Όσοι έχουμε γεννηθεί τη δεκαετία του 80 πιθανότατα έχουμε ακούσει από τους πατεράδες μας την ιστορία του Φαντί, ενός παίκτη που ήρθε στον ΟΦΗ το 1990 και θα άφηνε εποχή, αλλά ... έτρωγε μόνο φίδια και για αυτό αναγκάστηκε να φύγει γιατί “είχε λυσσάξει τση πείνας”.

Ο Αχμάντ Φαντί ήταν μεσοεπιθετικός από τη Σιγκαπούρη. Μάλιστα θεωρείται ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία της χώρας.

Το όνομά του ξανάρθε στην επικαιρότητα από μια συνέντευξη του Μανώλη Τζιρίτα στην ιστοσελίδα Capitano.gr , ο οποίος είχε πει τα εξής:

“Ξεχωριστή ήταν η περίπτωση του Μαλαισιανού του Φάντι. Λόγω θρησκείας δεν έτρωγε τα φαγητά που είχαμε. Με εντολή του Θόδωρα είχαμε κάνει παραγγελίες από την Αθήνα, να μας στέλνουν ειδικές τροφές.

Θυμάμαι από την ημέρα που ήρθε μέχρι και που έφυγε, είχε χάσει αρκετά κιλά. Μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγαμε ότι θα πάμε καμιά μέρα σπίτι του και θα τον βρούμε… πεθαμένο από την πείνα.

Ένα περιστατικό ήταν όταν χρειάστηκε να πάω ένα απόγευμα σπίτι του και αφού κτυπούσα το κουδούνι και δεν άνοιγε, ξέροντας εγώ πως σίγουρα είναι μέσα στο σπίτι, άρχισα να ανησυχώ. Το σπίτι ήταν ισόγειο και είχε ένα παράθυρο και πήγα να κοιτάξω μέσα. Τον είδα τότε γονατιστό να προσεύχεται, οπότε τότε κατάλαβα πως ήταν καλά. Αν δεν τελείωνε την προσευχή του δεν επρόκειτο να μου ανοίξει την πόρτα”.

Ίσως η … επιθυμία του Φαντί για φίδια να είχε ένα στοιχείο υπερβολής και να είχε μετατραπεί σε αστικό μύθο, σε μια εποχή που μάλλον κανένας στο Ηράκλειο δεν είχε ακούσει ποτέ τις λέξεις “χαλάλ” και “χαράμ”, δηλαδή τα φαγητά που μπορεί να καταναλώσει ένας πιστός μουσουλμάνος και όσα απαγορεύονται.

Άλλωστε δεν ήταν η πρώτη του μεταγραφή σε ευρωπαϊκή ομάδα και μη μουσουλμανική χώρα, αφού αγωνιζόταν για δύο χρόνια στην Ολλανδική Χρόνιγκεν.

Σύμφωνα με τη Wikipedia, ο λόγος της αποχώρησής του από τον ΟΦΗ ήταν ότι είχε πρόβλημα με τη μπλε κάρτα του και δύο μήνες αργότερα αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Μαλαισία.

Μια ματιά στην καριέρα του και στα στατιστικά του δείχνει ότι όντως θα μπορούσε να είχε φανεί πολύ χρήσιμος στον ΟΦΗ. Και τα βίντεό του φανερώνουν έναν πολύ ικανό και γρήγορο σκόρερ.



Όπως είπαμε, στη χώρα του τη Σιγκαπούρη, αλλά και στη Μαλαισία θεωρείται θρυλικός παίκτης. Μέχρι και μια μικρή ταινία βρήκαμε εμπνευσμένη από τη ζωή του, η βιογραφία του έχει γίνει βιβλίο, ενώ έχει πλούσιο φιλανθρωπικό έργο στην περιοχή.

Στη Χρόνιγκεν τον θεωρούν έναν από τους καλύτερους παίκτες που έχουν αγωνιστεί ποτέ με τη φανέλα της ομάδας. Εκεί κέρδισε το προσωνύμιο “Το μαργαριτάρι της Ανατολής”, ενώ είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον και του Άγιαξ.



Διεθνή ΜΜΕ του κάνουν ακόμα αφιερώματα, δείγμα ότι έχει αφήσει το στίγμα του στο άθλημα. Ήταν άλλωστε ένας παίκτης με 101 συμμετοχές στην Εθνική και 55 γκολ και πολλές διακρίσεις στη Νοτιοανατολική Ασία.

Η ουσία είναι ότι για διάφορους εξωαγωνιστικούς λόγους (διατροφικούς, γραφειοκρατικούς) ο ΟΦΗ του Ευγένιου Γκέραρντ δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει ποτέ έναν παίκτη που όλα συνηγορούν ότι ήταν ικανότατος και αν σκεφτούμε το υπόλοιπο ρόστερ του ΟΦΗ εκείνη την εποχή, ίσως ήταν το στοιχείο που έλειπε για να γίνει η μεγάλη υπέρβαση.



H φωτογραφία από το αρχείο του Κωνσταντίνου Παπυράκη