Τι γύρευα στα γήπεδα, λοιπόν; Δεν ξέρω αν υπάρχει μονοδιάστατη απάντηση.
Άλλοτε αναζητούσα τον αληθινό μου εαυτό· άλλοτε, πάλι, ήθελα απλώς να τον ξεχάσω.
Άλλοτε επιζητούσα τη συναναστροφή και την επιδοκιμασία των ανθρώπων· μα άλλοτε ήθελα να κρυφτώ από αυτούς.
Ίσως να γύρευα Πατρίδα και Θρησκεία· άλλες φορές, πάλι, να κάψω τα είδωλα και τα Τοτέμ μου.
Ενίοτε κυνηγούσα ανεμόμυλους – πάμπολλους ανεμόμυλους, σε διάφορα μεγέθη κι εκδοχές. Άλλες φορές, με κυνηγούσαν Λαιστρυγόνες να με κατασπαράξουνε κι έτρεξα να χαθώ μέσα στο πλήθος, να γλιτώσω.
Αποζήτησα να πολλαπλασιάσω τη φωνή μου δίνοντας φωνή στη μάζα, μα υπήρξαν και στιγμές που απολάμβανα να χάνομαι στη βουβαμάρα της.
Χειραγωγήθηκα και χειραγώγησα, έγινα πρόβατο και λύκος, αφέθηκα στα πάθη του αθέατου εαυτού μου και χαρτογράφησα συνάμα το μυαλό μου, γίνηκα κοινωνός και ακοινώνητος, εμπιστεύτηκα ανάξιους και πρόδωσα αξιοπρεπείς, μίλησα πριν σκεφτώ και σκέφτηκα δίχως να μιλήσω, πούλησα τις αρχές μου πριν τις ανακαλύψω ψηλαφώντας τες μες στον όχλο.
Γύρεψα ήρωες μα και καταραμένους, πατρικίους κι απόκληρους, γενναίους και κιοτήδες, μεγάλους και μικρούς, ανθρωπιστές και μισάνθρωπους, φωτισμένους και χαμένους, οδηγούς και ακολούθους, καθαρούς και μαγαρισμένους, ανιδιοτελείς και παρτάκια, ηγέτες και μαριονέτες, ελεύθερους και εθελόδουλους.
Και τους βρήκα. Όλοι εκεί, στην ίδια κερκίδα, με το ίδιο μαράζι και το ίδιο δοτό τραγούδι στα χείλη. Πολλές φορές, όλοι να παλεύουνε μέσα στον ίδιο άνθρωπο, σίγουρα μέσα και σ’ εμένα, να δούνε ποιος θα νικήσει.
Ικανοί για το καλύτερο μα και για το χειρότερο συνάμα.
Μια αντίφαση θαρρώ είναι το γήπεδο, όπως κι ο Άνθρωπος ο ίδιος. Ένας μεγεθυντικός καθρέφτης των αντιφάσεων που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Αρένα και ναός, λάκκος λιονταριών κι ανθόκηπος, εξομολογητήριο και πορνείο, χωνευτήρι και κόσκινο. Όλα μαζί.
Τι γύρευα στο γήπεδο, λοιπόν, δεν ξέρω να σας πω. Ξέρω μονάχα ότι βρήκα ανθρώπους. Κάθε λογής. Έστω κι έναν να κρατήσεις στη ζωή σου, είναι πλούτος ανεκτίμητος.
Εγώ, θαρρώ, κράτησα πολλούς περισσότερους.
