Λίγο νερό στα μούτρα, ζελέ στο μαλλί, πρωινό στο πόδι, γρήγορο ντύσιμο - το πρώτο τζιν που βρίσκω μπροστά μου, ένα φούτερ με κουκούλα, σφιχτοδεμένα άρβυλα.
Ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο, κρητικά στο ραδιόφωνο, η παραλιακή έχει κόσμο, η πόλη έχει συνέλθει από το σαββατιάτικο ξενύχτι κι είναι κιόλας έξω.
Η εκκλησία σχόλασε από ώρα, πεταμένα αρτουλάκια και χαρτοπετσέτες απ’ τα μνημόσυνα μπρος στην Αγιά Βαρβάρα, η πλατεία να λιάζεται και δυο - τρία παιδάκια να λικνίζονται στις κούνιες.
Διπλός, αχνιστός καφές στου Τσιντάρη, οι πελάτες πιαστήκανε στην πρέφα και στο τάβλι και καταχτυπούνε με δύναμη τα πούλια και τα τραπουλόχαρτα, ο Ψηλός μπαίνει και ρωτά «είναι εδώ κανείς Ομιλίτης;», του απαντούμε με καλαμπούρια για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., φεύγουνε κι οι πρώτες τσικουδιές.
Μαζεύονται οι πρωινοί στο σύνδεσμο, θα πάμε μετά από κει ν’ αράξουμε, στήνονται κι οι καντίνες με τα βρώμικα κι αρχίζουνε να φτιάχνουνε κάρβουνο, σε λίγο θα μυρίζει τσίκνα όλη η γειτονιά.
Κλείνει η αστυνομία τους δρόμους γύρω από το γήπεδο με κόκκινη κορδέλα, «έλα, καθαρό!» αντηχεί η φωνή των παππούδων που πουλάνε μαξιλαράκια από αφρολέξ για να μην παγώσει ο κώλος των φιλάθλων στο τσιμέντο, αρχίζει και πυκνώνει ο κόσμος στα στενά, έρχονται και τα λεωφορεία με τις αποστολές των ομάδων.
Μπαίνουμε στο γήπεδο νωρίς, τα πανιά κιόλας στη θέση τους, ψιλή κουβέντα και καλαμπούρια στην κερκίδα, «Γιώργη! Έλα επαέ να κάτσομε!» φωνάζουμε σ’ έναν γνωστό που εμφανίστηκε μετά από καιρό, παλεύουμε να σκαρώσουμε κάνα καινούργιο σύνθημα και κάνουμε χάζι το ζέσταμα των ποδοσφαιριστών.
Κι ύστερα, «τύμπανα, σημαίες, καπνογόνα, σ’ έναν κόσμο παρανοϊκό», η Κυριακή θέλει μπάλα και μπάλα σημαίνει γήπεδο, τόσοι και τόσοι τραγουδοποιοί την υμνήσανε αυτή την κυριακάτικη συνήθεια, εσύ ήσουν απ’ τους πρώτους, αξέχαστε Ρασούλη .
Μεζέδες στο «Μπερεκέτι» σαν τέλειωνε το ματς, να σβήσει όμορφα η μέρα πριν μαζευτούμε στο σπίτι για το ξεκίνημα της εβδομάδας, ψυχοθεραπεία είναι το άτιμο το γήπεδο, αδειάζει η κεφαλή σου, τίποτε άλλο δε σκέφτεσαι εκτός απ’ όσα γίνονται μέσα στο σύγχρονο ετούτο Κολοσσαίο, κανονικά θα έπρεπε να δίνει η Πρόνοια κουπόνια δωρεάν εισόδου σε όσους έχουμε ψυχολογικές δυσκολίες, όσο να πεις ξεχνιέσαι λίγες ώρες, σε κάποιες περιπτώσεις βιώνεις και μια κάθαρση, σαν τις αρχαίες τραγωδίες.
Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που ‘χαν αυτό το χρώμα οι Κυριακές μου, μα τώρα που έκλεισε ο μαγαρισμένος ο ιός και τα γήπεδα - μεταξύ πολύ σημαντικότερων πραγμάτων, ασφαλώς - ξύπνησα σήμερα με τη λαχτάρα να ξαναζήσω μια τέτοια Κυριακή.
Κουφάλα covid-19, ο Ο.Φ.Η. δεν πεθαίνει, ούτε κι εμείς το έχουμε σκοπό!
