Πολλά ήθελα να γράψω, αλλά επέλεξα να αναλύσω μία μόνο από τις τόσες σκέψεις μου. Τα υπόλοιπα την άλλη βόλιτα, που λέμε.
Αρχές αγωνιστικής περιόδου 2009-2010, πρέπει να ήταν. Ο Όμιλος είχε υποβιβαστεί στην Β’ Εθνική, για πρώτη φορά στη μακροχρόνια ιστορία του. Τότε ήταν που ξεκίνησε και το ασπρόμαυρο θαύμα. Όσο ο ΟΦΗ έπεφτε κατηγορίες και κυλιόταν στη λάσπη, το οπαδικό κίνημα ολοένα και μεγάλωνε! Θύρα 4 γεμάτη με παλμό. Και μέσα σε όλον αυτόν τον ενθουσιασμό, η κληρωτίδα του κυπέλου μας βρίσκει αντιμέτωπους με τον ΠΑΟΚ. Μονός αγώνας στο Γεντί Κουλέ. Β’ Εθνική εμείς, ευκαιρία για μία καλή εμφάνιση, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου, με έναν εμπορικό αντίπαλο.
Ο αγώνας ορίστηκε στις 2.30 το μεσημέρι μιας καθημερινής. Λυκειόπαιδο εγώ τότε, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα φύγω απ’ το σχολείο, να κατηφορίσω στα Καμίνια. Όπως και έγινε. Πήρα αγκαζέ έναν φίλο (ΑΕΚατζής, αλλά του άρεσε η γηπεδική κατάσταση), πήρα και την αμπλά μου και δώσε κάτω.
Με ‘κείνα και με τούτα, φτάνω στο γήπεδο και μπαίνω στη σχεδόν γεμάτη 4 κατά τις δύο, μισή ώρα πριν την έναρξη. Ειλικρινά, δε γίνεται να ξεχάσω ποτέ την κατσάδα που μου έριξε ο ξάδερφός μου (ναι ναι, ο αρθρογράφος της σελίδας, Λευτέρης Κουγιουμουτζής, δεν μπορώ να μην αναφέρω τον οπαδικό μου μέντορα). Μία φασαρία, ένα κακό! Μπροστά σε γνωστούς και άγνωστους θαμώνες του πετάλου «Τι πράματα είναι αυτά; Τι αργείς τόσο; Μισή ώρα πριν το ματς; Έλεος! Μη ξαναγίνει!». Έβαλα κι εγώ ο μαύρος την ουρά στα σκέλια, ζήτησα συγγνώμη (εδώ άκου) και συνέχισα τη ζωή μου.
Από εκείνη την μέρα μέχρι και σήμερα, στις αρχές για να αποφύγω μια πιθανή νέα κατσάδα, αλλά και τελείως ασυναίσθητα όσο περνούσε ο καιρός, μία ώρα πριν τον αγώνα ένιωθα ήδη το παγωμένο τσιμέντο του πετάλου. Και για να ακριβολογούμε, ο μέντορας ξάδερφος είχε δίκιο. Το έχω σημειώσει ξανά, αυτό που αξίζει σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, είναι ολόκληρη η διαδικασία και όχι μόνο τα 90, καθαρά ποδοσφαιρικά λεπτά. Ένας λόγος παραπάνω, να υποστηρίζει κανείς ομάδα της πόλης του.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Σε κάθε εντός έδρας, βρίσκομαι από νωρίς μέσα στο γήπεδο, αλλά γίνομαι στο ίδιο έργο θεατής: Σιγή. Εγώ και ελάχιστοι ακόμα. Βγαίνουν οι τερματοφύλακες για ζέσταμα, βγαίνουν οι αντίπαλοι για ζέσταμα, βγαίνουν και υπόλοιποι ποδοσφαιριστές μας για ζέσταμα, αλλά τίποτα. Κάποια λίγα χειροκροτήματα κι αυτό ήταν. Πού ‘ναι ο καιρός που πατούσαν οι παίκτες το χορτάρι για την προθέρμανση κι ένιωθαν ήδη τον παλμό; Να βγουν οι αντίπαλοι και να «τρομάξουν» (σε λογικά πλαίσια φυσικά). Να βγουν οι δικοί μας και να γουστάρουν. Οριακά πρέπει να βγουν οι 11άδες, για να σηκωθούμε και να ξεκινήσουμε τα συνθήματα.
Οκτώβρης του ’18, πρώτο επίσημο παιχνίδι της νέας διοίκησης και εντελώς συμπτωματικά ήταν ΟΦΗ - Ολυμπιακός. Χωρίς νίκη μέχρι τότε στο πρωτάθλημα ο ΟΦΗ, πρωτοπόρος ο Ολυμπιακός. Θυμάμαι αξέχαστα πως από την προθέρμανση ένιωθα μια σπίθα στην ατμόσφαιρα, μία κινητικότητα, έναν ενθουσιασμό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αυτό το συναίσθημα, αλλά το ένιωθα. Πώς να χάσεις τέτοιον αγώνα; Πώς να περάσει ο οποιοσδήποτε αντίπαλος, υπό τέτοιες συνθήκες; Ακόμα κι ο Αχέροντας Καναλακίου σε κερδίζει (δηλώνω λάτρης του αυτοσαρκασμού).
Πού θέλω να καταλήξω; Εννοείται να απολαμβάνει ο καθένας την διαδικασία του γηπέδου από νωρίς, όπως αυτός νιώθει όμορφα. Με φίλους, με συγγενείς, για καφέ, για ρακές, για μπύρες, στο σύνδεσμο, στο καφενείο, στην πλατεία, στην μπουτίκ. Όλα καλά είναι. Απλά για μένα ο αγώνας δε διαρκεί μόνο 90 λεπτά, τουλάχιστον αυτός της κερκίδας.
Ίσως θα ήταν καλύτερα να κάναμε τον κόπο και να μπούμε λίγο νωρίτερα στο πέταλο το Σάββατο. Οι αντίπαλοι να αισθανθούν από νωρίς την κερκίδα και οι ποδοσφαιριστές μας να νιώσουν το θράσος και το θάρρος, που χρειάζεται ένα τέτοιο παιχνίδι. Αντιμετωπίζουμε μία ομάδα μπαρουτοκαπνισμένη σε δύσκολες έδρες. Χρειάζεται, επομένως, ακόμα περισσότερη προσπάθεια εκ μέρους μας.
Τα υπόλοιπα εν καιρώ.
Ασπρόμαυρη ιδέα... Τότε, τώρα και για πάντα!
Δυνατότητα σχολιασμού και πρόσβασης στο chat room με ΔΩΡΕΑΝ απλή εγγραφή στο oficrete.gr