Από το αθώο σύνθημα της - σχετικά νεοσύστατης τη δεκαετία του 80 - Θύρας 4, "Φόρτσα ΟΦΗ - θα πάμε στην Ευρώπη" πριν την πρώτη συμμετοχή σε διεθνή διοργάνωση, ως τις προκρίσεις επί της Ατλέτικο και τις γενικά εξαιρετικές διεθνείς παρουσίες στα χρόνια που ακολούθησαν, τα παιδιά έγιναν έφηβοι, οι έφηβοι έγιναν νέοι άνδρες. Για να φτάσουμε, με συγκίνηση, να ξαναδούμε την ομάδα μας να φιγουράρει σε διεθνή διοργάνωση, ως σαραντάρηδες πλέον. Με πολλούς από τους πρωταγωνιστές της τότε ομάδας, να στελεχώνουν τον σύλλογο, από άλλα πόστα.
Και την "Ευρώπη", από εξωπραγματικός γεωγραφικός χώρος και άπιαστο όνειρο για τους πιτσιρικάδες τότε, που υποδήλωνε παράλληλα και την πολιτισμική αυτο-τοποθέτηση του μέσου Έλληνα της δεκαετίας του 80-90, να έχει μετατραπεί σε οικείο και εύκολα προσβάσιμο προορισμό. Έως και πριν τον covid, τουλάχιστον.
Μια ομάδα, μια ζωή, πολλές "αφελείς" και νοσταλγικές αναμνήσεις:
Από τη Θύρα 2, το γκολ του Γιώργου Βλαστού επί της Χαίντουκ Σπλιτ, με τα χιλιάδες πλαστικά σημαιάκια με το σήμερα απλοϊκό και αθώο "Φόρτσα ΟΦΗ" να ανεμίζουν, και τα κομμάτια φελιζόλ που πουλούσαν οι μικροέμποροι έξω από το γήπεδο πριν τα ματς, και που χρησιμοποιούνταν ως καθίσματα στις τσιμεντένιες κερκίδες του Γεντι Κουλέ, να πετιούνται στον αγωνιστικό χώρο με την λήξη του αγώνα και την έναρξη των πανηγυρισμών.
Από τη Θύρα 1, ΟΦΗ - Βίτοσα. Τα γκόλ - πρόκριση των αφηνιασμένων εκείνη την ημέρα Τσίμπου, Χαραλαμπίδη, Μαρινάκη, που μισο-είδα όντας μαθητής Δημοτικού. Την εντύπωση που μου προκάλεσε η μισογεμάτη Τούμπα, την οποία αναγκαστήκαμε να χρησιμοποιήσουμε ως έδρα, λόγω τιμωρίας του Γεντί για το ματς με τη Βίτοσα, και η ενθουσιώδης υποστήριξη των Θεσσαλονικέων στην νίκη επί της Αταλάντα, στον επόμενο γύρο. Αλλά και απογοήτευση, μετά τη ρεβάνς - αποκλεισμό του Μπέργκαμο, για το ότι πιθανότατα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, εάν το πρώτο ματς γινόταν στο Ηράκλειο.
Από τη Θύρα 6, τα νικηφόρα ματς - δοκιμές με Φίτεσε και Μάαστριχτ, όπου αντίκρυσα για πρώτη φορά την τρέλα του υπο δοκιμή Τζουγκάνοβιτς και την επίσης υπό δοκιμή μαεστρία του Βέλιτς. "Θυμίζει Γιάνγιανιν", άκουγα να λένε οι περισσότεροι.
Από τη Θύρα 8, την επική πρόκριση επί της Ατλέτικο, με όλο το Γεντί Κουλέ των 14.000 στριμωγμένων ασφυκτικά φιλάθλων, όρθιο μετά το 2-0 να τραγουδάει τον - αποενοχοποιημένο τότε, και ορθώς κατά τη γνώμη μου, για όποιον διαβάσει ολόκληρο το πόνημα του Σολωμού - Εθνικό Ύμνο, σηματοδοτώντας πλέον τον ΟΦΗ της Ελλάδος, όχι μόνο της Κρήτης. Και τον Γιάννη Διακογιάννη να συγκινείται από το θέαμα, όπως μάθαμε μετά το ματς.
Τη στεναχώρια από την εντός έδρα ήττα από την Μποαβίστα στους 16 του Κυπέλλου Ουέφα της ίδια χρονιάς. Κάποιοι "μικροί" τότε, με την παιδική - εφηβική αφέλεια που μας διέκρινε, ονειρευόμασταν ευρωπαϊκούς τελικούς, βασιζόμενοι στην πραγματικά υπέροχη και πλήρης ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Μίστερ εκείνη την χρονιά, και την πρόκριση επί μιας τεράστιας ομάδας όπως η Ατλέτικο. Ή μήπως όχι και τόσο αφελείς;
Η καταρρακτώδης βροχή που συνόδευσε το ματς με την Μποαβίστα, σφράγισε και το τέλος εκείνων των ονειρικών προσδοκιών.
Την αγωνία, ως φοιτητής στο Λονδίνο πλέον, για την έκβαση του επαναληπτικού ματς με την Οσερ, μέσω του σε νηπιακό στάδιο ακόμη, διαδικτύου των 56k με το οποίο συνδεόμασταν μέσω αναλογικής τηλεφωνικής κλήσης. Αγωνία που συνοδευόταν από την πολύλεπτη αναμονή, ώστε να "φορτώσει" η ανανέωση της σελίδας και να μάθω την έκβαση της αναμέτρησης.
Καλή επιστροφή στο φυσικό γεωγραφικό και συνειδησιακό σου χώρο, Όμιλε. Γέμισέ μας και πάλι με εμπειρίες. Κάνε μας πάλι παιδιά.
