22 Μαρτίου 2015, μέρα που δεν έπρεπε να ξημερώσει. Θυμάσαι;
15 Νοεμβρίου 2015, Ο.Φ.Η. – Κυανούς Αστήρ Βάρης 1-1, στο Γεντί Κουλέ. Θυμάσαι; Εγώ ναι… Έφυγα με το αυτοκίνητο σαν τρελός από το σπίτι, οδηγούσα 4 ώρες Εθνική με 180 χλμ, μέχρι Λάρισα έφτασα και γύρισα πίσω Αθήνα.
6 Δεκεμβρίου 2015 Τριγλία Ραφήνας – Ο.Φ.Η. 2-1, 3 ώρες μετά το παιχνίδι κλεισμένος στον Άγιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη να ηρεμήσω. Στο -19 λέει από τον Φωστήρα…
9 Δεκεμβρίου 2017 Ο.Φ.Η. – Παναχαϊκή 1-2, ακολουθεί το απόλυτο χάος…
Άπαντες μιλούν για διάλυση, βρισκόμαστε στα πρόθυρα. Οι προσφυγές σκάνε η μια πίσω από την άλλη. Διοίκηση δεν υπάρχει. Παίκτες αποχωρούν πηγαίνοντας σε ανταγωνίστριες ομάδες, συνολικά 8 βασικοί αποτελούν παρελθόν. Φτάνουμε να έχουμε αποστολή 14 παικτών με 3 παιδιά από την ομάδα Νέων και άπαντες να μιλούν για αποχώρηση από το πρωτάθλημα.
Τελικά πώς φτάσαμε στην 29η Απριλίου 2018 και στα δάκρυα χαράς, συγκίνησης, περηφάνιας;
Ήταν ο θάνατος του πατέρα μας, του πατέρα κάθε Ομιλίτη, του μεγάλου Ολλανδού, που μας συσπείρωσε! Μα θύμισε ποιος είναι ο Ο.Φ.Η., πόσο χαμηλά πέσαμε… Συνειδητοποιήσαμε όλοι πως πρέπει με κάθε κόστος να σηκωθούμε, να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
Ήταν ένας προπονητής ΟΜΙΛΙΤΗΣ, που πλέον έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ο.Φ.Η., Νίκο Παπαδόπουλο τον λένε. Που αρνήθηκε να εγκαταλείψει το καράβι και έμεινε στο τιμόνι αδιαφορώντας ακόμα και να βρεθεί στον πάτο μαζί του.
Ήταν και οι ΨΥΧΑΡΕΣ που αρνήθηκαν να αποχωρήσουν και έμειναν πίσω να παλέψουν για το μεγαλείο της φανέλας του Ο.Φ.Η. και τον κόσμο της ομάδας. Ούτε για τα φράγκα (εδώ γελάμε) έμειναν, ούτε για τίποτα… Και δικαιώθηκαν! Και πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά σήμερα, σκορπίζοντας συγκίνηση σε όλη την Κρήτη.
Ήταν κάποιοι μεγάλοι ΜΑΓΚΕΣ, που ενώ είχαν προτάσεις από κανονικές ομάδες, επέλεξαν να έρθουν σε μια ΜΕΓΑΛΗ ομάδα, πιστεύοντας πως θα γυρίσουν την κατάσταση.
Ήταν τέλος ο κόσμος, να φωνάζει διαρκώς «Όμιλε στα δύσκολα σου χρόνια, μόνο δεν σ’ αφήσαμε ποτέ»…
Ο Γκέραρντ ψηλά, ο Νικόλας στον πάγκο, οι ψυχάρες στο γήπεδο, ο κόσμος στην 4, η φωτιά να μεγαλώνει, γενίτσαροι κανένας δεν γλυτώνει…
