Αγαπητέ Γιώργο Σίμο,
Πάει καιρός που έχω σκοπό να γράψω μια επιστολή, ευελπιστώντας να μάθω αρκετά πράγματα που με απασχολούν, που με προβληματίζουν και αφορούν την αγωνιστική εικόνα της ομάδας μας. Νομίζω πως η σκέψη γεννήθηκε μετά τον αγώνα με τον ΠΑΟ, αλλά δε μου αρέσουν οι βεβιασμένες ενέργειες. Συνήθως χάνεις την μπάλα, όταν ενεργείς έτσι, φαντάζομαι το γνωρίζεις. Είχα αποφασίσει τότε να περιμένω το ματς με την Τρίπολη. Ήταν ένα ματς που ήλπιζα πως θα έρθει η ποδοσφαιρική αφύπνιση της ομάδας. Πλησίασε, οφείλω να ομολογήσω, αλλά η σπατάλη ευκαιριών, η απουσία διαυγείας στα τελειώματα, η ανωριμότητα, οι βεβιασμένες ενέργειες , οδήγησαν σε ακόμη ένα οικτρό αποτέλεσμα.
Ούτε τότε όμως βιάστηκα. Ήλπιζα σε κάποιο θαύμα στο ματς κυπέλλου, όχι γιατί με την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα σχεδόν σε όλο το πρωτάθλημα, έτρεφα ελπίδες για μια καλή πορεία στο κύπελλο, αλλά για το γαμώτο. Για να μην αποκλειστούμε από τον πρώτο γύρο, από μια ομάδα για τον Μπέο. Μια ομάδα - σφραγίδα που, προσωπικά, η ύπαρξη της με προσβάλει σαν πολίτη αυτής της χώρας. Βέβαια στη χώρα μας γίνονται τα μύρια όσα, που προσβάλουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο, αλλά αυτά δεν αφορούν την παρούσα επιστολή.
Αιτία της επιστολής δεν είναι άλλη, από τις πολλές ερωτήσεις που έχουν σχηματιστεί, είμαι σίγουρος όχι μόνο στο δικό μου το μυαλό, αλλά σε αρκετούς Ομιλίτες. Ερωτήσεις που δέχομαι και εγώ ο ίδιος κατά καιρούς από φίλους και γνωστούς, επειδή γνωρίζουν την αγάπη που έχω για τον Όμιλο, νομίζουν ότι μπορώ να απαντήσω στα ερωτήματα τους.
Επειδή λοιπόν δεν μπορώ, θα ήθελα να σου τις θέσω, μέσω της στήλης στο oficrete.gr.
Ευελπιστώ να διαβάζεις το σάιτ, να έχεις μάθει ότι είμαστε κάτι διαφορετικό στην Ομιλίτικη ενημέρωση. Αλλά ακόμη και αν δεν το παρακολουθείς, ποιος ξέρει, ίσως σου μεταφερθούν. Χρωστάς, εξάλλου, αυτές τις απαντήσεις στον κόσμο του ΟΦΗ.
Για πάμε λοιπόν :
1) Θα ήθελα να μας εξηγήσεις, τι συνέβη από εκείνο το ματς στη Λάρισα, όταν προηγηθήκαμε 0-2 στο δεκαπεντάλεπτο και καταφέραμε να το χάσουμε. Ως εκείνο το ματς, η ομάδα μας ήταν χάρμα ιδέσθαι. Ακόμη και εμείς εδώ οι φανατικότεροι οπαδοί, δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Την μπαλάρα που έπαιζε η ομάδα. Μοιάζαμε άτρωτοι. Ίσως παίζαμε την καλύτερή μπάλα στην Ελλάδα, εκείνο το τρίμηνο του 2019.
Είχε προηγηθεί εκείνο το κακό ματς στην Καβάλα, που κόντεψε να μας προσγειώσει πολύ ανώμαλα, αλλά πιστέψαμε ότι ήταν μια κακή παρένθεση, δικαιολογημένη. Αλλά από τότε, από το ματς της Λάρισας, άρχισαν να βαράνε τα κουδουνάκια. Σπατάλη ευκαιριών, παιδαριώδη λάθη στην άμυνα, χάσαμε ένα ματς που έμοιαζε στο 15' ότι πάει για 0-5.
Από εκεί και έπειτα, η ομάδα έμοιαζε συχνά αλλοπρόσαλλη. Είχε βέβαια καλά ματς, έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο, ομολογουμένως, αλλά τα αποτελέσματα ερχόταν δύσκολα.
Αν μάλιστα δεν είχε αποκτήσει μαξιλαράκι ασφαλείας στο βαθμολογικό πίνακα, ίσως να έχανε και την 6αδα, όταν για πολύ μεγάλο διάστημα βρισκόταν πάνω από την 5η θέση.
Γενικότερα όμως, και καθώς ήρθε το 2020, η ομάδα έμοιαζε, συνεχίζει να το κάνει, να έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Να μην μπορεί να πάρει ακόμη και δικά της ματς.
Ναι, δεκτό, πήρε τα ματς που έπρεπε, με τον Πανιώνιο, τον Ατρόμητο την Λαμία, αλλά ήδη από τον Γενάρη του 2020 και έπειτα, έπαψε να είναι τόσο ανταγωνιστική. Συνεχίστηκε αυτό στα play-off, συνεχίζεται και φέτος.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Που το αποδίδεις; Ποια τα λάθη που έχουν γίνει και γιατί δεν μπορούν να διορθωθούν;
2) Ας συνεχίσω χρονολογικά. Γιατί στα play-off, εκ του αποτελέσματος, μοιάζαμε σαν να έχουμε πετάξει λευκή πετσέτα; Ότι δε μας ενδιαφέρει, ρε παιδί μου, τι θα κάνουμε. Γιατί χάσαμε τον ποδοσφαιρικό εγωισμό μας; Ήταν τόσο καλύτερες οι υπόλοιπες ομάδες; Δε μας ενδιάφερε η θέση που θα κατακτήσουμε, αφού είχε επιτευχθεί ο στόχος;
3) Γιατί σε όσα ματς έχουμε παίξει, όσο καιρό βρίσκεσαι στον πάγκο, με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, δεν έχουμε καταφέρει ούτε καν να απειλήσουμε, αν εξαιρέσουμε το πρώτο ματς με τον δικέφαλο του βορρά, πέρυσι για το πρωτάθλημα στο Γεντί Κουλέ; Ακόμη και στο φετινό ματς στην Τούμπα, ενώ είμασταν πολύ καλοί για μια ώρα, όταν φτάναμε σε απειλητικό σημείο, χύναμε την καρδάρα με το γάλα. Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων; Δεν νομίζω να είναι τόσο άτρωτος ο ΠΑΟΚ, ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά.
Πως το εξηγείς αυτό ποδοσφαιρικά μιλώντας, μακριά από μένα οι θεωρίες συνομωσίας;
4) Μια που είναι φρέσκο το κουλούρι ακόμη. Πέρυσι πήγαμε στο Καραϊσκάκη και σταθήκαμε σαν ίσο προς ίσο. Μας αδικεί το σκορ του περσινού ματς, αλλά είναι γνωστό ότι οι λεγόμενες "μεγάλες" ομάδες έχουν βοήθεια από εξωγενείς παράγοντες. Αλλά εφόσον ακολουθούμε ένα ποδοσφαιρικό πλάνο, αυτό δε σημαίνει ότι ακόμη και τα πρόσωπα αν αλλάξουν, το πλάνο παραμένει το ίδιο; Που πήγε στο κυριακάτικο ματς η κυκλοφορία της μπάλας, η δημιουργία ευκαιριών. Κατανοητό ότι οι ελλείψεις είναι πολλές και σημαντικές, αλλά να τελειώσει ένα ματς και ο αντίπαλος τερματοφύλακας να μη λερώσει την στολή του, να μην ιδρώσει καθόλου, δεν είναι ντροπιαστικό;
5) Επίτρεψέ μου, χωρίς να έχω ιδιαίτερες γνώσεις, να κρίνω λίγο τα συστήματα που χρησιμοποιείς. Τον τελευταίο καιρό, εμμένεις σε ένα σύστημα με 3 στόπερ. Ακόμη και όταν παίζουμε με αντίπαλους χαμηλής δυναμικότητας αποδεδειγμένα, όπως στο ματς της Λάρισας πριν λίγους μήνες. Αν εξαιρέσουμε αυτό το ματς, σε όλα τα υπόλοιπα το συγκεκριμένο σύστημα με τα 3 στόπερ, είναι εντελώς αποτυχημένο. Όχι μόνο δεν μπορούμε να κερδίσουμε, αλλά ούτε καν να σκοράρουμε. Αν μάλιστα προσθέσουμε στην γραμμή της άμυνας τα δυο χαφ, που ο ρόλος τους είναι κυρίως ανασταλτικός, αναφέρομαι σε Μεγιάδο - Στάικο, τότε αγωνιζόμαστε με επτά αμυντικογενείς ποδοσφαιριστές. Μένουν 3 για να δημιουργήσουν και να σκοράρουν. Ναι, όλοι αμύνονται, όλοι δημιουργούν, όλοι επιτίθενται. Ναι, τα ακραία μπακ μετατρέπονται σε χαφ-εξτρέμ, ναι τα στόπερ παίρνουν μέτρα, κάνουν παιχνίδι, ψάχνουν την κάθετη. Όμως όλα αυτά δεν έχουν καμμιά επιτυχία.
Μηδέν εις το πηλίκο. Ακόμη και το μοναδικό γκολ που έχουμε πετύχει τα τελευταία, πόσα είναι τώρα 7; ματς, ήρθε επειδή παραπάτησε ο τερματοφύλακας.
Γιατί λοιπόν εμμένετε σε ένα αποτυχημένο σύστημα, που μάλιστα μας οδηγεί στη μέγγενη του υποβιβασμού; Μπάλα καλή δεν παίζουμε, νίκες δεν παίρνουμε, γκολ δεν βάζουμε. Γιατί τόση επιμονή;
6) Έχω εκφράσει την απορία μου, ήδη κάμποσες εβδομάδες. Οι απαντήσεις που δέχθηκα,, δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν. Πέρυσι, η επωδός της ομάδας ήταν ότι θα παίζουμε ένα σύστημα από την Κ13 ως την πρώτη ομάδα. Αυτό ήταν το 4-2-3-1. Να σου πω την αλήθεια, δεν αγαπώ τα συστήματα με ένα φουνταριστό. Προτιμώ επιθετικό δίδυμο στην περιοχή, αλλά δε μου πέφτει λόγος. Ήδη πάντως ακόμη και αυτό το επιθετικογενές σύστημα, στην Ευρώπη, έχει αρχίσει να ξεπερνιέται. Αλλά το θέμα είναι άλλο. Αφού είχατε ρητώς δηλώσει ότι θα ακολουθήσετε το συγκεκριμένο, γιατί έχουμε διάφορους, συνήθως αποτυχημένους πειραματισμούς;
7) Επειδή μεγαλώνει το κείμενο, καλό είναι να το μαζεύω. Οπότε, πάμε στους ποδοσφαιριστές. Για τα «μεγάλα» θα απευθυνθώ στον «μεγάλο», εν καιρώ.
Γιατί λοιπόν τόση επιμονή στο δίδυμο Σταρτζεον - Σαρδινέρο, όταν μάλιστα παίζουν σε θέσεις που δε θεωρούνται οι φυσικές τους; Και παίζουν άσχημα, χωρίς ουσία. Γιατί τόση επιμονή και εδώ; Γιατί δε γίνονται άλλες δοκιμές. Π.χ τον Σταρτζεον φουνταριστό και τον Σάρδι πιο πίσω. Ή τον Γρίβα, τον Νοικοκυράκη, ας του δοθούν κάποιες τελευταίες ευκαιρίες, αν δεν μπορεί, ας πάει κάπου να ψηθεί. Όχι όμως τόση επιμονή, σε παίκτες που δεν αποδίδουν εκεί που παίζουν.
8) Ο Νέιρα. Μπορείς να μου πεις τι έχει πάθει; Από τότε που ανανέωσε, είναι σαν να κάνει αγγαρεία. Σαν μην έχει όρεξη. Άσε τις κίτρινες κάρτες. Κάθε ματς κίτρινη κάρτα. Στη θέση σου, δε θα το ανεχόμουν αυτό. Όσο πολύτιμος και αν είναι, όταν είναι καλά. Οι κίτρινες όμως, οι κακές εμφανίσεις, τα νεύρα δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Τι κάνετε για να τον διορθώσετε;
9) Βάφτισες τον Βαφέα αμυντικό χαφ. Ήταν, λέει, αποκάλυψη στο ματς με τη Λαμία, μια ομάδα που με το ζόρι περνούσε τη σέντρα, σε αυτόν τον ρόλο. Από 'κεί και έπειτα, ανύπαρκτος ο Βαφέας. Σαν να μην παίζει. Το κέντρο κομμένο στη μέση. Εσύ ξανά επιμονή. Μάλλον πρέπει να είσαι πολύ επίμονος σαν άνθρωπος. Καλό δε λέω, αλλά, επίτρεψέ μου, είμαι ελαφρώς μεγαλύτερος, παν μέτρον άριστον, λέγανε οι αρχαίοι ημών.
10) Βάτερμαν. Μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη λύση. Τρώει γκολ όρθιος, ενώ το προχθεσινό τρίτο γκολ στο Καραϊσκάκη, δικαιολογείται μόνο για τερματοφύλακα με τα μισά του χρόνια. Καλό είναι στο σημερινό ποδόσφαιρο, να μπορεί να παίξει την μπάλα ο τερματοφύλακας με τα πόδια, αλλά σημαντικότερο είναι να μπορεί να παίξει με τα χέρια. Γιατί όταν ένας τερματοφύλακας στα 36 τα τρώει όρθιος, ή χάνει την μπάλα στην έξοδο, ή ακόμη δέχεται το ίδιο γκολ από κόρνερ στο πρώτο δοκάρι, μάλλον, δεν αρκεί να είναι καλός με την μπάλα στα πόδια. Που δεν έχει βγάλει δα και μάτια ο Ολλανδός, να λέμε και του στραβού το δίκιο. Μήπως έχεις σκεφτεί ότι τελικά δεν είναι τόσο καλό για την ομάδα να μοιράζεται η θέση; Θέλω να πω, έχει κάνει ο Σωτηρίου ένα σούπερ ματς με τον Βόλο και έπειτα μένει πάγκο. Πώς αποφασίζεις, αλήθεια, ποιος από τους δυο θα αγωνιστεί;
11) Έλεγα να αποφύγω να μιλήσω για τον Ουές. Πολλοί βιάστηκαν να τον αποκαλέσουν αποκάλυψη. Επειδή έχω δει τον Σταυρακάκη, τον Βάβουλα, τον Γκουλή, να παίζουν τη θέση. Απέχει πολύ, για να τους πλησιάσει. Μήπως θέλει περισσότερη δουλειά στις σέντρες, στο τι θα κάνει την μπάλα, όταν φτάσει σε καίριο σημείο; Γιατί μοιάζει να σαστίζει, να μην έχει καθαρό μυαλό. Ξέρω, ξέρω, δεν είχαμε τη λύση του Μαρινάκη. Αλλά μήπως πρέπει να προσγειωθεί το παλικαράκι; Χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά, το έχει καταλάβει; Και κατά πόσο είναι εφικτό, να βασίζεται η δημιουργικότητα μιας ομάδας σε ένα άγουρο μπακ-χαφ; Γιατί μοιάζουμε να περιμένουμε πάρα πολλά από τον μικρό, που μπορεί να αποβούν μπούμερανγκ και για τον ίδιο. Για την ομάδα, έχουν αποβεί ήδη…
12) Τέλος, μια ερώτηση φίλου που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο:
Πόσο χρόνο θεωρείς ότι χρειάζεται το νέο πλάνο και από πότε μπορούμε να πούμε ότι δικαιολογείται η αγανάκτηση;
Νομίζω ότι η ερώτηση είναι εύλογη. Ο κόσμος έχει δείξει υπομονή, έχει ανεχτεί κακές εμφανίσεις, επαναλαμβανόμενα παιδαριώδη λάθη, ακόμη και διασυρμούς. Έχει, ή μήπως είχε πίστη στο πρότζεκτ. Στην Κρήτη, λέμε «και μια ολιά».
Δηλαδή οκ, αρκεί. Σταμάτα. Αν δεις κάτι ότι δεν τραβάει, διόρθωσέ το. Τι κάνετε για να διορθώσετε τα κακώς κείμενα, λοιπόν; Γιατί εμείς, από την κερκίδα (του σαλονιού, στην εποχή μας), δε βλέπουμε καμία διόρθωση. Προλαβαίνουμε να κάνουμε τις αναγκαίες διορθώσεις ή πάμε να μπλέξουμε; Πού θα βρούμε τους βαθμούς να σωθούμε; Είμαστε και σε επικίνδυνη ηλικία και δεν αντέχουμε άλλα θρίλερ, μας αρκεί το θρίλερ της καθημερινότητας που ζούμε. Ελπίζαμε, ότι ο ΟΦΗ θα μας βοηθούσε να νιώσουμε καλύτερα, το αντίθετο όμως συμβαίνει…
Αυτά τα ολίγα. Κλείνοντας, δε θα πω κάτι άλλο, παρά ότι «προσδοκώ ανάσταση νεκρών».
Σίγουρα, τα ερωτήματα μπορούσαν να είναι δεκάδες ακόμη. Ευελπιστώ, περισσότερο να απαντηθούν μέσα στο γήπεδο. Να διαψευστούν όσα αναφέρω και η ομάδα να πράξει τα δέοντα. Γιατί η πρώτη ομάδα είναι ο καθρέπτης όλου του πρότζεκτ. Αλλά για αυτά, είπαμε, θα απευθυνθούμε στον αρμόδιο, για να δώσει τις μεγάλες απαντήσεις…
Με εκτίμηση…
