Kοίτα να δεις ρε φίλε. Εκεί που σκεφτόμουν πως Κυριακή μεσημέρι θα βρω χρόνο για να πούμε δυο κουβέντες, όχι τίποτα άλλο, για να μη βρεθούν καλοθελητές να πουν «πού είναι ο Κανάκης τώρα που θα έπρεπε να κριτικάρει πατήρ και υιό Σαμαρά», εκείνοι υπέβαλαν παραιτήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι μετά το Σαββατιάτικο συνονθύλευμα, γιατί περί τέτοιου πρόκειται, όχι μόνο για το ματς με το Αγρίνιο, αλλά και στα τρία φετινά ματς, ακόμη και στο νικηφόρο, σκοπό είχα να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου. Πράγματα που κρατούσα πίσω από την ασπίδα της υπομονής και της πίστωσης χρόνου, που χρειάζεται μια νέα ομάδα.

Γιατί, δυστυχώς, πάλι για νέα ομάδα πρέπει να μιλάμε, πάλι πλειοψηφούν τα νέα πρόσωπα, πάλι πίστωση χρόνου, πάλι να φτιάξουμε κορμό, πάλι εσένα στο μυαλό έχω και ταξιδεύω.

Θέλω να τα πω που έλεγε και ο τρισμέγιστος Άκης Πάνου και θα τα πω.

Πριν ξεκινήσω, ξέρω ότι πολλοί θα πουν ότι «καλά εσύ ήσουν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του κυρ Γιάννη, τώρα θα του τα προσάψεις;»

Φυσικά και ήμουν, φυσικά και δε διαγράφω το έργο του, το δικό του και του Γιώργου, αλλά μετά από τρεις χρονιές, αφού δεχτούμε ότι η πρώτη σεζόν 18-19, δεν μπορεί να τους πιστωθεί, αφού ανέλαβαν την ομάδα στη μέση του πρώτου γύρου.

Έγιναν πολλά, έγιναν σωστά, ανέβηκε η ομάδα σκαλοπάτια, όμως έγιναν και λάθη,

Ας αρχίσουμε με τη φετινή χρονιά, χρονικά, τους παίκτες που ήρθαν, αυτούς που έφυγαν και αυτούς που έπρεπε ήδη να ήταν εδώ.

Ο τερματοφύλακας. Δυστυχώς εκεί που είχαμε το δυνατό σημείο πέρσι με τον Επασί, φέτος ο Ολλανδός δείχνει, εμφανέστατα, από το πρώτο ματς κιόλας, ότι δεν μπορεί το παλικάρι.

Χειρότερος από την κακή χρονιά του Βάτερμαν. Από το πρώτο ματς, ευθύνη στα γκολ, κακές τοποθετήσεις, κακά αντανακλαστικά, κακός με τα πόδια. Στο δεύτερο, τόσο φοβισμένος, που πετούσε την μπάλα όπου να ναι, αποτέλεσμα, από δικό του λάθος να μπει το δεύτερο γκολ και να τελειώσει το ματς. Το Σάββατο, ένα τζούφιο σουτάκι, στοίχισε τους τρεις βαθμούς.

Εδώ έγκειται και η κριτική στους Σαμς. Δεν παίρνεις ρε φίλε τερματοφύλακα από την Καμπούρ. Ήμαρτον δηλαδή. Προσωπικά, παρακολουθώ εντελώς επιδερμικά το ολλανδικό πρωτάθλημα, δε με τρελαίνει κιόλας. Εκτός και αν υπάρχει καμιά σούπερ ομάδα, ή κανένας σούπερ παίκτης. Αλλά ξέρω ρε φίλε τι εστί Καμπούρ. Πρέπει να έχει εισπράξει τα περισσότερα τάλιρα πλας (δηλαδή πάνω από 5 γκολ) από κάθε άλλη ομάδα στα πρώτα δέκα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Μέχρι 10άρικα σαν να θυμάμαι, δεν μπαίνω στην διαδικασία να ψάξω τα στατιστικά τους. Ε δεν παίρνεις τερματοφύλακα από τέτοια ομάδα.

Εκτός και αν είσαι ο Αλμυρός και θες να κάνεις πρωταθλητισμό. Για Γ' Εθνική έχει την εμπειρία να αντεπεξέλθει. Για ομάδα που ευαγγελίζεται πως θέλει να μπει στα πλέι οφ, όχι. Η θέση του τερματοφύλακα άλλωστε, δεν ενδείκνυται για πειραματισμούς. Δεν υπάρχει πίστωση χρόνου, εγκλιματισμός, ή άλλες δικαιολογίες. Μπαίνεις και παίζεις, τέλος. Αν δεν είσαι καλός, χάνεις την εμπιστοσύνη όλης της ομάδας. Δεν μπορεί δηλαδή ο χ-ψ Βούρος, Διαμαντής, να σκίζεται σε όλα τα ματς, για να πνίγεις εσύ κουνέλια.

Κι εν τέλει, εκείνο τον Μανδά, τι τον πήραμε; Για να περάσει 200 ματς στον πάγκο μέχρι να πάρει το βάπτισμα, ή για να παίζει με τον Αλμωπό Αριδαίας στο κύπελλο;

Ακόμη και ο Βενιαμίν Σηφάκης, θα πρέπει να πάρει τις ευκαιρίες του, αφού οφθαλμοφανέστατα - μακάρι να μας διαψεύσει άμεσα - ο Ολλανδός δεν μπορεί.

Είναι τριά - τέσσερα χρόνια στην ομάδα. Ακόμη δεν είναι έτοιμος; Θυμίζω ότι ο Χανιωτάκης έπαιξε 18-19 χρονών, ο Σηφάκης εκεί στα 20, ο Μπεκιάι τόσο, ο Καρνέζης, έπαιζε Εθνική Ελπίδων, αλλά συμμετοχή δεν βρήκε ποτέ.

Άλλη πατάτα. Ο σέντερ μπακ. Γιούχου πως τον λένε. Δεν πρόκειται να κρατήσουμε το όνομα του για πολύ. Θα ξεχαστεί γρήγορα. Τον βάζει ο πιτσιρικάς Τζαβίδας στα δίχτυα στην ισοφάριση του Ατρομήτου. Δηλαδή είσαι 30άρης, έχεις φάει με το κουτάλι τη Λιγκ 2, και έρχεται ο 18άρης και σε βάζει στα δίχτυα. Κάτι σημαίνει. Επιλογή από το κάτω ράφι, αν μη τι άλλο …

Αφού αναφέρθηκα σε έναν πιτσιρικά που ήδη έχει ξεχωρίσει στο πρωτάθλημα, τον Τζαβίδα για τον οποίο ο Ατρόμητος δαπάνησε 150 χιλιάδες για να τον αποκτήσει από τον Παναθηναϊκό παρακαλώ, αφού ο νεαρός έβλεπε ότι δε θα έβρισκε χρόνο στους πράσινους, εμείς τι κάναμε;

Πώς νιώθει άραγε ο κ. Πασχάλης Στάικος, τώρα με την παραίτηση του Γιάννη και του Γιώργου Σαμαρά, όταν τους εκθέτει, βασικά τον κ.Γιάννη, τρία χρόνια; Μέτριου, μέτρια, μετριότης; Μέχρι το 6 (εννοώ σε βαθμολογία απόδοσης) και ποτέ παραπάνω;

Ή να μιλήσουμε για τον κ.Μπουζούκη, που η βαθμολογία του είναι ακόμη χαμηλότερη, ενώ φέτος «θα ήταν η χρονιά του»; Αλήθεια τι συναισθήματα δημιουργούνται, όταν παρουσιάζεσαι ανάξιος της εμπιστοσύνης του μέντορά σου, προδίδοντάς τον στην ουσία, κ,.Μπουζούκη και κ.Στάικο;

Τα προηγούμενα δυο χρόνια, της πανδημίας, των άδειων γηπέδων, υπήρχαν όλες οι δίκαιες δικαιολογίες. Η φετινή χρονιά όμως, όπου εξ αρχής τέθηκε ο στόχος της 6ης θέσης, η οποία για τον κόσμο του ΟΦΗ δε σημαίνει τίποτα, ας ενημερωθεί ο κ.Μπούσης και ο κ.Λυσάνδρου, η έξοδος στην Ευρώπη και ο τελικός κυπέλλου, σημαίνουν.

Με μεταγραφές από το κάτω ράφι, τέτοια φάνηκε μετά τις δηλώσεις Νιόπλια και ο Γάλλος εξτρέμ όμως, δεν πας για πλέι οφ.

Το οποίο βέβαια δε θα είναι αποτυχία, ΜΟΝΟ σε μια προϋπόθεση. Να κερδίσεις τους Αποστολάκη και Θεοδοσουλάκη, σε ρόλους βασικών. Το αιώνιο ζητούμενο του Ομιλίτικου κόσμου. Και τον Σηφάκη ή τον Μανδά θα προσθέσω εγώ.

Πρέπει όμως η ομάδα να προχωρήσει τάχιστα, σε μεταγραφές επιθετικών. Επιθετικούς επιπέδου Φελίπε και Λάμπρου. Ο οποίος για μένα πρόσβαλε την ομάδα, και όσους του έδωσαν την ευκαιρία να βγει στο προσκήνιο. Προτίμησε μια ομάδα ασανσέρ, την τρίτη ή τέταρτη ομάδα του Ρότερνταμ, που όσο να πεις, είναι και αυτή από τους καρπαζοεισπράκτορες της Ολλανδίας.

Μήπως δε θα ήταν καλύτερα ο κ.Λάμπρου, ο κ.Επασί, να έμεναν στην ομάδα, κρατώντας ένα κορμό, που χάρη και στη διάρκεια, θα ωθούσε τη χρηματιστηριακή τους αξία ψηλότερα;

Μήπως βιαστήκαμε να πουλήσουμε τον Επασί, εν όψει Μουντιάλ μάλιστα, που η αξία του θα σκαρφάλωνε μόνο με τη συμμετοχή στο ρόστερ της πατρίδας του;

Μήπως το ίδιο λάθος δεν έγινε και με τον Φιγκεϊρέντο; Μήπως δεν πρέπει να κάνουμε σαν τους ιθαγενείς μπροστά στα καθρεπτάκια και το νερό της φωτιάς, μόλις έρθει μια καλή πρόταση; Μήπως το ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είναι κυρίως θέμα timing και να αναγνωρίζεις πότε θα πάρεις την υπεραξία της «μετοχής»;

Αλλά και για τον κ.Λάμπρου, μήπως θα έπρεπε η ομάδα να βάλει λίγο παραπάνω το χέρι στην τσέπη, γνωρίζοντας τον ποδοσφαιριστή και τα ηγετικά χαρακτηριστικά του; Και αν δεν είχε σκοπό να μπει η ομάδα σε παζάρι για τον Λάμπρου, από τον Μάρτη, έπρεπε να καταλήξει σε έναν αποδιοπομπαίο τράγο από το Μπορντό, που βρίσκεται στην κατάσταση του ΟΦΉ του 2015;

Κατά την προσωπική μου άποψη, και θα επιμείνω σε αυτήν, τα κυρίαρχα προβλήματα της ομάδας τα τελευταία 3 χρόνια, ήταν τα εξής δυο.

Η υπερβολική εσωστρέφεια, χαρακτηριστικό που έχουν σαν προσωπικότητες αμφότεροι οι Σαμαράδες, όμως σε μια ποδοσφαιρική ομάδα δε χωράει. Πρέπει να συμβαίνει το αντίθετο. Δεν επικοινώνησαν ποτέ αρκετά το εγχείρημά τους, το προτζεκτ. Επέμεναν σε πιασάρικους τίτλους, που όμως δεν ήταν αρκετοί, Αντιθέτως, θα έπρεπε να υπάρχει λεπτομερής περιγραφής της διαδικασίας και του εγχειρήματος.

Κάνουμε αυτά στις ακαδημίες, αυτός είναι ο στόχος και έτσι θα τον πετύχουμε.

Κάνουμε αυτά στην πρώτη ομάδα, αυτός είναι ο στόχος και έτσι θα τον πετύχουμε. Όσον αφορά την πρώτη ομάδα, ακόμη περισσότερο, αυτό είναι το μπάτζετ της χρονιάς, προέρχεται από αυτά τα έσοδα, τόσα είναι το συμβόλαιο του κάθε παίκτη, τόσα διαθέτουμε για μεταγραφές, τόσα τα έσοδα, τόσα τα έξοδα.

Αυτά θα κάνουμε στο μάρκετινγκ, αυτά για το κοινωνικό μας πρόσωπο.

Εκείνο που έλειψε είναι η επιδραστικότητα, οι πρωτοβουλίες στα κέντρα των αποφάσεων. Θα αναφέρω δυο παραδείγματα. Χθες μας επάιξε ο Παπαδόπουλος, ένας κακός διαιτητής, που συχνά τείνει να τινάξει το ματς στον αέρα. Στο προηγούμενο ματς με τον ΠΑΟ, ήταν το δίδυμο της Τούμπας, Τζοβάρας και Φωτιάς.

Δεν πας στη ζούγκλα, όπως αποδεικνύεται αέναα άλλωστε, χωρίς άρματα. Δε λέω, όμορφο αυτό που προσπαθεί η ομάδα να κάνει, προωθώντας το ποδόσφαιρο, αποφεύγοντας τις ανακοινώσεις και τις διαμαρτυρίες. Αλλά μερικές εξαιρέσεις χρειάζονται, για να επαληθεύεται ο κανόνας. Θυμηθείτε δε, πόσες φορές μας σφύριξε ξένος διαιτητής. Νομίζω μια. Τα λέει όλα.

Το άλλο, εξίσου σημαντικό, αφορά την ώρα του αγώνα. Για κάποιο λόγο μάλιστα πήγε μισή ώρα νωρίτερα. Όχι κύριοι, δε θα το δεχτούμε. Καταρχήν στην Κρήτη, 6.30 το απόγευμα είναι ακόμη μεσημέρι, Σεπτέμβρη μήνα. Ο ήλιος βράζει, ο κόσμος, αν δεν δουλεύει, είναι στις παραλίες. Επειδή όμως στην Κρήτη, ιδιαίτερα τους μήνες της σεζόν, δουλεύουμε 7 μέρες την εβδομάδα, κάποιοι θα πάρουν ρεπό για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Αν έχουν να επιλέξουν ένα ρεπό τον Σεπτέμβρη, θα προτιμήσουν τα μεγάλα ματς. Τα ματς, τους θερινούς μήνες, γιατί τέτοιος είναι ο Σεπτέμβρης, έπρεπε να διεξάγονται στις 10 το βράδυ, μη σου πω πιο αργά. Το κλίμα πρέπει να είναι το ουσιαστικότερο αίτιο του ορισμού της ώρας.

Ακόμη κάτι που έλειψε, προφανώς στοίχισε και στην ομάδα και στον ίδιο, ήταν ο καταμερισμός των αρμοδιοτήτων. Αφού το γνωρίζει και ο ίδιος ο κυρ Γιάννης, η ειδικότητά του είναι οι ακαδημίες. Και ακαδημίες και πρώτη ομάδα, στελέχωση του ρόστερ, μεταγραφές, καθημερινότητα, έμοιαζαν σαν πολλά καρπούζια στην μασχάλη.

Ολοφάνερα χρειαζόταν τεχνικός διευθυντής, ώστε να μην φτάνουμε στο σημείο να εμφανίζουμε 17μελής αποστολή με τρεις τερματοφύλακες.

Προσωπικά, θα ήθελα να δω τον Γιάννη Σαμαρά να παραμένει στην ομάδα και να ασχολείται αποκλειστικά με τις ακαδημίες. Ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται η δουλειά που γίνεται και θα είναι αμαρτία να γκρεμιστεί ένα τόσο καλό οικοδόμημα.

Όσο για τον Γιώργο, θα του υπενθυμίσω, τι συμβαίνει στις πραγματικά μεγάλες ομάδες.

Όταν ο Ολιβερ Καν αποφάσισε ότι θα παίξει για τελευταία σεζόν, ξεκίνησε από εκείνη την χρονιά μαθήματα διοίκησης, αθλητικού μάρκετινγκ, ψυχολογίας, οργάνωσης επιχειρήσεων και ό,τι άλλο χρειαζόταν, για να αναλάβει τα ηνία της ομάδας.

Μετά το τέλος της καριέρας του, έκατσε για τα καλά στα θρανία για 2 ή 3 χρόνια και έπειτα ανέλαβε ρόλο στην ομάδα, ώσπου να φτάσει να αντικαταστήσει τον Ρουμενίγκε, μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Σε μια μέρα, ή μια σεζόν, κανείς δεν κατάφερε ποτέ να βρει όλες τις απαντήσεις...