Μπορεί να συζητάμε για σήματα, εμπορικές πολιτικές, τμήματα marketing, στελέχωση ομάδας, μεταγραφές, νέο γήπεδο, προπονητικό κέντρο και πολλά άλλα θέματα μέχρι αύριο το πρωί. Όλα μα όλα αυτά όμως έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τους ανθρώπους που παίρνουν τις αποφάσεις. Γιατί κακά τα ψέματα, εμείς γράφουμε τις απόψεις μας, αλλά στην ΠΑΕ δεν επηρεάζονται στο ελάχιστο από την γνώμη και τα πιστεύω του κόσμου (με τα θετικά και τα αρνητικά που υπάρχουν σε αυτή την στάση).

Και οι άνθρωποι που αποφασίζουν, φέτος τα έκαναν όλα λάθος. Δεν θέλω να πιάσω να αναφέρω τι πήγε στραβά, πράγματα χιλιοειπωμένα, αλλά να σταθώ στην γενικότερη νοοτροπία του «εμείς είμαστε οι καλύτεροι, εμείς έχουμε παίξει μπάλα, εμείς τα ξέρουμε όλα, εμείς δεν ακούμε τη γνώμη κανενός, εμείς δεν κάνουμε ποτέ λάθος και αν κάνουμε απαγορεύεται να το παραδεχτούμε, εμείς είμαστε πάνω από τον σύλλογό γιατί είμαστε το project». Κοντέψαμε να πέσουμε κατηγορία επειδή παίζαμε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα χωρίς προπονητή, με ένα Σίμο να έχει χάσει εντελώς τη μπάλα και τους διοικούντες απλά να… στηρίζουν. Να στηρίζουν όχι το Σίμο, αλλά την επιλογή τους (στέκομαι στην φιλοσοφία και όχι στο πρόσωπο).

Ζητώ συγνώμη αν έχω καταλάβει κάτι λάθος, αν αδικώ ανθρώπους ή αν πικραίνω άλλους, όμως προσωπικά αυτό το feedback αποκόμισα. Και το γράφω καλοπροαίρετα, διότι όλοι στην δουλειά μας έχουμε τον εγωισμό της δεδομένης τεχνογνωσίας και χρειαζόμαστε πού και πού καμιά… σφαλιάρα για να γινόμαστε καλύτεροι.

Μπροστά μας έχουμε την μεταγραφική περίοδο. Είναι μια άριστη ευκαιρία να μάθουμε αν τα περσινά λάθη έχουν εμπεδωθεί και αν κάτι έχει αλλάξει στο κομμάτι αυτό.

Να μην τρέχουμε πάλι ενώ η σεζόν έχει ήδη ξεκινήσει να ψάχνουμε φορ ή να μην έχουμε διαθέσιμο τον ηγέτη της μεσαίας γραμμής μας (όπως πέρυσι με τον Μεγιάδο, που ήταν παντελώς ανέτοιμος στο μεγάλο Ευρωπαϊκό ραντεβού επειδή έχασε όλη την προετοιμασία).

Να μην φέρουμε πάλι μια καραβιά πρώην εξαιρετικούς παίκτες και νυν μακροχρόνια τραυματίες, με την ελπίδα να τους αναστήσουμε (μέχρι να γίνει αυτό θα ξανακινδυνεύουμε). Να γίνει ένα πλάνο για τους τραυματίες ή τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες που έχουμε και με καθαρό μυαλό να δούμε πότε και πόσο θα μπορέσουν να βοηθήσουν. Άλλος Τσιλιανίδης το 2019, άλλος το 2021. Το ίδιο και ο Ναμπί και ο Φερέιρα και ο Νέιρα και ο Γιαννούλης και ο Στάικος και ο Γιάννου.

Να προσέξουμε τις επιλογές μας σε νεαρούς παίκτες και όσοι προτίμησαν τον κάθε Γκαργκαλατζίδη ή Γρίβα ή Μπαλογιάννη από Δουβίκα, Ιωαννίδη, Τσέλιο να μπουν στην διαδικασία να «ψαχτούν» περισσότερο.

Να προσέξουμε την ισορροπία μεταξύ νέων και έμπειρων παικτών, αλλά και μεταξύ Ελλήνων (που πρέπει να είναι ο κορμός) και ξένων (που πρέπει να είναι εκείνοι που θα κάνουν την διαφορά).

Να προσέξουμε τις επιλογές μας στη στελέχωση του προπονητικού και ιατρικού τιμ και της αποκατάστασης τραυματισμών. Να μην έχουμε την περυσινή απελπιστική φυσική κατάσταση (χάναμε κάθε κόντρα, έβγαινε η γλώσσα μετά το 60’, βαρεθήκαμε να χάνουμε βαθμούς μετά το 80’).

Τέλος να δημιουργήσουμε ένα «σφιχτό» ποδοσφαιρικό τμήμα 25-26 παικτων, που θα λειτουργεί σαν παζλ, με τον ένα παίκτη να συμπληρώνει τον άλλο και θα υπάρχει ΧΗΜΕΙΑ. Και όχι ένα χαωτικό ρόστερ 35 παικτών που θα δυσκολεύεται ακόμα και να προπονηθεί – πόσο μάλλον να «δέσει».

Ο Ο.Φ.Η. είναι ομάδα με μεγάλη ιστορία, πολύ κόσμο και με παράδοση, με "βαριά" φανέλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και βρίσκεται σε μια συγκυρία να έχει για πρώτη φορά χρηματοδότη (έναν εξαιρετικό Πρόεδρο) και να έχει ένα... πελώριο για τα δεδομένα της εποχής μπάτζετ, αλλά και να έχει συγκεντρώσει πολλούς (έως πάρα πολλούς) ανθρώπους του ποδοσφαίρου στις τάξεις του. Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να μας κάνουν πλάκα ο Χριστοβασίλης, ο Μονεμβασιώτης, ο Πανουργιάς Παπαϊωάννου, ο Μπέος και όλοι αυτοί που φέτος τερμάτισαν για πλάκα σε υψηλότερες θέσεις, έχοντας σαφώς μικρότερα μπάτζετ και προφανώς μικρότερη δυναμική ομάδας να διαχειριστούν.