Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ το συναίσθημα της αισιοδοξίας στον ασπρόμαυρο κόσμο μου. Λίγο οι "αποτυχημένες" προηγούμενες χρονιές, λίγο η γκρίνια, λίγο η έλλειψη πάθους, συνέβαλαν στο να μη νιώθω τη ζεστασιά του πετάλου, όπως την είχα συνηθίσει στην Ομιλίτικη πορεία μου. Προσπαθούσα να μην αφήσω όλα τα παραπάνω να με επηρεάσουν, τόσο κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, όσο και στη Κυριακάτικη φιέστα, όμως δεν αρκούσε η ατομική μου σταθερότητα (Σίμο λείπεις). Δεν αισθανόμουν γεμάτος, πώς να το εξηγήσω! 

Και κάπου εντελώς απρόσμενα, την Κυριακή της 18ης Σεπτεμβρίου, όλα άλλαξαν! Σημειώνω εντελώς απρόσμενα, διότι κατ’ εμέ δεν συνέβη κάποιο συγκλονιστικό γεγονός που να δώσει από μόνο του ώθηση για το κάτι παραπάνω. Προσωπικά, ούτε οι τελευταίες μεταγραφικές κινήσεις θεωρώ πως συνέβαλαν, αλλά ούτε κι οι αποχωρήσεις Γιάννη και Γιώργου Σαμαρά (ευχαριστούμε από καρδιάς).

Ξεκινώντας από τα εντός του αγωνιστικού χώρου τεκταινόμενα, οι ποδοσφαιρισταί του Ομίλου εμφανίστηκαν επιτέλους με πάθος και ένταση, aggressive, όπως λέει και ο καπετάνιος κ. Νίκος. Ταυτόχρονα, με την ίδια agrressiveότητα (λογικά έτσι γράφεται), εμφανίζονται και οι παίχτες της κερκίδας. Ένταση και παλμός απ' την αρχή, δυνατά και περήφανα! Γεντί Κουλέ που τρομάζει στην κυριολεξία. Η ομάδα μπήκε δυνατά, η κερκίδα μπήκε δυνατά και τα πρώτα λεπτά έδειχναν ότι μπορούμε το κάτι παραπάνω.

Για ακόμα μία φορά, νωρίς πίσω στο σκορ. Κι εκεί που θα νόμιζε κανένας ότι οι προσδοκίες θα έπεφταν και οι παλμοί θα χαλάρωναν, αντιθέτως, στους ίδιους ρυθμούς παρέμειναν, εντός κι εκτός χλοοτάπητα. Καταφθάνει η ανάπαυλα κι εκεί, λογικά σκεπτόμενος, θεώρησα ότι θα κατευνάσουν τα πνεύματα. Προς έκπληξη και ευχαρίστησή μου, αυτό όχι μόνο δε συνέβη ποτέ, αλλά η κατηφόρα δεν είχε τελειωμό! Το 10λεπτο της κατσιφάρας που οδήγησε στην διακοπή, θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη στιγμή του πετάλου τις τελευταίες δύο αγωνιστικές περιόδους! Προσπαθεί κανείς να το εκφράσει κόσμια και πολιτισμένα, αλλά δε γίνεται, μόνο μία λέξη αντικατοπτρίζει την κατάσταση, αλλά δυστυχώς η λογοκρισία θα επέμβει.

Μέχρι τέλους! Μέχρι το 102ο λεπτό! 102 λεπτά όρεξης! Δε το λες κι άσχημα. Ήρθε, ευτυχώς, η ισοφάριση που δικαίως την περιμέναμε. Θεωρώ, πάντως, πως ακόμα και στη περίπτωση ήττας, δε θα υπήρχε γκρίνια, διότι η ομάδα παρουσιάστηκε εμφανώς βελτιωμένη. Όχι πως είδαμε σπουδαία πράγματα, αλλά τουλάχιστον υπήρχε αυτή η ενέργεια και η πυγμή που απαιτεί ο κόσμος, η φανέλα και η ιστορία του νησιού και της ασπρόμαυρης ιδέας.

Όλα τα παραπάνω συνέβαλαν στο νιώσω λίγο παραπάνω αισιόδοξος, να δω λίγο φως στην άκρη του τούνελ. Τέτοιες κερκίδες χρειαζόμαστε στην έδρα μας και τέτοιο τσαμπουκά χρειαζόμαστε απ’ τους παίχτες μας. Η νοοτροπία αυτή εύχομαι να παραμείνει και στα δύο παραπάνω πεδία.

Κι ενώ όλα έμοιαζαν ιδανικά, κάπως έπρεπε να χαλάσει αυτή η ουτοπική κατάσταση που είχα πλάσει στο μυαλό μου και να ξανά προσγειωθώ στη πραγματικότητα. Έχω εκφραστεί πολλάκις στο παρελθόν για αυτό το ζήτημα και θα συνεχίσω να το κάνω. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι αυτός που θυμόμαστε, έχει αλλάξει ρότα εδώ και καιρό. Κι επειδή εγώ δεν τα πολύ μπορώ αυτά τα BIG-4, που δε ξέρω μέσα από ποιο ΦΕΚ μετατράπηκαν ξαφνικά σε BIG-5, κι επειδή από κοπέλι έχω συνηθίσει στ’ αυτιά μου φράσεις όπως «κόντρα σε όλους και σε όλα» και «ΟΦΗ και γ**ω τσ’ υπόλοιπους», θεωρώ ότι δε χρειάζεται πλέον να αντιλαλούμε συνθήματα με τα πάλαι ποτέ ασπρόμαυρα αδέρφια μας. Στα μάτια μου ο ΠΑΟΚ δεν διαφέρει σε τίποτα από τους υπόλοιπους του Λεκανοπεδίου. Τα παράθυρα του νόμου δεν τα γνωρίζω, όπως επίσης δεν γνωρίζω τι μέλλει γενέσθαι στους ερχόμενους αγώνες με τους προαναφερθέντες αντιπάλους, όπως πολύ όμορφα τα σημείωσε ο Σμπώκος, αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι να κρατήσουμε την ίδια στάση απέναντι σε όλους χωρίς διακρίσεις, ως ΠΑΕ, ως ποδοσφαιριστές και ως οπαδοί!

Όπως και να ‘χει, τη Κυριακή περπατούσα την οδό Κανδάνου μετά τη λήξη γεμάτος συναισθήματα, χαρά, αδρεναλίνη και περηφάνια! Εμείς έχουμε το χρέος, την ανάγκη και την τιμή να συνεχίσουμε σε τέτοιους ρυθμούς την παρουσία μας στο πέταλο! Το αν θα επιτευχθεί ο στόχος της 6αδας δεν το γνωρίζω, αλλά τις τελευταίες μέρες επικρατεί η αισιοδοξία, ευτυχώς όχι μόνο στο δικό μου μυαλό!

Συνεχίζουμε δυνατά και περήφανα!

Υ.Γ.4444 Τρελαίνομαι να βλέπω τουρίστες στο πέταλο με φανέλες της ομάδας και να συμμετέχουν ενεργά στον παλμό! Με κάνει να αισθάνομαι υπερηφάνεια ως ΟΦΗτζής και ως Κρητικός! Κέρασέ τζι!



Λευτέρης Κουγιουμουτζής


(Σημείωση oficrete.gr: Πρόκειται για συνωνυμία με τον αρθρογράφο του σάιτ, Λευτέρη Κουγιουμουτζή)