Θυμάμαι διαχρονικά τους φιλάθλους όλων των ομάδων να δηλώνουν «διαφορετικοί». Προφανώς, για να υποστηρίξεις κάποιον ποδοσφαιρικό σύλλογο, πρέπει αυτός να σου εμπνέει το συναίσθημα - ή την ψευδαίσθηση - ότι μπαίνοντας στο κλαμπ των οπαδών του, γίνεσαι ξεχωριστός, μοναδικός και ιδιαίτερος.

Εντονότερη αναφορά στην - υποτιθέμενη - διαφορετικότητά τους συνήθιζαν να κάνουν οι οπαδοί των λαοφιλών ποδοσφαιρικών ομάδων στην Ελλάδα, όταν αυτές βρισκόταν εκτός τροχιάς επιτυχιών. «Ναι, έχουμε να πάρουμε πρωτάθλημα δέκα χρόνια, αλλά εμείς είμαστε … «διαφορετικοί», δε θέλουμε να κερδίζουμε με σπρώξιμο και ελέγχοντας την ΕΠΟ», άκουγες, για παράδειγμα, από φιλάθλους της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ ή και του Παναθηναϊκού, κατά τη διάρκεια των «πέτρινων» χρόνων τους. Μόλις, φυσικά, κάποιο σφαλτσοσφύριγμα τους ευνοούσε, ποιούσαν την νήσσαν (κοινώς, έκαναν την πάπια) επικαλούμενοι τις χοντρότερες, τάχα, αδικίες που είχαν υποστεί στο παρελθόν απ’ τον αντίπαλο.

Μα κυρίως, σαν εμφανιζόταν στον ορίζοντα κάποιος φραγκάτος ιδιοκτήτης και άρχιζε να μετέρχεται τα ίδια ακριβώς μέσα με τον προηγούμενο κυρίαρχο του ποδοσφαίρου, προκειμένου να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη (έλεγχο της ΕΠΟ, διαπλοκή με πολιτική εξουσία, μπράβοi στο τεχνικό επιτελείο και στα αποδυτήρια, εκβιασμοί, εξωθεσμικές πιέσεις, έλεγχος του πρωταθλήματος μέσω αφειδούς δανεισμού ποδοσφαιριστών στις μικρότερες ομάδες κ.ά), ξαφνικά η επίκληση των οπαδών στη… «διαφορετικότητα» πήγαινε περίπατο. «Τώρα έχουμε επιτυχίες, σηκώνουμε κούπες, είμαστε οι δυνατοί και κάνουμε κουμάντο εμείς· κι αν μας πείτε και τίποτε, θα σας απαντήσουμε ότι μας το χρώσταγε η ζωή και η μοίρα, ότι τώρα είναι η σειρά μας, πως τόσα χρόνια που κάνατε χειρότερα σας άρεσε, αλλά τώρα θα καλοπεράσετε που έχουμε εμείς το επάνω χέρι», σου φώναζαν πια με τον τρόπο τους.

Κι όσο για τον ιδιοκτήτη της ομάδας και το ποιόν του, εκεί κι αν η «διαφορετικότητα» έπιανε limit down. Θα ανεχόταν ο - κατά τα λοιπά, «διαφορετικός» - οπαδός τον οποιονδήποτε, από λαθρέμπορες μέχρι φερόμενους ναρκέμπορες, από εκπροσώπους σκοτεινών και αδιευκρίνιστων οικονομικών συμφερόντων, μέχρι αδυσώπητους εφοπλιστές με εξόφθαλμες και χοντροκομμένες πολιτικές σκοπιμότητες, αρκεί να υπηρετούσαν «το καλό της ομάδας». Να κατατροπωθεί, δηλαδή, ο αντίπαλος, με κάθε μέσο και τρόπο, σκορπώντας και ένα τσουβάλι λεφτά. Πιο «διαφορετικός», πεθαίνεις.

Στο θαύμα που συντελέστηκε στον Ο.Φ.Η. στις αρχές του φετινού φθινοπώρου, το κύριο αφήγημα είναι ότι πάμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Ουσιαστικά διαφορετικό, αν κρίνουμε από τις πρώτες κινήσεις· ένας καθαρός επιχειρηματίας που στελέχωσε την ομάδα σε προπονητικό και διοικητικό επίπεδο, δίνοντας τα «κλειδιά» σε ειδικούς, δίχως διάθεση να μπλεχτεί στα πόδια τους. Που είναι διατεθειμένος να επενδύσει σε υποδομές και ακαδημίες, οι οποίες επίσης στελεχώνονται δυναμικά. Που θέλει να δουλέψει, αυτός και το επιτελείο του, σε βάθος χρόνου, ώστε να χτίσει μια ομάδα δίχως να σκορπά ένα τσουβάλι λεφτά σε κάθε μεταγραφική περίοδο. Μα κυρίως, που κομίζει νέα ήθη, αρνούμενος να ακολουθήσει την καταστροφική πεπατημένη του ελληνικού ποδοσφαίρου· μακριά από κριτική σε διαιτητές, παιχνίδια εξουσίας στην ΕΠΟ και επικοινωνιακές ακρότητες.

«Εδώ θα ασχολούμαστε μόνο με το ποδόσφαιρο», το μότο του Νο2 στον Ο.Φ.Η. σήμερα, του Γιάννη Σαμαρά. Και αυτό θα έχει το κόστος του: αγωνιστικά πισωγυρίσματα και αστάθεια, πειραματισμοί, καθυστέρηση στην επίτευξη ενός ικανοποιητικού αποτελέσματος, εκνευρισμός, είναι μονάχα μερικές από τις δυσκολίες που ενδέχεται να προκύψουν. Ενδεχομένως και κάποιος υποβιβασμός, ας είμαστε ειλικρινείς.

Όσο για τα κέρδη; Μάλλον αυτονόητα και σίγουρα πολλαπλάσια: μια ομάδα οικονομικά και διοικητικά ανεξάρτητη, καθαρή, μακριά από τυχάρπαστους και λαμόγια, δίχως υποτέλειες και δανεισμούς, με δική της φωνή και στίγμα, που όταν «στρώσει» θα μείνει μόνιμα σε υψηλό επίπεδο και - το κυριότερο - θα παράξει ποδοσφαιρικό ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Κι αυτό, ναι, είναι πραγματικά διαφορετικό.

Το ερώτημα που πρέπει εμείς, οι φίλοι του Ο.Φ.Η., να θέσουμε στον εαυτό μας είναι ένα:

Πόση διαφορετικότητα αντέχουμε;

Θα φανεί στο χειροκρότημα. Κυριολεκτικά.