Καταρχάς, θέλω όμως να εκφράσω την ντροπή μου για τα όντα που μπήκαν στο profile του Μπούση στα Social και έβριζαν με χυδαίο τρόπο αυτόν και την οικογένεια του. Αυτούς δε θα τους κατατάξω όχι στους οπαδούς του ΟΦΗ, αλλά ούτε στην κατηγορία των ανθρώπων. Κάτι τέτοια συμβάντα σε κάνουν να μπαίνεις στην διαδικασία να σκεφτείς, τι κοινό έχεις να μοιραστείς μαζί τους, ίσως όχι μόνο οπαδικά.

Όσον αφορά την κριτική που δικαίως ασκήθηκε και τους προστάτες του Μπούση, που εμφανίζονται δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να μας περάσουνε τη λογική «μη μιλάτε, δε θα έχουμε να πληρώσουμε ούτε τη ΔΕΗ στο ΒΑΚ αν φύγει ο Μπούσης, η αγελάδα ψόφησε κλπ», καταλαβαίνω μεν την ανησυχία τους, με όσα έχει περάσει η ομάδα μας στο παρελθόν, αλλά δεν μπορώ να συνταχθώ με αυτήν την φοβικότητα και την δουλικότητά τους. Γίναμε ΟΦΗ για να είμαστε περήφανοι, ανεξάρτητοι, και να πρεσβεύουμε τα ιδανικά του τόπου μας. Τι οπαδικό κίνητρο θα είχαμε να συνδεθούμε με τον ΟΦΗ, αν το απωλέσουμε αυτό;

Με προτροπή ενός φίλου, ξαναείδα το Βlack Flame Rising. Ο λόγος για τον οποίο γίναμε ΟΦΗ και το τι μας διαφοροποιεί από τις άλλες ομάδες είναι μεγάλη κουβέντα, όμως το προσέγγισαν πολύ πετυχημένα οι φίλοι του ΟΦΗ που μίλησαν στο ντοκιμαντέρ, αλλά και ο χωριανός μου ο Ρουσσέτος Παναγιωτάκης.

Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω την σύνδεση αυτών που είδα να λέγονται στο ντοκιμαντέρ, με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στον ΟΦΗ. Όμως πρέπει να το καταλάβουνε όλοι, ότι η περίοδος χάριτος έχει τελειώσει και πλέον θα υπάρχουν απαιτήσεις και κριτική. Με το σωστό κόσμιο τρόπο, από ανθρώπους που αγαπάνε την ομάδα και θέλουν το καλό της.

Στις 18.10.2018, όταν παρουσιάζονταν στο κοινό του ΟΦΗ ο Μπούσης, για πρώτη φορά στην συνέντευξη Tύπου, ξεστόμισε τη μεγαλύτερη αλήθεια που έχει πει. «Ποτέ δε θέλω να αποτυγχάνω. Πάντα ήθελα να προοδεύω. Όταν παίρνεις μια ομάδα, είναι και τα όνειρα που χτίζουν άνθρωποι μαζί σου. Δε θέλω στα τρία η πέντε χρόνια, να γυρίσω και να πω ότι αυτό που έκανα, ήτανε λάθος σήμερα» Έξι χρόνια μετά, τα όνειρα έχουν μείνει όνειρα. Το νηπιαγωγείο έγινε προνήπιο, η πρόοδος έμεινε στην θεωρεία και οι προσδοκίες ανεκπλήρωτες..

Το πόσο τραγική είναι η νοοτροπία που έχουνε περάσει στην ομάδα, φαίνεται από το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Άφησαν τον ΟΦΗ να πάει εκεί, με έναν προπονητή που είχε τελειώσει και με ψυχολογία στο ναδίρ, χωρίς κανείς να καταλάβει την αιτία. Στην κατάσταση που είμαστε, δύσκολα θα παίρναμε κάτι από εκεί, αλλά η συμπεριφορά αυτή, είναι συμπεριφορά μικρής ομάδας και στερείται ποδοσφαιρικής λογικής.

Ανέβασε ο πρόεδρος ανάρτηση για ενότητα, για να βγούμε από αυτήν την κατάσταση την προηγούμενη εβδομάδα και ακολούθησαν όσα όλοι γνωρίζουμε... Μερικές μέρες μετά, επιλέγει για τον πάγκο έναν προπονητή, που συνδέεται με το επεισόδιο και την απομάκρυνση του Νίκου Παπαδόπουλου (που παραμένει αγαπητός στους φίλους του ΟΦΗ και που ο ίδιος ευχαρίστησε στην συνέντευξη της παρουσίασης του, επειδή όπως είπε, έκανε το παν για να ανέβει ο ΟΦΗ στην Super League), και που έχει να κάτσει σε πάγκο ομάδας 2-3 χρόνια. Άλλη μια απόφαση ενάντια στην κοινή ποδοσφαιρική λογική, η οποία αδυνατώ να δω πώς αυτό θα φέρει αυτήν την ενότητα.

Όταν πηγαίνεις ενάντια στην ποδοσφαιρική λογική, κάποια στιγμή το πληρώνεις ακριβά. Ελπίζω να είναι εδώ ο Μπούσης σε αυτήν την περίπτωση να αναλάβει την «πληρωμή» του, και να μην μας αφήσει με ανάρτηση στα social media. Για το καλό του ΟΦΗ πάντως, μακάρι να του βγει η απόφαση αυτή και όποια άλλη πάρει, για να βρει η ομάδα το δρόμο της.

Και θα κλείσω, με μερικά λόγια από τον ίδιο τον πρόεδρο, μέσα από το Black Flame Rising. Βλέπει ματς του ΟΦΗ με τη σύζυγό του και τον ρωτάει εκείνη:

Και ο πρόεδρος απαντάει, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση:

Six years later...:



Ένα μόνο είναι δεδομένο από αυτά που είπε, και για φέτος: