Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, γεμίζει το διαδίκτυο με αφιερώματα για την επέτειο από το γκολ του Κουτσουπιά το 1997, με το οποίο ο ΟΦΗ κέρδισε την έξοδό του στο Κύπελλο UEFA και στέλνοντας τον ΠΑΟ εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων. 

Σε ΌΛΕΣ τις φωτογραφίες και σε ΌΛΑ τα βίντεο με τους πανηγυρισμούς των παικτών του ΟΦΗ, υπάρχει και ένας άγνωστος πιτσιρικάς.

"- Ποιος είναι αυτός;" 

"- Παίκτης του ΟΦΗ ήταν;" 

"- Δεν τον ξέρω..."

O Αριστείδης Αθανασάκης έχει μάθει ότι εκτός από τις άλλες προσωπικές/οικογενειακές του επετείους, υπάρχει άλλη μια ημερομηνία που πρέπει να θυμάται, κατά την οποία θα βλέπει τη … φάτσα του ΠΑΝΤΟΥ.

Ιδιοκτήτης του ομώνυμου καφεκοπτείου στην πλατεία Κορνάρου και ενεργός πολίτης, καθώς ασχολείται με τα κοινά του Δήμου Ηρακλείου, του ζητήσαμε λίγες φράσεις για το τι θυμάται από εκείνη τη βραδιά, πώς κατάφερε να βρεθεί αγκαλιά με τους παίκτες και τι σκέφτεται κάθε χρόνο που βλέπει τον εαυτό του σε κάθε αφιέρωμα.
Οι αναμνήσεις κατέκλυσαν τον Αριστείδη και οι λίγες φράσεις έγιναν ποτάμι συναισθημάτων:

"Η ποδοσφαιρική χρονιά 1996 - 1997 ήταν από τις πιο επιτυχημένες στην ιστορία του Ο.Φ.Η. και είχα την τύχη να την παρακολουθήσω από κοντά (τους εκτός έδρας αγώνες), όντας φοιτητής στην πρωτεύουσα. Με κέντρο εξόρμησης το Σύνδεσμο Αθηνών στην οδό Μάρνης, είχαμε παρακολουθήσει από κοντά σχεδόν όλα τα εκτός έδρας ματς, ενώ η ομάδα μας άλωνε τη μία έδρα μετά την άλλη .

Ο μεγάλος όμως αγώνας με τον μισητό αντίπαλο (παρά το καθεστώς της συνιδιοκτησίας ) πλησίαζε και η αγωνία μου έπιανε κόκκινο. Λόγω της ηλικίας, δεν είχα και πολλές άλλες σκοτούρες και η ενασχόληση μου με την ομάδα της καρδιάς μου, γέμιζε τον περισσότερο ελεύθερο μου χρόνο. Μακριά από την Κρήτη, ο Ο.Φ.Η. με έφερνε νοερά πιο κοντά στο Ηράκλειο και ένοιωθα συναισθηματικά δεμένος με την ομάδα πιο πολύ από ποτέ.

Το Σάββατο πριν το αγώνα, έκανα την καθιερωμένη επίσκεψη στο ξενοδοχείο Ζαφόλια για να αρχίσω να μπαίνω στο πνεύμα σιγά σιγά. Με νίκη ή ισοπαλία ο Ο.Φ.Η. κατακτούσε την προνομιούχο θέση που οδηγούσε στο κύπελλο UEFA, ενώ ταυτόχρονα ο Παναθηναϊκός έμενε εκτός Ευρώπης. Τι πιο φανταστικός συνδυασμός δηλαδή;

Ο Γιάννης Αναστασίου μου έλεγε στο lobby ότι θα κερδίσουμε, εγώ πάλι ήμουν μαγκωμένος, γιατί το παρατσούκλι "τσάτσοι του Βαρδινογιάννη" δεν είχε βγει τυχαία (μεταξύ μας).

- Γιάννη αν κερδίσουμε αύριο θέλω να μου πετάξεις την φανέλα.

- Αν κερδίσουμε Αρίστο θα μπεις μέσα να στη δώσω...

- Μα πώς ρε συ; Αφού έχει τρία μέτρα βάθος η τάφρος στο ΟΑΚΑ...

- Αν κερδίσουμε θα βρεις τρόπο!

Στον αγώνα η αγωνία ήταν στα ταβάνια... Ο ΠΑΟ κέρδιζε, όμως η ομάδα μας κράταγε γερά δίνοντας ελπίδες για αντεπίθεση. Και ξαφνικά μπροστά στα μάτια μας, ο Ζόραν Ρίζνιτς αδειάζει τον δεξί μπακ και με συστημένη σέντρα βρίσκει το κεφάλι του Γιώργου Κουτσουπιά, που χωρίς οίκτο καρφώνει τον Νικοπολίδη! Το ευρωπαϊκό πανηγύρι και η καζούρα στον αντίπαλο μόλις είχε ξεκινήσει.

Με το σφύριγμα της λήξης, πιστός στην υπόσχεση μου, σπάω τον κλοιό των ΜΑΤ που μοίραζαν απλόχερα μπαστουνιές (ρωτήστε και τον πρώην προπονητή των ακαδημιών Παντζαρίδη, τις ένοιωσε πιο πολύ από τον καθένα μας...) και φτάνω στο σημαιάκι του κόρνερ, όπου ο Αναστασίου ήδη ανέμιζε την ασπρόμαυρη φανέλα με το νούμερο 9 για να μου τη χαρίσει! Παίρνω και εγώ φόρα και πηδάω στην αγκαλιά του.

- Δεν το πιστεύω ρε Γιάννη! Δεν το πιστεύω!

- Στα έλεγα ρε! Θα τους... πατήσουμε!

Η μαγική αυτή βραδιά τελείωσε στα Αστέρια Γλυφάδας με τους παίχτες , το τεχνικό τιμ και τέσσερεις (χα! χα!) φιλάθλους - φοιτητές να ξεσαλώνουν με τις επιτυχίες του Τερζή και της Γιαγκούση, με την διοίκηση βέβαια να είναι ΑΠΟΥΣΑ (γιατί άραγε; ), πλην του Κώστα Καζανάκη που πλήρωσε κιόλας το λογαριασμό.

Ο ήλιος είχε ήδη ανατείλει, αλλά μπορούσα να μείνω ακόμα άλλες δύο μέρες άυπνος, μετά την ισχυρή ομιλίτικη δόση που πήρα εκείνο το βράδυ της 18ης Μαΐου του 1997...

Μια τελευταία έκπληξη με περίμενε όταν πήγα να πάρω από το περίπτερο τη Sportime, πριν μπω στο λεωφορείο για την επιστροφή. Η αφεντομουτσουνάρα μου ‘‘κοσμούσε’’ τα πρωτοσέλιδα όλων των αθλητικών εφημερίδων (η γνωστή πόζα με τους παίχτες μας ένα κουβάρι), που μαζί με την ασπρόμαυρη φανέλα με το νούμερο 9, έμελλε να είναι τα πιο όμορφα ομιλίτικα ενθύμιά μου !

Προσδοκώντας να ζήσουμε πάλι τέτοιες στιγμές και να πάρει ο Ο.Φ.Η. ξανά την θέση που του αξίζει."

Αριστείδης Αθανασάκης