Πριν γράψω αυτό που σκέφτομαι και αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσω αυτή την συζήτηση, θέλω να πω πως διάβασα όλα τα σχόλια και εδώ και κυρίως στα social. Προφανώς κάποιοι συμφώνησαν, άλλοι διαφώνησαν, πολλοί αποθέωσαν, άλλοι έκραξαν αγρίως. Δεκτά όλα. Και απολύτως σεβαστά. Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν τσακωνόμαστε, γιατί ΟΛΟΙ ένα θέλουμε, το καλό του Ο.Φ.Η.! Και ίσως και εγώ κάποιες φορές να γίνομαι υπερβολικός – παθιάρης άνθρωπος είμαι, αλλά ποτέ δεν επιδιώκω να κάνω ζημιά στην ομάδα.

Γράφω άλλωστε και στο προηγούμενο άρθρο πως ούτε ο Πούρσα, ούτε οι Σαμαράδες θέλουν το κακό του Ο.Φ.Η και ίσα ίσα αγαπούν την ομάδα. Το θέμα είναι πως εκτιμώ πως στην επικοινωνιακή διαχείριση με τον κόσμο ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχω δει να τους απασχολεί και πώς θα το διορθώσουν. Στην πράξη, όχι στα λόγια. Και ναι, 2 χρόνια μετά έχω ακόμα μεγάλη ΠΙΚΡΑ και ΟΡΓΗ και αυτό ΟΧΙ για την αλλαγή του σήματος, αλλά για τον τρόπο που αυτή επιβλήθηκε εν μια νυκτί (μην τα ξαναγράφω). Χάθηκε η ψυχική επαφή πολλών «παλιών» με την ομάδα. Και τόνισα πως αυτό που μετρά είναι να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και να βρούμε τους λόγους που άδειασε το γήπεδο.

Εκτός αν για κάποιους αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα ή αν ορισμένοι τόσο πολύ φοβούνται ακόμα και την σκιά τους, που τρέμουν στην ιδέα να στενοχωρήσουν τους διοικούντες ή θεωρούν πως ο κάθε Μακρατζάκης είναι νοσταλγός Τσάλων και μπανανομανατζαρέων (που ασφαλώς εκείνη την περίοδο όταν εγώ και άλλοι ήμασταν στα κάγκελα για να καθαρίσουμε την ΠΑΕ, εκείνοι σαλιάριζαν στο facebook). Εκτός αν κάποιος δεν βλέπει το αυτονόητο: πως ο κόσμος δεν έχει απομακρυνθεί απλά από το γήπεδο, αλλά έχει αποστασιοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό και από την καθημερινότητα της ομάδας: σαν να χάθηκε ξαφνικά το πάθος μας για τον Ο.Φ.Η.!

Επομένως να συμφωνήσω με όσους μου έγραψαν πως «δεν μικραίνει ο Ο.Φ.Η.» και να πω πως ήταν απλά ένας λάνθασμένος τίτλος άρθρου για να υπερτονίσω το πρόβλημα της απομάκρυνσης του Ομιλίτη από το Γεντί Κουλέ. Και επειδή τα λάθη μου τα αναγνωρίζω, mea culpa για το «μικραίνει» και πάμε στην ουσία.

Την άποψή μου και μόνο γράφω. Τι θα έκανα εγώ.

Α) Επειδή δεδομένα υπάρχει ένας εγωισμός στο θέμα του σήματος, ενώ πιστεύω ήδη έχουν συνειδητοποιήσει το λάθος που έχει γίνει (αν μη τι άλλο στο επικοινωνιακό κομμάτι), μια λύση θα μπορούσε να είναι η εξής: το 2025 συμπληρώνει ο Ο.Φ.Η. μας 100 χρόνια ζωής. Με αφορμή αυτή την επέτειο, θα μπορούσε η ΠΑΕ να παρουσιάσει ένα νέο σήμα, το οποίο θα «πατάει» πάνω στο παλιό μας σήμα, σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή. Ας παραμείνει το στρογγυλό πλαίσιο, και στο εσωτερικό (ακόμα και στον μικρότερο κύκλο) να υπάρχει η ΑΣΠΙΔΑ της ιστορίας μας. Ενδεχομένως με την Κρήτη στο κάτω μέρος. Δεν είμαι ειδικός, όμως η κεντρική ιδέα είναι ένα σύγχρονο σήμα που θα «πατάει» στο παλιό. Και ας το επικοινωνήσει αυτό και στον κόσμο, βάζοντάς τον στο παιχνίδι της σχεδίασης του νέου αυτού σήματος.
Να φοράμε την φανέλα του Ο.Φ.Η. και να καταλαβαίνει ο άλλος πως είμαστε Ο.Φ.Η.! Γιατί αν σήμερα βάλω την φανέλα της ΠΑΕ, πραγματικά θα απορεί όποιος την βλέπει αν είμαι Σάλκε ή Ρεάλ ή Ροτ Βάις Έσεν ξερωγώ…

Β) Να μπει ένας άνθρωπος να αναλάβει το κομμάτι της επικοινωνίας της ΠΑΕ με τον κόσμο και τα ΜΜΕ! Γνωρίζω κάποιον που θα μπορούσε πραγματικά να κάνει την διαφορά επικοινωνιακά και να αλλάξει όλο το κλίμα, που θα μπορούσε με όμορφο τρόπο να τοποθετηθεί δημόσια και να αναπτύξει τις θέσεις της ΠΑΕ με τρόπο που θα «αγκαλιαστεί» από όλους τους Ομιλίτες. Δεν έχω εξουσιοδότηση να γράψω το όνομά του, είναι ο δικός μας Χαϊνης (για τους πιο παλιούς – αν και εγώ σαν Καστροφύλακα τον γνώρισα). Άνθρωπος με αρχές, ήθος, συναισθηματικό πλούτο, απεριόριστη αγάπη για τον Ο.Φ.Η. και καθαρό βλέμμα. Άνθρωπος με καθαρή σκέψη και λόγο μεστό. Δεν γνωρίζω καν αν θα ενδιαφερόταν αυτή την περίοδο για κάτι τέτοιο, ίσως μόνο που το γράφω να τον «καίω», αλλά είναι η αλήθεια μου.

Γ) Διαδραστικότητα ή αλληλεπιδραστικότητα! Να βάλει η ΠΑΕ τον κόσμο στο παιχνίδι, με απλές κινησούλες. Από την σχεδίαση της φανέλας, από την αλλαγή του σήματος, από δράσεις που θα γίνονται στο γήπεδο, από καλύτερη επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα με τους συνδέσμους.

Δ) Να ανοίξει το κεφάλαιο «νέο γήπεδο», να μάθουμε πού βρισκόμαστε. Γιατί όσο και αν αγαπάμε το Γεντί Κουλέ, η ομάδα πλέον δε μπορεί να παίζει εκεί και όσο παραμένουμε σε ένα απαρχαιωμένο έως επικίνδυνο γήπεδο, η χωρητικότητα του οποίου πλέον έχει μειωθεί σε οικτρά επίπεδα. Ο κόσμος θέλει ένα όραμα, να πιστέψει κάπου, να πάρει δύναμη, να έχει κάτι να περιμένει. Και ο κόσμος του Ο.Φ.Η. ούτε μεταγραφές αεροδρομίου ζητά, ούτε περιττά λούσα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο όραμα για να ενωθούμε ΟΛΟΙ, από ένα νέο γήπεδο!

Ε) Να ξαναδούμε πάθος στο βλέμμα των παικτών. Για εμένα η λογική «πάμε να χαρούμε ποδόσφαιρο, δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα» δεν είναι λογική ομάδας με στόχους, αλλά ομάδας υποδομών ή ομάδας χωριού (που υπάρχει για να δίνει διέξοδο στα χωριανάκια). Όχι, ο Ο.Φ.Η. είναι τεράστιο μέγεθος, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ΓΙΑ τον Ο.Φ.Η. και επηρεάζεται η καθημερινότητα και η υγεία τους από την πορεία του, υπάρχουν παιδάκια που θέλουν να πάνε στο σχολείο τους με την φανέλα της ομάδας και υπερηφάνεια – όπως υπάρχουν και άνθρωποι που ζουν κυριολεκτικά ΑΠΟ τον Ο.Φ.Η. (χαμηλόμισθοι υπάλληλοι ΠΑΕ). Σαφώς θέλουμε ποδόσφαιρο, εννοείται θέλουμε χαρά, όμως εξίσου θέλουμε ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Και θα το πάω ένα βήμα παρακάτω: προσωπικά δεν με απασχολεί μια νίκη ή ήττα (θα γινόμουν γαυροβάζελος), θέλω όμως να βλέπω κατάθεση ψυχής σε κάθε ματς από όσους φορούν την φανέλα της ομάδας που εκπροσωπεί Κρήτη! Αυτό που δεν βλέπουμε δηλαδή δύο χρόνια τώρα, που σε «χαλαρά» παιχνίδια μας κάνουν γιο-γιο Πασγιάννενα και Ιωνικοί Νεαπόλεως και Παναγρινιακοί… Ξαναλέω, ο Ο.Φ.Η. είναι ομάδα πρωταθλητισμού, με κόσμο που είναι μόνο Ο.Φ.Η. και ζει για την ομάδα αυτή - ο Ο.Φ.Η. πρέπει συνεχώς να μεγαλώνει και να δημιουργεί νέους οπαδούς - όχι να χάνουμε "νέο αίμα" σε μικρές ηλικίες: και το αποτέλεσμα ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΕΙ!

Τα είπα, ξαλάφρωσα, συγνώμη αν στενοχώρησα κάποιους, όμως και όλοι το καλό του Ο.Φ.Η. θέλουμε. Καθένας με τον τρόπο του...