Μια Βραζιλία που εξακολουθεί να μην έχει την παραγωγή ταλέντων που είχε στο παρελθόν, έχοντας εξευρωπαϊστεί και απωλέσει σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά της. Και προφανώς δεν έχει πλέον Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος στα άκρα, ούτε ηγέτες τύπου Ντούγκα, Αλνταΐρ στα αποδυτήρια, ούτε Ρομάριο ή Ρονάλντο, ούτε καν Μπεμπέτο, Ριβάντο, Ροναλντίνιο (δεν συζητάμε για Πελέ, Σόκρατες, Γκαρίντσα, Ριβελίνο…). Και προφανώς όλοι όσοι αγαπάμε αυτή την ομάδα νιώσαμε λίγο ντροπή να λέμε πως ηγέτης είναι ο Νεϊμάρ, σέντερ φορ ο Ζεσούς (ή Χεσούς στα Ελληνικά) και στα χαφ παίζουν Φερναντίνιο, Παουλίνιο, Ρενάτο Αουγούστο και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις (αξιοσέβαστοι παίκτες, αλλά ούτε αποδυτήρια δεν έμπαιναν πριν 30 χρόνια…). Σίγουρα όμως ακόμα και αυτή η Βραζιλία άξιζε να βρίσκεται στον Κυριακάτικο τελικό!
Τέσσερις ομάδες ξεχώρισαν. Με σειρά Γαλλία, Βραζιλία, Βέλγιο, Κροατία. Δυστυχώς οι τρεις καλύτερες βρέθηκαν στην ίδια πλευρά του bracket… Και, να ανοίξω μια παρένθεση, ειλικρινά πιστεύω πως η FIFA έχει βαλθεί να καταστρέψει το προϊόν. Αντί να πάμε σε ποιοτική αναβάθμιση μειώνοντας τις ομάδες σε 24 (όπως ήταν τα παλιά καλά χρόνια, τότε μάλιστα που με το σύστημα διεξαγωγής στους ομίλους ήταν απίθανο να επιλέξει κάποιος αντίπαλο – υπενθυμίζω πέρναγαν και οι καλύτερες 3ες ομάδες), τις αυξάνει σε 48 (να τις κατοστήστουμε…). Αντί να κάνει πιο ορθολογικό μοίρασμα (δε γίνεται η Κεντρική/Βόρεια Αμερική με μιάμισι ομάδα – Μεξικό και ΗΠΑ η μισή – να έχει 3 απευθείας θέσεις και μια για μπαράζ…), θα «φορτωθούμε» εκτός από Παναμάδες και Σαουδικές, τα Νησιά του Σολομώντα, την Μποτσουάνα και το Νεπάλ!
Παίκτες λιγότερο γνωστούς που ξεχώρισα θα επέλεγα τον Ζιγιέκ του Μαρόκο (μάτια έβγαλε…), τον Εντίντι της Νιγηρίας, τον Λοσάνο του Μεξικό και τον Μίνα της Κολομβίας. Από εκεί και πέρα μιλάμε για το Μουντιάλ των Εμπαπέ, Μόντριτς και Αζάρ!
Απογοήτευση για πολλοστή φορά ο Μέσι (ή Μεσάκος), ο οποίος ξεκάθαρα πλέον έξω από το πλήρως προστατευμένο και αποστειρωμένο περιβάλλον της Μπάρτσα δε μπορεί… Δεν έχει την προσωπικότητα, αποδεδειγμένα και είναι προσβολή για τον Κριστιάνο ακόμα και η σύγκριση που εξακολουθούν να κάνουν ορισμένοι.
Από ομάδες δεν περίμενα κάτι περισσότερο από Αργεντινή (παικτάκια της σειράς μεσοαμυντικά), Ισπανία (κάκιστο κλίμα, καμία ενότητα στα αποδυτήρια), Αγγλία (τυχερή που έφτασε εκεί, χωρίς ηγέτη και ιδιαίτερη ποιότητα στα χαφ), Πορτογαλία (γερασμένη και κορεσμένη). Περίμενα όμως σίγουρα καλύτερη την Γερμανία!
Για τον τελικό, με τους Κροάτες να προέρχονται από τρεις σερί παρατάσεις, να έχουν αμφίβολο τον Πέρισιτς και καμπόσους ακόμα παίκτες στα όριά τους, συν ότι διαθέτουν υψηλό μ.ο. ηλικίας, νομίζω πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ειδικά όταν απέναντι έχεις μια ομάδα με σταθερότατη άμυνα, Καντέ – Πογκμπά «μηχανάκια» στη μεσαία γραμμή, Γκριζμάν «μαέστρο» και τον Εμπαπέ να μοιράζει… σακούλες. Γαλλία βλέπω και σχετικά εύκολα!
