Ξέρετε πώς είναι να σε παίρνουν στα 10 σου απ' το σπίτι σου, δίπλα στη θάλασσα στην Κίσσαμο και να σε πηγαίνουν σε ένα τσιμεντένιο κτίριο, μέσα σε ένα τσιμεντένιο δάσος στη μπ@@@ρδούπολη; Κάποιοι ίσως γνωρίζετε την απάντηση, έτσι κι αλλιώς γεμάτη Κρητικούς είναι (και) η Aττική.

Πρώτη Γυμνασίου λοιπόν, στου Γκύζη, ο υποφαινόμενος, εσωτερικός μετανάστης, πηγαίνει στο 25ο Γυμνάσιο Αθηνών. Και μαντέψτε, το κτίριο του Γυμνασίου σε ποιας ομάδας το γήπεδο βρίσκεται, ακριβώς απέναντι, με ένα δρόμο να τα χωρίζει. Το σχολείο που πήγαινα, ήταν ακριβώς δίπλα στη λαγοφωλιά. Κάθε μέρα, λοιπόν, για να πάω και να φύγω απ το σχολείο, περνούσα έξω απ' τη λαγοφωλιά.

Ήταν Άνοιξη του ’75 ή του ’76, λοιπόν, όταν ένα πρωινό, πηγαίνοντας στο σχολείο, σταμάτησα να ρίξω μια ματιά στις αθλητικές εφημερίδες, που ως συνήθως κρέμαγαν οι περιπτεράδες. Στην «Αθλητική Ηχώ» με μεγάλα γράμματα έγραφε: "ΚΑΙΓΕΤΑΙ Η ΚΡΗΤΗ. Ο ΟΦΗ ΣΤΗΝ Α’ ΕΘΝΙΚΗ!". Αυτό ήταν το κρίσιμο δευτερόλεπτο. Τότε πάρθηκε η σημαντική απόφαση: από δω και πέρα ΜΟΝΟ ΟΦΗ!

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αν στην απόφασή μου είχε περισσότερο βάρος η ασχήμια της Αθήνας και η νοσταλγία της Κρήτης ή ο Ομιλίτης πρωτοξάδερφός μου, που επίσης ζούσε στην πρωτεύουσα. Αν έπαιξε ρόλο πως από τότε ήθελα να είμαι με τον όχι ισχυρό ή είχα κουραστεί με την αδιάλειπτη τότε (και πάντα) στάση των ΜΜΕ, που ήθελαν να μας ψήσουν πως πέραν του Π.Ο.Κ. δεν υπάρχει τίποτα. Ήταν πάντως οριστικό και αμετάκλητο. ΜΟΝΟ ΟΦΗ!

Και ένα περιστατικό, από τα άγουρα χρόνια της Ομιλοζωής μου. Αγωνιστική σαιζόν 79-80. Μόλις πριν λίγους μήνες η Ομιλάρα έχει φέρει 3-3 με το γαύρο, τελευταία αγωνιστική στο Γεντί Κουλέ και του έχει στερήσει το πρωτάθλημα. Πρώτη αγωνιστική - αν θυμάμαι καλά - λοιπόν του νέου πρωταθλήματος και ο γαύρος μετά το κάζο που υπέστη, περιμένει αγωνιστικά και μη, τον ΟΦΗ με το μαχαίρι στα δόντια.

Κανονίζω να πάω στο γήπεδο με συμμαθητή, Ηρακλειδέα. Μεσημέρι, λιακάδα, φίσκα το τηγάνι. Και μη νομίζετε, στο τηγάνι, απέναντι από τη θύρα 6+1, στην 12+1 δηλαδή, τουλάχιστον 500 άτομα Κρητικοί , Ομιλίτες.

Τελικό σκορ 2-0 και έρχεται η ώρα της αποχώρησης απ το γήπεδο. Μου λέει ο συμμαθητής μου, κρύψε το κασκόλ μη γίνει φασαρία. Εγώ, αρνί τότε από οπαδικά και επεισόδια, δεν το κρύβω. Μου το παίρνει με τη βία και το κρύβει στην τσέπη του. Είπαμε όμως, κοπέλι εγώ, σιγά μη φοβηθώ τους γαύρους. Του παίρνω το κασκόλ μου και το κρατώ στο χέρι, περπατώντας ήρεμα ανάμεσα στον κόσμο, που έφευγε απ το γήπεδο. Ξαφνικά, μια ομάδα 4-5 ατόμων μας σταματάει και ο ένας αρπάζει το κασκολ. Εννοείται δεν το αφήνω, αντιστέκομαι.

Διελκυστίνδα. Κι εκεί που το πράμα άρχισε να φουντώνει, ο από μηχανής θεός, ο δικός μου καπετάν Μιχάλης, ένας Κρητίκαρος 2 μέτρα, καμιά 30ριά χρονών, μαυροπουκαμισάς με μουστάκες, μπαίνει στη μέση και τους σπρώχνει μακριά. Παίρνουν χαμπάρι τη φασαρία κάτι αστυνομικοί, πλησιάζουν. «Πήγανε να πάρουνε το κασκόλ του κοπελιού» λέει ο καπετάν Μιχάλης. Μόλις είδανε βέβαια τους αστυνομικούς οι γαύροι, εξαφανιστήκανε. Το ιερό αντικείμενο έμεινε ασφαλές στα χέρια μου.