είχε λείψει τόσα χρόνια και την οποία λαχταρούσαμε.
Η Κυριακή που θα είχαμε μια ανεξάρτητη ομάδα, με παρόν και μέλλον, η Κυριακή που αντιπροσωπεύει έναν καθαρό ΟΦΗ, χωρίς σκιές, χωρίς ταμπέλες και ρετσινιές, η Κυριακή που μας κλείνει το μάτι και μας δίνει ραντεβού έως την επόμενη.
Και να που επιτέλους έρχεται αυτή η Κυριακή και φτάνοντας στο γήπεδο με επιφυλάξεις, κακά τα ψέμματα, εύχεσαι να δεις τουλάχιστον την ομάδα σου να παλεύει, καθώς οι εμφανίσεις έως τώρα δε σου έδιναν
ελπίδες για κάτι παραπάνω.
Αυτό που κυριαρχούσε στο γήπεδο και το έβλεπες στα μάτια όλων, δεν ήταν η αγωνία για το αποτέλεσμα, ήταν η ανακούφιση και η ελπίδα για αυτό που έχει ξεκινήσει και όλοι αποφασισμένοι ότι "ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΓΙΟΡΤΗ", χωρίς να μας νοιάζει το αποτέλεσμα.
Και όλα ξεκινάνε καλά, η ομάδα πετάει και ο κόσμος αρχίζει να πιστεύει μαζί με τους παίχτες, αυτό που δεν πίστευε κανείς στην Ελλάδα. ΜΠΟΡΕΙΣ ρε ΟΜΙΛΕ, και εφόσον μπορείς, εμείς θα κάνουμε τα πάντα!
Λίγο το νέο καθεστώς, λίγο η ομάδα που παίζαμε, λίγο οι φιλοξενούμενοι οπαδοί στην θύρα 6 και κατά πολύ η εμφάνιση της ομάδας, έφερε τον κόσμο του ΟΦΗ σε μια εκστασιασμένη κατάσταση, την οποία προσωπικά είχα χρόνια να δω.
Είδα ηλικιωμένους 70, 80 χρονών να αφήνουν τα λαρύγγια τους, γυναίκες, παιδιά και ανθρώπους που έχουν low profile φιλάθλου, να ζουν στιγμές αλλοφροσύνης, φωνάζοντας με ψυχή και να ωθούν την ομάδα σε αυτήν τη σπουδαία βαθμολογικά νίκη.
Τι να πεις για αυτό που έγινε από το 85ο λεπτό και μετά - δεν υπάρχουν λόγια - ήταν απίστευτο το συναίσθημα που ουσιαστικά ήταν το πραγματικό ξέσπασμα από τον κόσμο, για όλα όσα έχει περάσει αυτά τα χρόνια. ΟΧΙ εδώ που φτάσαμε, ΟΧΙ άλλη πίκρα, θα το πάρουμε ΕΜΕΙΣ, μας ΑΞΙΖΕΙ. Και από 12ος παίχτης, γίναμε 13ος, 14ος, 15ος.
Αυτό που έζησε ο Big Mike και οι συνεργάτες του, ήταν το καλύτερο δείγμα γραφής που θα μπορούσε να πάρει για την ομάδα, για την έδρα, για τον κόσμο, για το μέγεθος που λέγεται ΟΦΗ.
Όσο υπάρχει ελπίδα και όνειρο, αυτή η ομάδα θα γιγαντώνεται, αλλά όχι από τίτλους, όπως τις μετράνε τις ομάδες ορισμένοι.
Θα γιγαντώνεται από το λαό της Κρήτης, από το αίσθημα περηφάνιας και καμία ομάδα με Κύπελλα, Πρωταθλήματα, κόσμο, κτλ, δε θα μπορεί να την αγγίξει, σε αυτό το επίπεδο!!!
Είμαστε ΟΦΗ, είμαστε ξεχωριστοί, είμαστε Κρητικοί, και αυτό που έχουμε εμείς, δεν το έχει κανείς! ΛΕΒΕΝΤΙΑ, ΤΙΜΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ (KAI ΟΦΗ)!
