Καλημέρα κύριε Νίκο,

Να με συγχωράς που η ασημαντότητά μου, διαταράσσει την ησυχία σου για πράγματα ποταπά, μα θέλω να χαρείς σήμερα την βοήθεια σου. Σβήσανε λέει οι αφέντες του ΟΦΗ από το Instagram τις αναρτήσεις για τον ΟΦΗ κι έχουμε αναστατωθεί στο νησί.

Τί είναι το Instagram.; Μεγάλη ιστορία κυρ Νίκο.. Δεν γράφουνε πια με το χαρτί και το καλαμάρι σαν τα παλιά τα χρόνια τα δικά σου. Τώρα λέει ο καθενής την κουτουράδα του, με αναρτήσεις σε τούτο το αλλόκοτο εργαλείο. Έτσι τη διαμοιράζουμε στις μέρες μας την άπλετη σοφία μας.

Κάποτε, λίγο πριν το θάνατο σου, είχες πει «Και να μη ξεχνάς ποτέ πως είσαι Κρητικός. Είναι μεγάλη ευθύνη νάσαι Κρητικός. Μεγάλη ευθύνη…». Έξι χρόνια παλεύουμε με τούτους και δεν κατάλαβαν ακόμα πού ήρθαν και με ποιους έχουνε να κάνουνε. Προσπάθησε σε παρακαλώ, μήπως τα καταφέρεις εσύ καλύτερα από μένα, που ήτανε ο λόγος σου πάντα εύστοχος και κοφτερός σαν το ξυράφι. Προσπάθησε μήπως τώρα στα ύστερα, τους κάνεις να καταλάβουνε, γιατί έχει και το φευγιό την τιμή και την αξιοπρέπεια του.

Μα το ξέρω, πως αν αν είχες την ευκαιρία όσο ήσουνα στην ζωή, θα τον αγαπούσες τον ΟΦΗ κι εσύ, όσο αγάπησες κάθε τι από την Κρήτη. Για κάποια χρόνια μάλιστα, μας συντρόφευες στους αγώνες μας εκεί στο Γεντί Κουλέ, πάνω από τη θύρα 3, μα μετά εξαφανίστηκες χωρίς να μας πεις τον λόγο και την αιτία, όμοια με πολλούς άλλους που αγαπήσανε την Κρήτη, με το δικό σου το πάθος. Το πάθος που το εξέφρασαν μέσα από τον ΟΦΗ και τους κάναμε πέρα όπως κι εσένα, γιατί δεν αντέχανε να ζούνε κάτω από την σκιά τους. Στείλε του σε παρακαλώ δυο λόγια, μπορεί αν μη χωράνε στο Instagram, μα πάλι μπορεί και να τα διαβάσει.

Και όπως ήτανε αναμενόμενο, πάντα διαθέσιμος ο Κυρ Νίκος για την Κρήτη, μας στέλνει τούτο το μήνυμα για τους αφέντες του ΟΦΗ:


Παιδί μου Μιχάλη, πρέπει να το καταλάβεις,

«Η Κρήτη δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς. Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη». «Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στον γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει». Έχεις τα πάντα, εκτός από λίγη τρέλα και όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται λίγη τρέλα… Αλλιώς δεν μπορεί να σπάσει το σκοινί και να ελευθερωθεί» («Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»). «Η φυγή δεν είναι νίκη, τ’ όνειρο είναι τεμπελιά, και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο» (από το «Συμπόσιο»). Και όσοι φεύγουν, να μείνουν καταβάθος ήθελαν και όσοι μένουν το φευγιό έχουν στην καρδιά τους.

Παιδί μου Μιχάλη, το καταλαβαίνω,

«Η ζωή είναι μπελάς, ο θάνατος δεν είναι. Ζωντανός άνθρωπος, ξέρεις τι θα πει; Ν’ αμολάς το ζωνάρι σου και να γυρεύεις καβγά («Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»). Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια. Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη («Ασκητική»)».

Θα αναρωτηθείς πολλές φορές παιδί μου Μιχάλη,

«Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μόνο ξέρω: Είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος» Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα («Ασκητική»). «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα».

Να το κατέχεις παιδί μου Μιχάλη,

«Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες, έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια. Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι! Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο, παρά τον αρχιδιάολο! («Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»). Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους — ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος... Από τα καλά κερδεμένα παίρνει ο διάολος τα μισά – από τα κακά κερδεμένα, παίρνει και το νοικοκύρη».

Να ‘χεις δύναμη παιδί μου Μιχάλη,

«Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει. «Φτάσε όπου δεν μπορείς!» Δεν είναι η λευτεριά, πέσε πίτα να σε φάω. Είναι κάστρο, και το παίρνεις με το σπαθί σου. Όποιος δέχεται από ξένα χέρια τη λευτεριά, είναι σκλάβος («Καπετάν Μιχάλης»). Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος. Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει. Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν’ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει! Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη. Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι («Ασκητική»).

Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ' όλους τους σωτήρες· αυτή 'ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;

Γιατί παιδί μου Μιχάλη, εγώ είμαι Κρητικός, είμαι μαθημένος.

Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος.