Γιατί τέτοιος ήταν ο Ντιέγκο. Ένας ποιητής του τρόπου. Κι όταν κάποιος σαν αυτόν φεύγει, φτωχαίνεις κι ορφανεύεις. Κι ας μην είσαι Αργεντινός, κι ας μην είσαι ποδοσφαιριστής, κι ας μην είσαι ‘αλήτης’. Όχι μόνο γιατί επεξέτεινε την ποδοσφαιρική σου εμπειρία κάνοντάς την αισθητική εμπειρία, αλλά και γιατί διέστειλε την αφήγηση και το δράμα της ανθρώπινης εμπειρίας σου.
Ένα ‘πεινασμένο’ παιδί από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, που με το αφόρητο χάρισμά του στο άγγιγμα και την αίσθηση της μπάλας, έφτασε στην κορυφή του κόσμου. Η αλάνα, η πείνα και η αίσθηση της αδικίας, δεν έφυγαν ποτέ από μέσα του. Έλαμψε, χάρισε φως και κάηκε. Ο μόνος που έβλαψε εν τέλει ήταν ο εαυτός του, αυτοί που ωφελήθηκαν είμαστε όλοι εμείς.
Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που είδα σε γήπεδο και ίσως ο μεγαλύτερος στην ιστορία του ποδοσφαίρου, συνδυάζοντας άγγιγμα, αίσθηση, τεχνική, προσποίηση, δύναμη, καρδιά και ‘αρχίδια’ (θέλω να πω λύσσα και ηγετική προσωπικότητα). Τεράστια προσωπικότητα, η επιτομή της αλάνας, της ‘αλητείας’, της ένθεης χάρης και της θεϊκής αυτοκαταστροφικότητας. Ρούφηξε κάθε σκόνη της αλάνας, κάθε χορτάρι του γηπέδου (χαμογελάστε, δεν πειράζει) και φύσηξε κάθε πνοή ανάτασης, μα και αντίστασης και αντίδρασης, απέναντι στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο και καθωσπρεπισμό (και όχι μόνο).
Εκδιώχθηκε κι αυτός τελικά και τέλειωσε άδοξα, άχαρα και απότομα την προσφορά της τέχνης του, όπως και άλλοι ποιητές του τρόπου και ομηρικοί ήρωες... ο Γκάλης, ο Τζόρνταν ή ακόμα κι ο Χατζηπαναγής. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ενοχλούν. Τουλάχιστον... ο Σέννα σκοτώθηκε εκεί ψηλά, στα τείχη της Τροίας - κι ας μην έφταιγε.
Είναι κρίμα, γιατί θα ΄πρεπε να μπορούμε να διακρίνουμε τα υψηλά αισθητικά και ιστορικά μεγέθη, να τα αναγνωρίζουμε, να σεβόμαστε αυτό που φέρουν, να τα/μάς βοηθούμε και να τ’ αφήνουμε ελεύθερα να το δωρίσουν. Γιατί αυτό που φέρουν είναι χάρισμα, η πνοή της φύσης, του θεού ή του ανθρώπου (ό,τι προτιμάτε), είναι παρηγοριά και δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από την καθημερινή συνάφεια ή τον ταπεινό συμπλεγματισμό.
Πιστέψτε με, όλοι αυτοί θα έπαιζαν με το ίδιο πάθος, το ίδιο ταλέντο και την ίδια δίψα που έπαιζαν παιδιά, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν διόλου χρήματα στη show business των σπορ. Και είναι αυτό ακριβώς - το χρήμα, που συχνά αλλοτριώνει, χαλάει, φθείρει και διαφθείρει.
Τελειώνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα για την απώλεια του Μαραντόνα, δεν θά 'θελα να επιμείνω στα μείζονα κατορθώματά του: ότι πήρε μόνος του 2 παγκόσμια κύπελλα ουσιαστικά (το δεύτερο εκλάπη από το ποδοσφαιρικό κατεστημένο της εποχής στον τελικό), ότι λατρεύτηκε στη Νάπολη σαν θεός, γιατί όχι μόνο πήρε δύο πρωταθλήματα, αλλά επειδή έδωσε στο φτωχό Νότο την περηφάνια ότι νίκησε τον πλούσιο Βορρά. Επέφερε ακόμα και πολιτικοκοινωνικό τραύμα, διχάζοντας την Ιταλία στο Μουντιάλ του 1990, μια που οι Ναπολετάνοι υποστήριζαν Αργεντινή στον ημιτελικό με την Ιταλία...
Τα δε ποδοσφαιρικά του χαρίσματα, μπορείτε να τα βρείτε παντού στο διαδίκτυο.
Θα σταθώ σε δύο ελάσσονα συμβάντα.
Το ένα είναι όταν έπαιξε - κυλίστηκε σε ένα επαρχιακό γήπεδο λασποτόπι, το 1984, για να μαζευτούν λεφτά για ένα άρρωστο παιδί, παρακούοντας τις προσταγές του προέδρου της Νάπολι και αναλαμβάνοντας να πληρώσει ο ίδιος τη ρήτρα ασφάλισης στους Lloyds.
Διαβάστε και δείτε το σύντομο βίντεο μέχρι τέλους, σας παρακαλώ.
Το άλλο, πιο χαριτωμένο, είναι όταν οι Άγγλοι τον κάλεσαν στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για να τον τιμήσουν, το 1995, λίγα μόλις χρόνια μετά το ‘χέρι του Θεού’. Πολλά πράγματα μπορώ να καταμαρτυρήσω στους Άγγλους, όμως είναι από τους λίγους που ξέρουν να εκτιμήσουν και να τιμήσουν τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Το βίντεο που παραθέτω είναι σύντομο (όποιος θέλει μπορεί να δει όλη την εκδήλωση σε άλλο), για να δείτε απλά στο τέλος που του πετούν ένα μπαλάκι του πινγκ πονγκ κι αυτός αρχίζει να παίζει με το λουστρινένιο του παπούτσι... τι να κάνεις; Στην ομορφιά και τη χάρη του ταλέντου πέφτει κάθε πανοπλία.
Πριν λίγο, ο εξαιρετικός και δίκαιος Γκάρι Λίνεκερ, παραδέχτηκε πως στον αγώνα με την Αργεντινή, στο Μουντιάλ του Μεξικού, ήθελε πολύ να χειροκροτήσει μες στο γήπεδο το δεύτερο γκολ του Μαραντόνα, αλλά σκέφτηκε πως θα του ήταν αδύνατο να επιστρέψει στο Νησί, δεν το έκανε και ντρέπεται. Θυμήθηκε πως σ’ ένα αγώνα αργότερα της Μικτής Κόσμου, πριν βγουν από τα αποδυτήρια, ο Μαραντόνα έπαιζε κανά πεντάλεπτο ξυπόλητος το κουβάρι με τις κάλτσες του, χωρίς να του πέφτουν κι όταν βγήκε στη σέντρα, στάθηκε ακριβώς στη βούλα και χωρίς να κινηθεί έκανε 10 μπαλιές στα 10 μέτρα ύψος η καθεμιά, χωρίς η μπάλα να πέσει κάτω κι αυτή σε άψογη κατακόρυφο ερχόταν ακριβώς στο κέντρο. Μετά, λέει ο Λίνεκερ, επιχείρησαν κι αυτοί, αλλά πάνω από 3 μπαλιές δεν έκαναν. Κατέληξε, λέγοντας πως (αν και Μεσσικός ο ίδιος) ο Μαραντόνα είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο.
Στον Ντιεγκίτο, που χθες χάσαμε, και στην ιερή σκόνη της νιότης μας, που δεν έφυγε ποτέ από τα παπούτσια και τα ρουθούνια του, είναι αφιερωμένος αυτός ο βιαστικός αποχαιρετισμός.
Gracias Diego!
Υγ. 1: Τι κρίμα, να μην μπορούμε να τον τιμήσουμε, εδώ και παντού, στο γήπεδο...ακόμα και με την σιωπή μας! Και με τους Αργεντίνους μας.
Υγ. 2: Για τους θεούς που μάταια προσπαθούν ν’ αποκαθηλώσουν
ΙΩΝΙΚΟΝ
Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των·
και κάποτ’ αιθερία εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.
Κ.Π.Καβάφης
Υγ. 3:
