Η 24η Ιανουαρίου 2017 είναι μία μέρα που μάλλον θα γραφτεί στην ιστορία του ΟΦΗ ως η καθοριστικότερη στην μετά την Γκέραλντ ιστορία της ομάδας. Είναι η μέρα που ανέλαβε τις τύχες της ομάδας μας ένα παιδί της, ο Νίκος Παπαδόπουλος. Όπως δείχνουν τα γεγονότα, αυτή είναι η σωστότερη απόφαση που έχουν πάρει μέχρι σήμερα οι μέτοχοι του ΟΦΗ και πιστεύω και ελπίζω, πως κάποια στιγμή ιστορία του ΟΦΗ, η μετά Γκέραλντ τουλάχιστον, θα χωρίζεται στην εποχή πριν και μετά από αυτή την ημερομηνία.
Ξεκίνησε πέρσι το Γενάρη μια δύσκολη προσπάθεια με προκαθορισμένο όπως φάνηκε αποτέλεσμα. Με μια ομάδα που δεν είχε δημιουργήσει ο ίδιος, μάλλον κακοστημένη με πολλούς και αμφιβόλου αξίας ξένους παίκτες, έκανε μια αξιόλογη πορεία σε μια χαμένη χρονιά, χωρίς όμως κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία. Το τέλος της χρονιάς βρήκε τον ΟΦΗ ξανά μέσα στη διοικητική αβεβαιότητα, με αρκετά χρέη, και με τους μετόχους να μην είναι πια «ζεστοί» για το project του ΟΦΗ. Από το πουθενά εμφανίστηκε ο παράγοντας με τα σακουλιαστά λεφτά του και οι μέτοχοι του φορτώσανε την ευθύνη της προεδρίας ενός τεράστιου μεγέθους που προφανώς τον υπερέβαινε, και απομακρύνθηκαν με επιδεξιότητα από το προσκήνιο.
Με την αβεβαιότητα και την ασοβαρότητα διοίκησης και μετόχων και χωρίς τις απαιτούμενες εγγυήσεις, κάθε σοβαρός καριερίστας προπονητής θα είχε μάλλον αναζητήσει την τύχη του αλλού. Ο Νίκος Παπαδόπουλος όμως έβαλε το συναίσθημα πάνω από την λογική, παρέμεινε στο τιμόνι του ΟΦΗ και ξεκίνησε το σχεδιασμό της χρονιάς. Έναν σχεδιασμό που έδειχνε σωστός και λογικός, όμως στις πρώτες αγωνιστικές δεν έδειχνε να αποδίδει, αφού μάλλον τον υπονόμευαν τα εσωτερικά οικονομικά και οργανωτικά προβλήματα της ομάδας. Το πως κατάφερε ο συγκεκριμένος άνθρωπος να έχει βάλει περισσότερα χρήματα από όλους τους μετόχους μεμονωμένα, όπως ακούγεται, και να φύγει σαν αποτυχημένος από τα δρώμενα του ΟΦΗ μάλλον θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης. Από τα λεγόμενα παικτών, τεχνικού team και λοιπών παραγόντων αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπήρχε σοβαρό έλλειμμα σοβαρότητας και μάλλον πλεόνασμα ασυνέπειας, παράγοντες που από ότι φαίνεται συνέβαλαν στην παρολίγο κατάρρευση της ομάδας τον Ιανουάριο του 2018, μάλλον περισσότερο και από τα ίδια οικονομικά ζητήματα που είχε να αντιμετωπίσει.
Μάλλον σαστισμένος φαινότανε να παρατηρούσε την κατάσταση αρχικά και ο Νίκος Παπαδόπουλος, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στην λογική που τον έσπρωχνε να επιλέξει κάποια από τις προτάσεις που είχε από την Σούπερ Λιγκ (αφού έχει καεί από χρεοκοπημένες ομάδες στο παρελθόν και σαν παίκτης, και σαν προπονητής) και να αποχωρήσει, και στο συναίσθημα που του έλεγε να μείνει και να μπει μπροστάρης σε μια προσπάθεια επιβίωσης της ομάδας. Όμως φαίνεται ότι δεν άντεξε ο Ολλανδός από εκεί ψηλά που είχε ταξιδέψει εκείνο τον ίδιο Γενάρη τα βλέπει όλα αυτά, και δεν ξεκουραζότανε η ψυχή του να βλέπει τον ΟΦΗ έτσι. Του το 'δωσε το "χαρτάκι" με τις οδηγίες όπως παλιά, και το ποδοσφαιρικό του παιδί, μάλλον ότι πιο κοντινό έχουμε δει στο Γκέραλντ μετά τον Γκέραλντ, πήρε την απόφαση που έπρεπε, όπως αποδεικνύεται. Βγήκε μπροστά, πήρε την ομάδα στις πλάτες του και την έφερε στην πρώτη θέση που την καμαρώνουμε σήμερα, και με ποδόσφαιρο απολαυστικό όπως σαν τον παλιό καλό καιρό.
Στον άνθρωπο αυτό που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιβίωση και στην επικείμενη άνοδο του ΟΦΗ επέλεξα να αναφερθώ σε αυτό το κείμενο γιατί πιστεύω ότι ο ΟΦΗ που ονειρευόμαστε πρέπει να χτιστεί με αυτόν σαν θεμέλιο λίθο. Και παρότι αποδέχομαι ότι ο ΟΦΗ είναι υπεράνω προσώπων και ότι ζούμε στην εποχή του στυγνού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, δεν μπορώ να παραγνωρίσω τον ρομαντισμό και την αυταπάρνηση με τον οποία ο Νίκος Παπαδόπουλος υπηρέτησε τον ΟΦΗ αυτά τα δύσκολα χρόνια. Ελπίζω και πιστεύω ότι θα ανταμειφτεί με μια πολύχρονη παρουσία στο τιμόνι μιας από τις σημαντικότερες ομάδες της χώρας για περισσότερα χρόνια και από αυτά που έμεινε ο δάσκαλος του, ο μεγάλος Ολλανδός. Δεν είναι και μικρό ποδοσφαιρικό παράσημο νομίζω. Η ποδοσφαιρική προσέγγιση του Παπαδόπουλου, το μακροπρόθεσμο όραμα του, ο ρεαλισμός και πάνω από όλα η αποδεδειγμένη αγάπη του για τον ΟΦΗ, αποτελούν εχέγγυο ότι δύσκολα στο μέλλον θα ξαναζήσουμε αυτά που προηγήθηκαν της 24ης Ιανουαρίου 2017. Και είναι δεδομένο ότι με το σωστό πλάνο και όραμα, τόσο οι μέτοχοι όσο και οι φίλαθλοι θα παραμείνουν κοντά στην ομάδα και δε θα αργήσουμε να ξαναζήσουμε τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Ε, άντε γιατί "ωριμάσαμε" κιόλας που λέει και ο φίλος...
Δε θα μιλούσαμε βέβαια για επιβίωση αν δεν υπήρχαν οι 13 παίκτες που κράτησαν την ομάδα όρθια στα διαδοχικά ματς του Ιανουρίου του 2018, με συνεχόμενες νίκες και σαρωτικές ψυχωμένες εμφανίσεις που γέμισαν ξανά το Γεντί Κουλέ μετά από χρόνια.
Καλώς ξανασμίξαμε μετά από τόσα χρόνια με παλιούς καλούς φίλους και καλή αρχή στην προσπάθεια αυτή. Μακάρι να συνοδεύσει τα χρόνια τα καλά που έρχονται για τον ΟΦΗ.
Ξεκίνησε πέρσι το Γενάρη μια δύσκολη προσπάθεια με προκαθορισμένο όπως φάνηκε αποτέλεσμα. Με μια ομάδα που δεν είχε δημιουργήσει ο ίδιος, μάλλον κακοστημένη με πολλούς και αμφιβόλου αξίας ξένους παίκτες, έκανε μια αξιόλογη πορεία σε μια χαμένη χρονιά, χωρίς όμως κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία. Το τέλος της χρονιάς βρήκε τον ΟΦΗ ξανά μέσα στη διοικητική αβεβαιότητα, με αρκετά χρέη, και με τους μετόχους να μην είναι πια «ζεστοί» για το project του ΟΦΗ. Από το πουθενά εμφανίστηκε ο παράγοντας με τα σακουλιαστά λεφτά του και οι μέτοχοι του φορτώσανε την ευθύνη της προεδρίας ενός τεράστιου μεγέθους που προφανώς τον υπερέβαινε, και απομακρύνθηκαν με επιδεξιότητα από το προσκήνιο.
Με την αβεβαιότητα και την ασοβαρότητα διοίκησης και μετόχων και χωρίς τις απαιτούμενες εγγυήσεις, κάθε σοβαρός καριερίστας προπονητής θα είχε μάλλον αναζητήσει την τύχη του αλλού. Ο Νίκος Παπαδόπουλος όμως έβαλε το συναίσθημα πάνω από την λογική, παρέμεινε στο τιμόνι του ΟΦΗ και ξεκίνησε το σχεδιασμό της χρονιάς. Έναν σχεδιασμό που έδειχνε σωστός και λογικός, όμως στις πρώτες αγωνιστικές δεν έδειχνε να αποδίδει, αφού μάλλον τον υπονόμευαν τα εσωτερικά οικονομικά και οργανωτικά προβλήματα της ομάδας. Το πως κατάφερε ο συγκεκριμένος άνθρωπος να έχει βάλει περισσότερα χρήματα από όλους τους μετόχους μεμονωμένα, όπως ακούγεται, και να φύγει σαν αποτυχημένος από τα δρώμενα του ΟΦΗ μάλλον θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης. Από τα λεγόμενα παικτών, τεχνικού team και λοιπών παραγόντων αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπήρχε σοβαρό έλλειμμα σοβαρότητας και μάλλον πλεόνασμα ασυνέπειας, παράγοντες που από ότι φαίνεται συνέβαλαν στην παρολίγο κατάρρευση της ομάδας τον Ιανουάριο του 2018, μάλλον περισσότερο και από τα ίδια οικονομικά ζητήματα που είχε να αντιμετωπίσει.
Μάλλον σαστισμένος φαινότανε να παρατηρούσε την κατάσταση αρχικά και ο Νίκος Παπαδόπουλος, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στην λογική που τον έσπρωχνε να επιλέξει κάποια από τις προτάσεις που είχε από την Σούπερ Λιγκ (αφού έχει καεί από χρεοκοπημένες ομάδες στο παρελθόν και σαν παίκτης, και σαν προπονητής) και να αποχωρήσει, και στο συναίσθημα που του έλεγε να μείνει και να μπει μπροστάρης σε μια προσπάθεια επιβίωσης της ομάδας. Όμως φαίνεται ότι δεν άντεξε ο Ολλανδός από εκεί ψηλά που είχε ταξιδέψει εκείνο τον ίδιο Γενάρη τα βλέπει όλα αυτά, και δεν ξεκουραζότανε η ψυχή του να βλέπει τον ΟΦΗ έτσι. Του το 'δωσε το "χαρτάκι" με τις οδηγίες όπως παλιά, και το ποδοσφαιρικό του παιδί, μάλλον ότι πιο κοντινό έχουμε δει στο Γκέραλντ μετά τον Γκέραλντ, πήρε την απόφαση που έπρεπε, όπως αποδεικνύεται. Βγήκε μπροστά, πήρε την ομάδα στις πλάτες του και την έφερε στην πρώτη θέση που την καμαρώνουμε σήμερα, και με ποδόσφαιρο απολαυστικό όπως σαν τον παλιό καλό καιρό.
Στον άνθρωπο αυτό που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιβίωση και στην επικείμενη άνοδο του ΟΦΗ επέλεξα να αναφερθώ σε αυτό το κείμενο γιατί πιστεύω ότι ο ΟΦΗ που ονειρευόμαστε πρέπει να χτιστεί με αυτόν σαν θεμέλιο λίθο. Και παρότι αποδέχομαι ότι ο ΟΦΗ είναι υπεράνω προσώπων και ότι ζούμε στην εποχή του στυγνού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, δεν μπορώ να παραγνωρίσω τον ρομαντισμό και την αυταπάρνηση με τον οποία ο Νίκος Παπαδόπουλος υπηρέτησε τον ΟΦΗ αυτά τα δύσκολα χρόνια. Ελπίζω και πιστεύω ότι θα ανταμειφτεί με μια πολύχρονη παρουσία στο τιμόνι μιας από τις σημαντικότερες ομάδες της χώρας για περισσότερα χρόνια και από αυτά που έμεινε ο δάσκαλος του, ο μεγάλος Ολλανδός. Δεν είναι και μικρό ποδοσφαιρικό παράσημο νομίζω. Η ποδοσφαιρική προσέγγιση του Παπαδόπουλου, το μακροπρόθεσμο όραμα του, ο ρεαλισμός και πάνω από όλα η αποδεδειγμένη αγάπη του για τον ΟΦΗ, αποτελούν εχέγγυο ότι δύσκολα στο μέλλον θα ξαναζήσουμε αυτά που προηγήθηκαν της 24ης Ιανουαρίου 2017. Και είναι δεδομένο ότι με το σωστό πλάνο και όραμα, τόσο οι μέτοχοι όσο και οι φίλαθλοι θα παραμείνουν κοντά στην ομάδα και δε θα αργήσουμε να ξαναζήσουμε τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Ε, άντε γιατί "ωριμάσαμε" κιόλας που λέει και ο φίλος...
Δε θα μιλούσαμε βέβαια για επιβίωση αν δεν υπήρχαν οι 13 παίκτες που κράτησαν την ομάδα όρθια στα διαδοχικά ματς του Ιανουρίου του 2018, με συνεχόμενες νίκες και σαρωτικές ψυχωμένες εμφανίσεις που γέμισαν ξανά το Γεντί Κουλέ μετά από χρόνια.
Καλώς ξανασμίξαμε μετά από τόσα χρόνια με παλιούς καλούς φίλους και καλή αρχή στην προσπάθεια αυτή. Μακάρι να συνοδεύσει τα χρόνια τα καλά που έρχονται για τον ΟΦΗ.
