Ο Ηλίας Πουρσανίδης παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου, η οποία δημοσιεύθηκε στον ηλεκτρονικό περιοδικό "Plan Be".


- Ξεφυλλίστε το τελευταίο τεύχος (στη σελίδα 50 η συνέντευξη του Αντιπροέδρου της ΠΑΕ ΟΦΗ 1925)


Ηλίας Πουρσανίδης: «Εμένα δεν με ενδιαφέρει να καταλάβουν 100% το ντοκιμαντέρ του ΟΦΗ, με ενδιαφέρει να το νιώσουν»

Ο Ηλίας Πουρσανίδης, Γενικός Διευθυντής και Β' Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ ΟΦΗ, αναλαμβάνει να μας παρουσιάσει το "Black Flame Rising" μέσα από την οπτική των ανθρώπων της ομάδας. Πρώην παίκτης του ΟΦΗ και ο ίδιος, αντιμετωπίζει την όλη προσπάθεια πολύ συναισθηματικά – κι αυτό είναι ίσως και το πιο γοητευτικό σε αυτή μας την κουβέντα.

«Μια ποδοσφαιρική ιστορία σε πέντε πράξεις»: Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ που επιχείρησε να καταγράψει την καθημερινότητα της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΟΦΗ για τη σεζόν 2021-2022. Αυτό, τουλάχιστον, ήταν το αρχικό σχέδιο.

Αλλά τα σχέδια είναι για ν’ αλλάζουν, όταν αυτό που πας να καταγράψεις είναι πολύ «μεγαλύτερο» από εκείνο που είχες στο μυαλό σου. Έτσι το σκέφτηκαν ο Αντώνης Ντινιακός, που έκανε την έρευνα και την αρχισυνταξία, και ο Δημήτρης Γκότσης, που ανέλαβε να σκηνοθετήσει τη μεγάλη αυτή παραγωγή της 24Media.

Και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε, μετατρεπόμενο σε μια ιστορία που, με αφορμή τον ΟΦΗ, σου μαθαίνει πράγματα για το ίδιο το ποδόσφαιρο και τις θεμελιώδεις αξίες του, την Κρήτη και την κοινωνία της, τους ανθρώπους της ομάδας μέσα και έξω από τις γραμμές του γηπέδου, τους ανθρώπους στην κερκίδα – τους ανθρώπους γενικότερα και την αφοσίωσή τους σε ένα σύμβολο που χαράζει τη ζωή τους…


- Τι να πρωτοπούμε γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ…

Εγώ λέω να ξεκινήσουμε ανάποδα. Εσένα πώς σου φάνηκε;

- Μου άρεσε πολύ, μη σου πω ότι συγκινήθηκα κιόλας σε κάποια σημεία…

Το βασικότερο συστατικό αυτών των πέντε επεισοδίων είναι ένα: η αυθεντικότητα. Δεν υπάρχει τίποτα ψεύτικο, τίποτα προσποιητό. Νιώθεις ότι αυτό που γίνεται μέσα στα αποδυτήρια, αυτό που είπαν οι απλοί άνθρωποι, αυτό που είπε ο προπονητής, η ατάκα που ακούστηκε, η βρισιά… είναι η καθημερινότητα, είναι η αλήθεια μας.

Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε «Θα πάρω εισιτήριο διαρκείας, θα γίνω ΟΦΗ!». Νιώθουν ότι τους έκανες κομμάτι της οικογένειάς σου, ότι τους άνοιξες το σπίτι σου. O ΟΦΗ έδειξε την αλήθεια του – με τα λάθη του, με τα σωστά του…

- Κι όμως, λίγος «εξωραϊσμός» των καταστάσεων σε ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει την πορεία μιας ομάδας, ίσως και να ήταν θεμιτός… Παρόλα αυτά, βλέπω ότι δίνεις μεγάλο βάρος στο θέμα της αυθεντικότητας.

Ξέρεις γιατί…; Στην καθημερινότητά μας δεν γίνονται πολλά πράγματα που να είναι original. Μπορεί να λες ότι είσαι αυθεντικός, αλλά να προσποιείσαι. Το αυθεντικό δεν είναι εύκολο. Κι όμως, σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ κανείς δεν είπε ψέματα. Ακόμα κι εμείς που παραμένουμε στον ΟΦΗ, με όσα είπαμε, δεν θέλαμε «να χαϊδέψουμε αυτιά».

Είναι χαρακτηριστικό, δε, ότι στο ντοκιμαντέρ μιλάνε και άνθρωποι που τότε ήταν στον ΟΦΗ ενώ τώρα δεν είναι, αλλά και άνθρωποι που είχαν φύγει από την ομάδα πριν καν αρχίσει να γυρίζεται το ντοκιμαντέρ. Ακόμα κι αν υπάρχει μια στεναχώρια εκατέρωθεν… όλοι είναι μέσα. Και δεν υπήρξε λογοκρισία σε τίποτα.

Δεν ξέρω αν έχουμε συλλάβει όλοι το μέγεθος αυτού που έχει συμβεί. Ίσως καταλάβουμε μετά από χρόνια τι πραγματικά προσδίδει αυτό το ντοκιμαντέρ. Αλλά σίγουρα όλους μας, λίγο-πολύ, θα μας ταρακουνήσει. Αυτό είναι κάτι που θα μείνει για μια ζωή, κάτι για το οποίο θα μπορούμε να υπερηφανευόμαστε.

- Πες μου πώς αισθάνθηκες όταν είδες για πρώτη φορά το πρώτο επεισόδιο…

Κατ’ αρχάς, θέλω να σου πω με τι διάθεση πήγα. Πώς είναι όταν περιμένεις ένα παιδί, αλλά δεν ξέρεις το φύλο; Μια τεράστια προσμονή!

Όταν το πρωτοείδα ολοκληρωμένο, σκέφτηκα «Εγώ είμαι αυτός; Συμμετέχω, αλήθεια, σε όλο αυτό;». Ένιωσα ένα δέος γι’ αυτό που λέγεται «ΟΦΗ» – σου το λέω και ανατριχιάζω, ακόμα και τώρα. Είπα «Τελικά, αυτοί οι άνθρωποι που επένδυσαν τόσα χρήματα σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ (είναι πολύ ακριβή η παραγωγή), κάτι είδαν σ’ εμάς».

Εγώ, πέρα από την τωρινή μου θέση, ήμουν και παίκτης του ΟΦΗ. Και, ξέρεις, όταν κάτι το ζεις καθημερινά από μέσα, το απομυθοποιείς λίγο. Βλέποντας το ντοκιμαντέρ, σκέφτηκα «είμαστε, όντως, μεγάλη ομάδα»… Αυτή η ομάδα έχει κάτι να πει, κι αυτό που έχει να πει είναι τόσο ενδιαφέρον, που είναι καλό να το δουν κι άλλοι!

Ένιωσα, λοιπόν, πολύ περήφανος. Καμαρώνω! Νιώθω ευλογημένος που έπαιξα σ’ αυτή την ομάδα, αλλά και που συμμετέχω τώρα από αυτό το πόστο. Και θα το ξαναπώ: είμαι σίγουρος ότι ακόμα δεν έχω αναγνωρίσει 100% την αξία αυτού του ντοκιμαντέρ. Ενδεχομένως να το κατανοήσω καλύτερα όταν δεν θα είμαι πια στον ΟΦΗ.

- Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, εγώ τουλάχιστον, ένιωσα ότι υπάρχουν κάπου κρυμμένα μηνύματα: Το “Black Flame Rising” δεν ξεκινά από περιόδους δόξας, το Κύπελλο του ’87, ας πούμε… Ξεκινά από μία πολύ «σκοτεινή» περίοδο για τον ΟΦΗ, το 2015, όταν λόγω οικονομικών δυσκολιών αποχώρησε από το πρωτάθλημα. Τι μήνυμα μπορεί να στέλνει κάτι τέτοιο;

Πρέπει να σου πω κάτι σημαντικό εδώ: Από ό,τι γνωρίζω, αυτό που είχε συζητηθεί αρχικά ως ιδέα από τον πρόεδρο της ομάδας, τον κ. Μπούση, και τον πρόεδρο της 24Media, τον κ. Μάρη, ήταν απλά να καταγραφεί ένα ποδοσφαιρικό έτος. Τελικά, όμως, όταν οι άνθρωποι αυτοί κατέβηκαν στην Κρήτη και άρχισαν να καταγράφουν, είδαν ότι υπάρχει βάθος. Είδαν ότι το παρελθόν της ομάδας, η κουλτούρα του νησιού, η ίδια η Κρήτη έχουν ιστορία σοβαρή, κι έτσι το πράγμα έφυγε από την αρχική σκαλέτα.

Ένα βασικό μήνυμα, λοιπόν, ήταν αυτό που είπε κι ένας φίλαθλος: Αν άλλη ομάδα είχε τις καταστροφές που είχε ο ΟΦΗ, δεν θα είχε σηκώσει κεφάλι ποτέ! Ο ΟΦΗ μπορεί να έπεσε, αλλά ξανασηκώθηκε! Αυτό είναι γραμμένο στο DNA του Κρητικού: Εγώ έχω λεβεντιά, θα προχωρήσω – και θα προχωρήσω μόνος μου.

Ένας φίλαθλος λέει «Ας είμαι και στη Γ’ Εθνική, δεν με νοιάζει… Εγώ θέλω να είμαι καθαρός!». Ε, αυτό είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό μήνυμα. Είναι τεράστια αρετή να επιζητάς αυτή την «καθαρότητα» στην καθημερινότητα – πόσω μάλλον σε ένα χώρο πολύ ιδιαίτερο, όπως το ποδόσφαιρο.

- Θα πιαστώ, λοιπόν, από αυτό: Κακά τα ψέματα, η πλειονότητα των ανθρώπων θεωρούν το ποδόσφαιρο ένα άθλημα όχι ιδιαίτερα «καθαρό» – υπάρχει έντονο παρασκήνιο, υπάρχει η άποψη ότι «οι ομάδες πια είναι εταιρείες» κ.λπ., κ.λπ… Τι έχει να πει το “Black Flame Rising” σε έναν άνθρωπο που βλέπει το ποδόσφαιρο μέσα από αυτή τη «σκοτεινή» οπτική;

Θα σου απαντήσω λίγο «πονηρά»: Ο ΟΦΗ άνοιξε τις πόρτες και είπε «ελάτε μέσα». Ας ανοίξουν, λοιπόν, κι άλλες εταιρείες, από άλλους χώρους…

Γιατί ξέρεις… τους διάφορους χώρους τους απαρτίζουν άνθρωποι – καλοί και κακοί. Συμφωνούμε σ’ αυτό; Συμφωνούμε. Το θέμα με το ποδόσφαιρο είναι ότι όλοι οι άνδρες ψιλο-κλώτσησαν κάποια στιγμή στη ζωή τους μία μπάλα, άρα όλοι νομίζουν ότι το ξέρουν καλά. Αν έχεις, λοιπόν, αυτή την αντιμετώπιση, σου είναι και πολύ εύκολο να το κρίνεις – «έλα μωρέ τώρα… όλα είναι στημένα…». Μα αν είναι όλα στημένα στο ποδόσφαιρο, είναι και παντού! Αυτό είναι ένα γεγονός! Το θέμα είναι τι θες εσύ να δεις. Αφού, λοιπόν, είναι τόσο βρώμικο το άθλημα, γιατί το παρακολουθούν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως;

Ως άθλημα, στον πυρήνα του, το ποδόσφαιρο είναι πεντακάθαρο; Εγώ θα σου πω «ναι»! Γι’ αυτό αντέχει, γι’ αυτό και το αγαπάνε τόσοι άνθρωποι! Ναι, μπορεί το «γύρω-γύρω» να είναι προβληματικό, μπορεί να υπάρχουν συνθήκες που επιτρέπουν τη δημιουργία ενός μη καθαρού χώρου… Αυτό πρέπει ν’ αλλάξει – και πρέπει να αλλάξει από ψηλά, δεν έχει να κάνει με τις ομάδες.

Ο ΟΦΗ, λοιπόν, δεν έρχεται να κάνει καμιά επανάσταση. Έρχεται να κάνει το αυτονόητο: θέλουμε να δείξουμε ότι, ως ομάδα, αγαπάμε το «προϊόν», αγαπάμε το άθλημα.

Εταιρεία είναι, σύμφωνοι… Υπάρχει ένας άνθρωπος από πίσω, ο οποίος βάζει εκατομμύρια. Κι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνο να βάζει μονίμως, πρέπει να του γυρίσει και κάτι πίσω – αυτό είναι και το υγιές.

- Θεωρείς ότι το ελληνικό φίλαθλο κοινό και, κατ’ επέκταση, η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά «ανοιχτοί» για να κατανοήσουν αυτό που προσπαθεί να πει το “Black Flame Rising”;

Αυτό, τώρα, θέλει πολλές ώρες κουβέντας…

Θα σου απαντήσω με ένα παράδειγμα: Όταν ο σκληροπυρηνικός υποστηρικτής του ΟΦΗ, της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού κ.λπ. δει το πασίγιο που κάνει η Άρσεναλ στη Μάντσεστερ Σίτι στον μεταξύ τους αγώνα, λέει «Πωπω, ρε φίλε, τι ωραίο…». Όταν το έκανε ο ΟΦΗ στον Ολυμπιακό, οι δικοί μας οπαδοί μας βρίζανε. Θα μου πεις, «Αφού θα σε έβριζαν, γιατί το έκανες;». Γιατί όλοι ξέρουμε, γενικά, ποιο είναι το σωστό. Ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή μας, όμως; Όσο κι αν ξέρουμε το σωστό, στο τέλος όλοι κάνουμε αυτό που αντέχουμε.

Στο ποδόσφαιρο, λοιπόν, όλοι ξέρουν το σωστό. Απλά δεν αντέχουν να το κάνουν – «Τι, εγώ θα δεχτώ να χειροκροτήσω τον Ολυμπιακό, ο οποίος έχει κάνει…;». Ναι, να τον χειροκροτήσεις! Διότι το θέμα είναι εμείς ποιοι είμαστε, ποιοι θέλουμε να είμαστε. Μικραίνει η ομάδα αν το κάνεις αυτό; Όχι, δεν μικραίνει. Αντιθέτως, μεγαλώνει!

Έτσι είναι και το ντοκιμαντέρ. Δεν είμαστε μια ομάδα τοξική, η οποία προσπαθεί να παρουσιάσει ωραιοποιημένα κάτι άλλο. Είναι σαν φυσική συνέχεια της καθημερινότητάς μας – με τα σωστά μας, τα λάθη μας, την κουλτούρα μας, τους στόχους μας… Για μένα το κίνητρο έχει σημασία. Και το κίνητρο του ΟΦΗ είναι η αγάπη γι’ αυτό το προϊόν – μέσα από τις διαδικασίες μιας ανώνυμης εταιρείας, έστω.

Το ίδιο ίσχυσε και όταν αλλάξαμε για λίγο το σήμα μας, για να υποστηρίξουμε την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ. Πάλι είχαμε αντιδράσεις. Θα μου πεις «Καλά, δεν υπολογίζεις τους ανθρώπους σου;». Φυσικά και τους υπολογίζω. Αλλά υπολογίζω και όλο τον κόσμο… Δεν είναι ότι πρωτοπορήσαμε, το έκαναν κι άλλοι…

- Το έκαναν κι άλλοι – αλλά σε άλλες χώρες, με πιο συμπεριληπτικές κοινωνίες, με διαφορετικές νοοτροπίες. Για την ελληνική κοινωνία, εκείνη η κίνηση του ΟΦΗ ήταν πολύ «προχωρημένη»…

Πόσω μάλλον για την κρητική κοινωνία… με όλα τα χαρακτηριστικά της.

Ξέρεις τι έχει σημασία, όμως; Κι αυτό, ομολογώ, το είχαμε κάνει λάθος στην αρχή: Όταν πρωτοπήγαμε, επειδή αυτή η προσπάθεια να σωθεί ο ΟΦΗ ήταν τόσο ωραία, τόσο αθλητική, και όλοι στην Ελλάδα ήθελαν να πετύχει, θεωρήσαμε ότι πολύ γρήγορα θα αλλάζαμε και τον κόσμο. Κατ’ αρχάς, ποιος είσαι εσύ για ν’ αλλάξεις τον κόσμο;

Επίσης, πιστεύαμε ότι όλο αυτό θα αλλάξει γρήγορα. Ε, δεν αλλάζουν τα πράγματα τόσο γρήγορα – και καλώς…

- Πώς θεωρείς, λοιπόν, ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η νοοτροπία – και ως προς το ίδιο το ποδόσφαιρο, και ως προς τα κοινωνικά θέματα στα οποία το ποδόσφαιρο μπορεί να συμβάλει θετικά; Να μπει κάποιο σχετικό μάθημα στα σχολεία; Να γίνουν κι άλλα τέτοια ντοκιμαντέρ; Να αλλάξει το σκεπτικό με το οποίο γίνονται οι αθλητικές εκπομπές…;

Εδώ θα πάω ένα βήμα πίσω, σ’ αυτό που λέγαμε πριν για το αν θα καταλάβουν όλοι πλήρως αυτό το ντοκιμαντέρ. Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει να το καταλάβουν 100%. Με ενδιαφέρει να το νιώσουν – κι αυτό θα το νιώσουν. Γιατί κι εσύ το ένιωσες. Η βιωματική εμπειρία είναι πιο έντονη και πιο σημαντική από τη λογική. Έχει άλλη αξία το να δεις κάτι και να συγκινηθείς, να μιλήσει μέσα σου.

Τώρα, ως προς τους χειροπιαστούς τρόπους αλλαγής νοοτροπίας… Ένας σημαντικός τρόπος για να πείσεις τον άλλον είναι η σταθερότητά σου. Εμείς δεν αλλάζουμε αυτό που λέμε – μπορεί να ελισσόμαστε όταν χρειαστεί, αλλά δεν το αλλάζουμε αναλόγως της πίεσης του δημοσιογράφου ή του οργανωμένου φιλάθλου. Όταν είσαι σταθερός και καθαρός, κάποια στιγμή θα το αποδεχτούν και οι άλλοι, και θα σε ακολουθήσουν.

Τι μπορεί να ενισχύσει αυτή την προσπάθεια; Ομιλίες σε σχολεία, συζητήσεις, συμμετοχικότητα – να φέρεις τους ανθρώπους κοντά… Μπορεί να λέμε ότι «ο κόσμος είναι ο 12ος παίκτης», αλλά τους έχεις πραγματικά εκεί; Και δεν εννοώ να παίρνουν αποφάσεις, εννοώ να νιώθουν ότι τους λαμβάνεις υπ’ όψιν. Λέει κάτι πολύ ωραίο ο Μηνάς (Λυσάνδρου): Καταστράφηκε μια ομάδα που δεν άκουγε τον κόσμο, και καταστράφηκε και μια ομάδα που άκουγε τον κόσμο. Πρέπει να βρεις τη χρυσή τομή.

- Θέλω να επιμείνω λίγο στα παιδιά… Θα μπορούσαν οι άνθρωποι του Αθλητισμού να τους μιλάνε περισσότερο;

Εμείς πάμε και στα σχολεία, μιλάμε στα παιδιά. Αλλά ξέρεις, Μαρία, ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε σχέση με τα παιδιά; Οι γονείς. Οι γονείς βλέπουμε στα παιδιά μας τον εγωισμό μας –θεωρούμε ότι, αν αποτύχει το παιδί, αποτύχαμε εμείς.

Ειδικά στο ποδόσφαιρο, όμως, όπου όλοι οι άνδρες κάποια στιγμή στη ζωή μας παίξαμε λίγο, ο γονιός θεωρεί ότι ξέρει. Κι όταν το παιδί του δεν παίζει, θέλει να του δημιουργήσει ένα άλλοθι για να μη στεναχωριέται – «Πώς να παίξεις, αγόρι μου; Αφού ο προπονητής βάζει τον γιο του Πουρσανίδη…».

Το παιδί πρέπει να έχει δίπλα του έναν πατέρα που το υποστηρίζει μεν, αλλά του λέει παράλληλα «Προσπάθησε παραπάνω στην προπόνηση. Μη βάζεις το κεφάλι κάτω, ζήτα από τον προπονητή σου να σε συμβουλεύσει για να δεις πώς θα βελτιωθείς…». Αν δεν γίνει αυτό, το παιδί θα αντιδρά μονίμως. Μπορεί σε λίγο καιρό να σταματήσει και, έχοντας ακούσει τον πατέρα του τόσες φορές να χαρακτηρίζει τα πάντα στημένα, κάποια στιγμή θ’ ανέβει σε μια κερκίδα, θα πάρει μια πέτρα και θα την πετάξει. Είναι πάρα πολύ σημαντικό, λοιπόν, παιδαγωγικά να βοηθήσουν και οι ίδιοι οι γονείς.

- Πώς εξηγείς το γεγονός ότι κάτι τόσο πρωτοποριακό το έκανε πρώτα ο ΟΦΗ, μία ιστορική ομάδα μεν, αλλά μικρότερη και νησιωτική, και όχι κάποια από τις μεγάλες ομάδες της Super League; Δεν θα έκαναν καλό στο ποδόσφαιρο τέτοιου είδους προσπάθειες;

Αυτό δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της ομάδας. Δεν είναι τόσο εύκολο να ανοίξουν οι πόρτες των αποδυτηρίων… Η ευχή μου είναι, μετά τον ΟΦΗ, τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ να κάνουν και άλλες ομάδες στην Ελλάδα. Η ερώτηση είναι: Το αντέχουν;

Αυτές οι κινήσεις κάνουν καλό στο ποδόσφαιρο, γιατί ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει. Εγώ, ας πούμε, καταλαβαίνω ότι εσύ είσαι καλός άνθρωπος. Αν με βάλεις στο σπίτι σου, θα καταλάβω πιο βαθιά ποια είσαι. Θέλουν να το δείξουν αυτό οι ομάδες; Αν ήταν έτοιμες να το δείξουν, θα είχαν κάνει κι άλλα πράγματα πριν φτάσουν στο ντοκιμαντέρ. Δεν θα έκαναν μονίμως εμπρηστικές δηλώσεις, δεν θα υπήρχαν αντιπαλότητες, δεν θα υπήρχε τόση τοξικότητα. Θα υπήρχαν ομάδες που θα ήταν αντίπαλοι μόνο για 90 λεπτά στο γήπεδο, αλλά μετά, όταν θα βρισκόμασταν στα συμβούλια, θα θέλαμε όλοι το ίδιο: την ανάδειξη του αθλήματος.

Το έχω ξαναπεί: Εμείς έχουμε ανάμεσά μας τη θάλασσα, κι είμαστε λίγο σαν ένα γαλατικό χωριό. Χωροταξικά αυτό έχει σημασία: Είμαστε μακριά από τα κέντρα αποφάσεων, γι’ αυτό και λειτουργούμε εντελώς διαφορετικά.

- Κι έτσι, για το τέλος… Για την Κρήτη τι θα μάθει κάποιος που θα δει το ντοκιμαντέρ;

Ο Αντώνης ο Χρονάκης είπε στο τρίτο επεισόδιο μια πολύ ωραία ατάκα του Καζαντζάκη: «Είναι ευθύνη να είσαι Κρητικός». Η ντρομπροσύνη και η λεβεντιά αυτών των ανθρώπων είναι κάτι ανεπανάληπτο. Αυτό και μόνο να μάθουν, αρκεί.

Όλοι οι φίλαθλοι θέλουν να πηγαίνει καλά η ομάδα τους. Οι φίλαθλοι του ΟΦΗ αυτό που θέλουν πρωτίστως, πάνω κι από την καλή πορεία, είναι ανεξαρτησία και καθαρότητα. Και μια ομάδα να παλεύει!

πηγή: www.planbemag.gr