Στις 10/1/2011 πρόκειται να γίνει το ντέρμπι της Φούτμπολ Λιγκ στα Γιάννενα. Το κλίμα από μέρες είναι φορτισμένο. Στον ΟΦΗ, εκείνη τη χρονιά, έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια πολυμετοχικότητας, μια πρωτόγνωρη προσπάθεια για όσους την θυμούνται, με τα θετικά και τα αρνητικά της, με τις ελπίδες της, τις δυσμορφίες της, την ανομοιογένειά της, τα όριά της και τις ψευδαισθήσεις της.
Μερικές μέρες πριν το ματς, στέλνω την παρακάτω επιστολή σε κεντρική τοπική εφημερίδα των Ιωαννίνων και στα φόρουμ. Δεν δημοσιεύτηκε, παρά μερικές μέρες μετά το ματς όταν και την ξανάστειλα σε οπαδικό φόρουμ του ΠΑΣ. Είχε γίνει ήδη το αλήστου μνήμης ματς, ένα πραγματικό σκάνδαλο σε βάρος του ΟΦΗ, για όσους θυμούνται…
Εν όψει του αυριανού παιχνιδιού και με αφορμή το προχθεσινό θαυμάσιο κείμενο του Γιάννη Τσατσάκη, την θυμήθηκα και την παραθέτω.
ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ vs ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ...
(Τώρα πια, που ο ΠΑΣ νίκησε, η διαιτησία τον αδίκησε όπως φοβόσαστε, και όλα βαίνουν καλώς... μπορούμε νομίζω να συζητήσουμε πιο σοβαρά. Το παρακάτω το έστειλα, 2-3 μέρες πριν τον αγώνα, στα οπαδικά φόρουμ, αλλά δεν αναρτήθηκε, έτσι το έστειλα και στην εφημερίδα Ηπειρωτικός Αγών αργότερα, όπου επίσης δεν αναρτήθηκε - δημοσιεύθηκε. Ελπίζω τώρα να το αναρτήσετε. Δεν ξέρω αν έφταιγε το μέγεθος, μια και και τα 2 κείμενα ήταν αρχικά 1 )
Αγαπητή εφημερίδα ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ,
Επιτρέψτε μου με την ευκαιρία του αγώνα ΠΑΣ – ΟΦΗ, τη Δευτέρα στην πόλη σας, να απευθύνω την παρακάτω επιστολή, ως μια, δονκιχωτική έστω, προσπάθεια καταλλαγής και αποστασιοποίησης από ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα. Ένα κλίμα γύρω από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, που δυστυχώς αποτελεί τον κυρίαρχο τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλα τα ζητήματα της δημόσιας σφαίρας στη χώρα μας. Απλά είναι κρίμα σ΄ έναν αγώνα 2 επαρχιακών ομάδων, με τη δική της ιστορία η καθεμιά και με το φορτίο ενός ολόκληρου πολιτισμού των περιοχών που εκπροσωπούν, να ακούγονται ένθεν και ένθεν οι κραυγές ενός οπαδικού μιμητισμού που αντιστοιχεί σε κυρίαρχα ποδοσφαιρικά μοντέλα, μοντέλα που αποτέλεσαν την επιτομή και τον πιο οδυνηρό καθρέπτη της ελληνικής παθογένειας και διαφθοράς. Σας αποστέλλω την παρακάτω λοιπόν επιστολή, και παρακαλώ να τη δημοσιεύσετε ολόκληρη, με την παράλογη ελπίδα πως μπορεί να υπάρξει ένα άλλο βλέμμα, κατανόησης ακόμα και συνοδοιπορίας - αν μιλάμε για υγιείς προσπάθειες, αναγκαίο όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά και για την κοινωνία. (την απέστειλα και σε 2 οπαδικά φόρουμ του ΠΑΣ, www.pas.gr και www.bluevayeros.gr, αλλά δεν αναρτήθηκε - υποθέτω προσωρινά)
Αγαπητή εφημερίδα ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ,
Επιτρέψτε μου με την ευκαιρία του αγώνα ΠΑΣ – ΟΦΗ, τη Δευτέρα στην πόλη σας, να απευθύνω την παρακάτω επιστολή, ως μια, δονκιχωτική έστω, προσπάθεια καταλλαγής και αποστασιοποίησης από ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα. Ένα κλίμα γύρω από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, που δυστυχώς αποτελεί τον κυρίαρχο τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλα τα ζητήματα της δημόσιας σφαίρας στη χώρα μας. Απλά είναι κρίμα σ΄ έναν αγώνα 2 επαρχιακών ομάδων, με τη δική της ιστορία η καθεμιά και με το φορτίο ενός ολόκληρου πολιτισμού των περιοχών που εκπροσωπούν, να ακούγονται ένθεν και ένθεν οι κραυγές ενός οπαδικού μιμητισμού που αντιστοιχεί σε κυρίαρχα ποδοσφαιρικά μοντέλα, μοντέλα που αποτέλεσαν την επιτομή και τον πιο οδυνηρό καθρέπτη της ελληνικής παθογένειας και διαφθοράς. Σας αποστέλλω την παρακάτω λοιπόν επιστολή, και παρακαλώ να τη δημοσιεύσετε ολόκληρη, με την παράλογη ελπίδα πως μπορεί να υπάρξει ένα άλλο βλέμμα, κατανόησης ακόμα και συνοδοιπορίας - αν μιλάμε για υγιείς προσπάθειες, αναγκαίο όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά και για την κοινωνία. (την απέστειλα και σε 2 οπαδικά φόρουμ του ΠΑΣ, www.pas.gr και www.bluevayeros.gr, αλλά δεν αναρτήθηκε - υποθέτω προσωρινά)
Ηράκλειο, 7/1/2011
Προσοχή, αγαπητοί φίλοι του ΠΑΣ. Το παρόν δεν απευθύνεται σε αυτούς που ο μόνος τρόπος να υπάρξουν είναι να αφανίσουν άλλους, σε αυτούς που διαρκώς και μόνον ετεροπροσδιορίζονται, σε αυτούς που βλέπουν καλούς και κακούς, μπλε και μαύρους, σε αυτούς που εζήλωσαν δόξα και συμπεριφορά των κυρίαρχων οπαδικών όχλων του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε αυτούς που ζουν με το όνειρο να γ...σουν τη Δευτέρα κάποιους μακρινούς και τρομερούς εχθρούς, σ’ αυτούς που η δικαίωσή τους θα'ναι να φύγουν από το βάλτο της Β’ και να βουτήξουν στην κινούμενη άμμο της Α’, σε αυτούς που αποτελούν την κομπαρσαρία της νεοελληνικής καφρίλας, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζουν...
Αντιθέτως, απευθύνεται σε όσους αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο ως την πιο οδυνηρή επιτομή του νεοελληνικού μας βίου, ως τον πιο διεφθαρμένο καθρέπτη της ελληνικής κοινωνίας, ως ένα χώρο που αξίζει να ασχολείσαι μόνο αν οι σκέψεις και οι πράξεις παραπέμπουν και έξω από τον μικρό αυτό κύκλο, στον ομόκεντρο κύκλο της κοινωνίας, απευθύνεται σε όσους δεν τους φτάνει η αυτιστική πλήρωση της επιτυχίας της ομαδάρας τους (...κι όλοι οι άλλοι να πάνε να ....θούνε), σε αυτούς που πιστεύουν πως η οπαδική καφρίλα δεν έχει χρώμα, σε αυτούς που θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορεί ν΄ανήκει αποκλειστικά σε χέρια ανθρώπων του υποκόσμου ή του ανωκόσμου, σε συμμορίτες του στοιχήματος, σε Χοντρούς σβέρκους και Πνευμονοπαθείς με πούρα, σε προέδρους ή προεδρούληδες ‘σωτήρες’, σε επαρχιακούς μικρομαγαζάτορες ή λαμόγια που γλείφουν, εκμαυλίζουν, εκμεταλλεύονται έναν ολόκληρο κόσμο (μικρό ή μεγάλο), έναν κόσμο - θηρίο που γουστάρει, καυλώνει, βρίζει, φοβερίζει, τρέφεται από την επιτυχία και κάνει μόκο ή περιμένει την αποτυχία για να βρει κάποιον να ξεσκίσει.
Απευθύνεται σε όσους πιστεύουν ότι η χαρά και η ουσία βρίσκονται στη συμμετοχή και όχι στον καναπέ της κερκίδας, σε όσους πληγώνονται και χαίρονται από τους αγώνες της ομάδας ΤΟΥΣ και επιθυμούν το παιχνίδι να παίζεται με καθαρούς όρους (φαιδρό αστείο στη χώρα μας), που επιθυμούν να υπάρχει αγώνας, ένταση, άμιλλα, δύναμη χωρίς καφρίλα. Σε όσους πιστεύουν ότι οι ομάδες τους θα έπρεπε να εκπροσωπούν τους ίδιους, την πόλη τους, την περιοχή τους και να διαχέονται δημιουργικά και κοινωνικά οι μεν στους δε κι όχι ν’ αποτελούν τους παρίες της κοινωνίας.
Απευθύνεται σ΄αυτούς που γελούν με τους θλιβερούς πολιτικούς που ασχολούνται να σβηστούν τιμωρίες, να εγκριθούν άδειες, να προστατεύσουν ομάδες (και που ποτέ δεν έκαναν κάτι για στοιχειώδη νομιμότητα στο ίδιο το ποδόσφαιρο), αναπαράγοντας διαρκώς έναν φαύλο (κι ελπίζω τελειωμένο) κύκλο συναλλαγής, πελατειακής σχέσης, διαφθοράς και αναπαραγωγής τέτοιων σχέσεων και ΠΟΤΕ λύσης.
Ήθελα κάποια από αυτά να τα γράψω καιρό, από τότε που μικρές σπίθες υποδαυλίζουν ένθεν και ένθεν έναν ανταγωνισμό καφρίλας, πρόκλησης, αδιέξοδης κι επικίνδυνης μαλα%ίας. Κι αν στον αγώνα της Δευτέρας μπορεί να υπάρξει νικητής, στον άλλο αγώνα δεν μπορεί. Απλά αλλεπάλληλοι, διαδοχικοί ρέκορντμεν... Προφανώς δεν ανήκω σ’ αυτούς τους λίγους, που θυμούνται ανά τακτά διαστήματα να &αμάνε τον ΠΑΣ και τα Γιάννενα στο Γεντί Κουλέ. Προφανώς θα θελα, και είμαι σίγουρος, ότι απευθύνομαι σε αντίστοιχους φίλους του ΠΑΣ. Κι αν στέλνω αυτήν την επιστολή είναι για να τους πω, πούμε ότι υπάρχουμε κι ΕΜΕΙΣ. Κι ότι έχουμε κι εμείς να μοιραστούμε μια παρηγορητική κοινότητα. Κι ας είναι της οδύνης.
Επειδή λοιπόν τούτη την ώρα που γράφω, ακούω Πετρολούκα Χαλκιά (Μοιρολόι με γυρίσματα) και μ’ ακουμπάει χρόνια τώρα, όσο οι ρυτίδες κι η πετρωμένη μνήμη στα πρόσωπα των Ηπειρωτών μανάδων, όσο η ρυτιδιασμένη γη και η ομίχλη στα τοπία του Μπαλάφα, επειδή δε γουστάρω κανείς να με τοποθετεί απέναντι για να με ‘λιθοβολήσει’ κι εγώ να μη μιλάω ή να πρέπει να κρυφτώ πίσω απ΄τους δικούς μου για να γλιτώσω, επειδή πιστεύω πως υπάρχουν αντίστοιχοι Ηπειρώτες που γουστάρουν τα αντίστοιχα συμβολικά, μεταφυσικά, ζώντα τοπία της Κρήτης, επειδή η φυσική και η πνευματική γεωγραφία ενός τόπου ανήκει σε όλους όσοι τη σέβονται, την αναγνωρίζουν ή τη ζουν ασυνείδητα και όχι μόνο σε όσους την ενδύονται σαν ταυτότητα, για να υπάρξουν, ελλείψει άλλης.
Ήπειρος ή Κρήτη...;
Επειδή εν κατακλείδει, ακόμα και σ΄ένα αγώνα ποδοσφαίρου έπρεπε να συγκρούονται ομάδες, να υπάρχουν οπαδοί και φίλοι και των 2 ομάδων να τα δίνουν όλα χωρίς να σκοτώνονται, και να συναντώνται πολιτισμοί και προτερήματα όπου υπάρχουν, θα'θελα να πιστεύω ότι κάποτε θα ’φτανα στα Γιάννενα με φίλους, λύρες, ρακές, παξιμάδια και τυριά, θα τα'πινα με Γιαννιώτες και μετά θα μπαίναμε στο γήπεδο. Και αντίστοιχα εδώ.
Και μια και όσο με συγκινεί ο Ψαραντώνης και με συγκινεί και ο Πετρολούκας, εγώ αντί για την καφρίλα της Δευτέρας θα θελα μια κοινή συναυλία των 2, οργανωμένη από τους ‘εχθρούς του λαού’. Δεν είναι δυνατόν σ’ αυτό το Νεοελληνιστάν, σ’ αυτό το ποδόσφαιρο κάποιοι να ζηλεύουν ακόμα το οπαδικό μοντέλο των καταστροφέων του ελληνικού ποδοσφαίρου ΠΑΟΣΦΠ. Δεν είναι δυνατόν όταν κυρίαρχα μοντέλα γύρω μας καταρρέουν (άλλα δικαίως, άλλα αδίκως), εμείς να επιμένουμε αταβιστικά στην πιο αδιέξοδη, επικίνδυνη, αφόρητη, επαρχιακή μπαναλιτέ, στην πιο χαμηλή και κακόηχη οπαδικά και κοινωνικά αντιπαράθεση. Το να ασχολείσαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο της β’ εθνικής (κάθε λέξη κι ένας ομόκεντρος κύκλος διαφθοράς) σίγουρα απαιτεί παράλογο θάρρος, γι'αυτό ας το κάνουμε με έναν τρόπο που να αξίζει τουλάχιστον τον κόπο. Διαφορετικά καταντά ασυγχώρητο.
Αφελής δεν είμαι και γνωρίζω καλά το τι και το πώς κάποιων πραγμάτων. Δεν αντέχω όμως ν’ ακούγονται μόνο κάποιοι. Ξέρω ότι υπάρχουν και οι άλλοι! Όσο για τους αμετανόητους, να ζητήσω συγνώμη για τον κόπο τους και να ομολογήσω ...Α, ξέχασα μιλάμε για ποδόσφαιρο μωρέ, για μπαλίτσα και για Ελλάδα. Βουρ στη λάσπη λοιπόν. Και πολύ μείναμε απέξω.
Υ.γ. Περιμένω έστω κι έναν να σηκωθεί τη Δευτέρα να χειροκροτήσει όταν χαιρετήσει ο ΟΦΗ. Εγώ αυτό θα κάνω την τελευταία αγωνιστική.
Αυτά είχα γράψει τότε, 8 χρόνια πριν. Όταν αναρτήθηκε στα φόρουμ του ΠΑΣ το κείμενο, υπήρξαν πολλές και διάφορες αντιδράσεις και απαντήσεις. Κάποια ελάχιστα ίχνη θετικής ανταπόκρισης, ωστόσο όλα σχεδόν κατέληγαν στο ναι μεν αλλά... δηλαδή, ο Βαρδινογιάννης και οι τσάτσοι, τα επεισόδια της Ρόδου κ.λ.π. που δεν άφηναν την κουβέντα να ξεστρατίσει προς μια πιο στέρεη ελπίδα.
Πολλά δεν ελπίζω, όμως πάντα πιστεύω ότι μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο χαλαρά και ουσιαστικά συγχρόνως.
