Καλά, ξέρω ότι ποσώς σας ενδιαφέρει, αλλά επειδή το έταξα στον Τσατσάκη, το 'χα πει και δημοσίως, κρατάμε τον λόγο μας ακόμη και για τα πιο χαζά, να 'μαι πάλι, να σταθούμε λίγο στο ντοκιμαντέρ (Black Flame Rising), την ντοκιμαντεραρα μάλλον, που για 5 βράδια, ή για 10-15, αναλόγως πόσες φορές το είδατε και πόσα επεισόδια βλέπατε τη βραδιά, μας γέμισε συναισθήματα, συγκινήσεις, αναπολήσεις.

Μας έκανε να θυμηθούμε τη δύναμη, το μέγεθος αυτής της ομάδας, να μας επιβεβαιώσει για νιοστή φορά, ότι η δύναμή μας είναι ο κόσμος μας, να μας κάνει βρε αδερφέ, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, ακόμη και να δακρύσουμε.

Επιτρέψτε μου όμως, να βάλω μια άνω τελεία, θα αναλωθούμε κυρίως για το ντοκιμαντέρ, έχω και σημειώσεις να 'ούμε, για να σταθώ σε όσα διαδραματίζονται οφέτος το καλοκαίρι. Το βαρετό, όπως έγραψε ο Χριστάρας, το προτιμώ να σου πω την αλήθεια.

Πρώτα θα σταθώ σε αυτό που αναφέρονται όλοι, αλλά εμένα προσωπικά ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ.

ΔΕ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ PLAYOFF.

Δε μας ενδιαφέρει να παίξουμε άλλες δύο φορές με τα άρρωστα του ελληνικού ποδοσφαίρου. ΠΟΚ Αττικής + Συμπρωτεύουσας. (Άκου συμπρωτεύουσα. Γελάνε και τα παρδαλά κατσίκια.

Συμπρωτεύουσα δεν είναι η Νέα Υόρκη και το Μόναχο, το Άμστερνταμ και το Ρίο ντε Τζανέιρο, πώς το βρήκε πάλι ο Ελληναράς αυτό; για τα ψηφαλάτσια λοβοτομημένων φυσικά, για τι άλλο;)

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΟ ΚΥΠΕΛΟΥ Ή ΕΞΟΔΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Αυτός είναι ο στόχος, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του ΟΦΗ φέτος. Το έχει ανάγκη η ομάδα, το έχει ανάγκη το νησί. Έχει ανάγκη ο οπαδός, ο φίλαθλος να ζήσει μεγάλες βραδιές. Να δημιουργήσει αναμνήσεις ξανά. Γιατί οκ, ματσάρα, χιτσκοκικό, γκρανγκινιολικό το μπαράζ με τον Πλατανιά, αλλά είναι ντροπή για τον ΟΦΗ να σώνεται στα μπαράζ. Και δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια πιο πολλά μπαράζ ή «μπαράζ» έχουμε παίξει, παρά ματς που μας μεγαλώνουν. Ματς δηλαδή ευρωπαϊκά ή ένα τελικό, ένα ημιτελικό νικηφόρο έστω...

Νομίζω μάλιστα ότι αυτή η άποψη εκφράζει μια ισχυρή Ομιλίτικη πλειοψηφία.

Οπότε, καλό είναι παίκτες, προπονητές στελέχη να μη μιλάνε για στόχο είσοδο στην εξάδα, νομίζοντας κιόλας ότι βάζουμε τον πήχη ψηλά.

Ο στόχος γράφτηκε με κεφαλαία γράμματα στην αρχή της παραγράφου. Απλό.

Τώρα, αν για ευνόητους λόγους θέλουν να κρατήσουν την «μπάλα χαμηλά», κατανοητό απολύτως.

Πάμε τώρα στην ντοκιμαντεράρα.

Οφείλω, καταρχάς, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντώνη Ντινιακό, τον Δημήτρη Γκότση και όλους τους συντελεστές της παραγωγής.

Είμαστε τυχεροί που ξαναζήσαμε την πολύ πρόσφατη ιστορία της ομάδας επί της οθόνης, δοσμένη με σεβασμό, με ακρίβεια, χωρίς λάθη, με υψηλή αισθητική και συναισθηματικό ειρμό, όσων έχουμε ζήσει.

Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι πάντως, εκείνο θα ήταν να σταθούμε περισσότερο στην ιστορία του πολυιδιοκτησιακού και τους πολυετείς αγώνες του κόσμου για την απεμπλοκή, από ένα καθεστώς που συρρίκνωνε την ομάδα, στερώντας από τον οπαδό το όνειρο.

Αυτή η ιστορία πάντως, έπος αν θέλετε, θα χρειαζόταν πολλά περισσότερα επεισόδια, μεγαλύτερη παραγωγή και πολύ περισσότερο ψάξιμο.

Αν μπορούσα να ζητήσω περισσότερες απόψεις από τον κόσμο του ΟΦΗ, θα ήθελα συγκεκριμένα να ακούσω, όχι τόσο εγώ που τα γνωρίζω, αλλά ο ουδέτερος θεατής, απόψεις από συγκεκριμένα πρόσωπα που έζησαν την ιστορία από πολύ κοντά.

Μερικοί από αυτούς; Θα ήταν οι φίλοι και συνοδοιπόροι, ο Λευτέρης ο Κουγιουμουτζής, ο Ανδρέας ο Μανουσάκης, ο Δημήτρης ο Φωής, οι αφοί Καμπιτάκη, οι αφοί Μπαστάκη και άλλοι. Θα ήταν καλό να καταγραφούν οι απόψεις τους, γιατί όπως και να το κάνουμε, κάποιοι έτρεξαν λίγο περισσότερο, άφησαν πράγματα στην άκρη, αποτέλεσε η ελευθερία του ΟΦΗ την καθημερινή τους προτεραιότητα, έβγαλαν μπέτη μπροστά, ήταν εκεί όταν ήμασταν λίγοι. Και άλλοι φυσικά, απλά τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό, είναι οι φίλοι που αναφέρθηκα.

Από κει και πέρα, το ντοκιμαντέρ το είδα δυο φορές, προσπαθώντας να κρατήσω κάποιες σημειώσεις, που εν τέλει δεν ήταν παρά ορνιθοσκαλίσματα, που ούτε συνταξιούχος φαρμακοποιός δεν καταλαβαίνει. Ξέρεις, δε θες να χάσεις λεπτό, ακόμη και στην επανάληψη, ταυτόχρονα γράφεις χωρίς να κοιτάς το χαρτί, συνήθως αραγμένος μετά από μια κουραστική μέρα, ώστε να μπορέσεις να γράψεις το άρθρο που υποσχέθηκες στον Γιάννη.

Χωρίς να κοιτάξω πάντως τις σημειώσεις, εκείνα που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό είναι η ατάκα του Ευτύχη, «αυτή η ομάδα με τόσα που έχει περάσει, αν ήταν άλλη, θα είχε διαλύσει τελείως».

Μια φράση που δείχνει το μεγαλείο της ομάδας μας, το κρητικό και άσβεστο πάθος, την αγάπη για την πατρίδα, αφού κακά τα ψέματα, ο κυρίαρχος λόγος που υποστηρίζει κάποιος τον ΟΦΗ, είναι η αγάπη για την Κρήτη και κάθε τι κρητικό.

Άλλη ατάκα, που ειπώθηκε σε διαφορετικά σημεία, και από τις τρεις κολώνες της ομάδας, που όλα αυτά τα χρόνια και τι δεν έχουν τραβήξει και τι δεν έχουν δει τα μάτια τους. Αναφέρομαι φυσικά στον Μανόλη τον Τζιρίτα, την Θεανώ τη Βρέντζου και τον Αντώνη τον Χρονάκη, που οι πιο πολλοί έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε με τα μικρά τους ονόματα, αφού είναι πρόσωπα οικεία πια, μετά από τόσα χρόνια.

«Ήρθαν στην ομάδα κάποια πρόσωπα, που υπό κανονικές συνθήκες, δε θα περνούσαν ούτε απ’ έξω από το Γεντί Κουλέ». Καλό είναι να τα θυμόμαστε αυτά, καλό είναι να υπενθυμίσουμε όσα είπε ο επίσης μέγας Ομιλίτης, ο Νικόλας ο Παπαδόπουλος για τα ευτράπελα που συνέβαιναν, για τα σκυλάδικα και τις σκυλούδες στο πρωινό και τα υπόλοιπα καραγκιοζίλίκια, που κόντεψαν να ξαναδιαλύσουν την ομάδα.

Κι αφού ξεκινήσαμε να στεκόμαστε σε πρόσωπα, δε μπορούμε να σταθούμε παρά στην - οκ, θα υπερβάλλω λίγο, αλλά θα την χαρακτηρίσω - αγία τριάδα του ΟΦΗ.

Αναφέρομαι στον Νίκο τον Μαχλά, στον Νίκο Νιόπλια και τον Γιάννη Σαμαρά.

Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ανήκει δικαιωματικά σε αυτήν τριάδα, αφού ο ρόλος τους στην ιστορία της ομάδας, είναι διαφορετικός και πολυποίκιλος.

Πέρα από το γεγονός ότι και οι τρεις τίμησαν την φανέλα του ΟΦΗ με το παραπάνω, δημιουργώντας, υπό την διεύθυνση του Ευγένιου φυσικά, τις μεγαλύτερες μέρες της ιστορίας της ομάδας, ήταν εκεί, όποτε χρειάστηκε σε δύσκολες εποχές.

Με τα καλά τους και τα κακά τους, με τις επιτυχίες και τα λάθη τους.

Τώρα να περιγράφω τι έκανε ο Μαχλάς διοικητικά ή τον Κόκο να αναλαμβάνει τα ηνία της ομάδας, όταν κανείς δεν πίστευε, σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές, στην Γ' Εθνική και την χρονιά κόβιντ που κινδύνευσε, μάλλον βρέθηκε με το ένα πόδι στην Β' Εθνική και να τα καταφέρνει, ή τον κύριο Γιάννη, να βάζει τα κλάματα σε εκείνη την βραδιά στα Ανώγεια, και να αποφασίζει να πάει στην Αμερική για να πείσει κάποιον άγνωστο επενδυτή, πείθοντας τον μάλιστα να επενδύσει σε μια υπόθεση, που αρχικά έμοιαζε χαμένη εντελώς, νομίζω δε χρειάζεται.

Θα σταθώ φυσικά στον μέγα Ευγένιο, όχι για να απαριθμήσω τις επιτυχίες του ή όσα έφερε στην Ελλάδα και στον ΟΦΗ, βάζοντάς τον ουσιαστικά αυτός, μεταξύ των μεγαλύτερων ομάδων της χώρας.

Αλλά γιατί οφείλουμε να καταγράψουμε ότι ήταν έτοιμος ακόμη και στα γεράματα του, που θυμόμαστε όλοι πόσο είχε ταλαιπωρηθεί η υγεία του, όχι μόνο εξαιτίας της θανάσιμης τελικά αρρώστιας, αλλά και των καρδιακών, που είχε ήδη πολλά χρόνια πριν.

Θα θυμίσω ότι, όπως αναφέρει η σύζυγος του, το πρώτο καρδιακό ήρθε τη μέρα που έμαθε από δημοσιογράφο μάλιστα και όχι επισήμως, ότι πρόκειται να απομακρυνθεί από την ομάδα, από το παιδί του. Θα σταθώ σε αυτό που είπε στον Μαχλά, ότι ήταν έτοιμος να του συνδράμει, αλλά τον απέτρεψε ο Νικόλας, αφού το μόνο που θα γινόταν ήταν αν φύγει μια ώρα αρχύτερα, εξαιτίας όσων δεινών ζούσε η ομάδα τότε.

Μια που σταθήκαμε στα άσχημα, θέλω να σταθώ σε κάτι ακόμη. Αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ, στις συνεντεύξεις, τελείως επιγραμματικά ότι ο Γιάννης Σαμαράς, ενώ είχε δύο επιτυχημένες χρονιές, τη μια που έσωσε την ομάδα στα μπαράζ, άλλη υπόθεση χαμένη και αυτή τότε, και την επόμενη άγγιξε την Ευρώπη. Αλλά όσα ευτράπελα συνέβαιναν, τον οδήγησαν όχι απλά στην έξοδο, αλλά μακριά στο εξωτερικό.

Οφείλει ο ίδιος κάποιος στιγμή, γνωρίζουμε όλοι πόσο εσωστρεφής είναι, αλλά οφείλει απέναντι στην ιστορία της ομάδας, να μιλήσει χωρίς φόβο και πάθος, για αυτά που συνέβησαν τότε, ενώ είχε το χρίσμα ήδη από τον μέντορα, έβγαζε μάτι άλλωστε, ότι αυτός θα είναι ο διάδοχος.

Να μάθουμε πώς δρούσαν οι τότε διοικούντες, που κατά καιρούς εμφανίζονται, είτε να αυτοθαυμάζονται για όσα έκαναν, ή να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Γιατί ο κόσμος, όσοι τουλάχιστον τα ζήσαμε τότε, τα ξέρει και δεν ξεχνά.

Άλλο ένα πρόσωπο που πρέπει να σταθούμε, πέρα από τα προφανή, δεν είναι άλλο από τον κοινό φίλο του Γιώργου Σαμαρά και του Μιχάλη Μπούση, τον Νίκο Παπαϊώαννου.

Τον προξενητή, ας μου επιτραπεί. Έναν άνθρωπο που δεν είχε καμία σχέση με την Κρήτη και τον ΟΦΗ, ούτε καν με το ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος ειδικεύεται στο μπάσκετ και δη στο ΝΒΑ, κι όμως ήταν αυτός που πρότεινε τον κατάλληλο άνθρωπο σε Γιάννη και Γιώργο Σαμαρά, για να ευοδωθεί η αποστολή τους, η σωτηρία καταρχήν της ομάδας, ώστε να αποτελέσει μια πρόσφορη επένδυση σε βάθος χρόνου. Λεπτομέρειες δικαίως δε γνωρίζουμε από τις επαφές, τις συζητήσεις και τον ρόλο του, όμως είναι φανερό ότι υπήρξε κομβικός.

Θα επιστρέψω στον Ευγένιο, με τις εικόνες που θα κρατάμε, τις πιο πρόσφατες, τουλάχιστον μακριά από τον πάγκο, είναι να αφιερώνει την κούπα του πρωταθλήματος σε αυτόν ο Παπαδόπουλος, μέσω ενός ακόμη που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι νωρίς, του Μιλτάρα του Ανδρεανίδη. Οι εικόνες του Γκέραρντ πάντως, να κάνει για τελευταία φορά την είσοδο του στο Γεντί Κουλέ και να αποθεώνεται, αλλά και λίγες μέρες πριν, να αγκαλιάζει στοργικά τα παιδιά του, κυρίως τον Μαχλά, αλλά και τους υπόλοιπους, θα μείνουν ανεξίτηλες. Τα λέω αυτά, γιατί θέλω να προτείνω στην ΠΑΕ ΟΦΗ, κάτι που οφείλει να κάνει σαν ελάχιστο φόρο τιμής.

Τις μέρες των Χριστουγέννων, εκεί κοντά στη μέρα που μας αποχαιρέτησε, να διεξάγεται ένα διεθνές τουρνουά, που θα φέρει το όνομα του.

Πέρα από την απόδοση φόρου τιμής, ένα όμορφο μνημόσυνο αν θέλετε, θα ωφελεί και την ομάδα, αφού θα βοηθά στην προετοιμασία, εν όψει της επανέναρξης του πρωταθλήματος μετά τη χριστουγεννιάτικη διακοπή, αλλά και θα διαφημίζει την Κρήτη σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα για το θερμό της κλίμα, αφού πλέον τα Χριστούγεννα μόνο χειμώνας δεν είναι στην Κρήτη.

Κλείνοντας, θα σταθώ στη φράση ενός εκ των ιδρυτών της Θύρας 4, του Γιάννη Μαστρονικόλα. «Όποιος έχει ζήσει στο σκοτάδι, θέλει το φως».

Ο ΟΦΗ πέρασε πολλά χρόνια στο σκοτάδι, ο Μιχάλης ο Μπούσης μας έφερε το φως το αληθινό. Όλα φέτος δείχνουν να δουλεύουν στην εντέλεια, ο πήχης ανεβαίνει.

Οπότε θα κλείσω με ένα συνθηματάκι, έτσι να θέτουμε και τον σωστό τον στόχο (ξανά):


ΟΜΙΛΑΡΑΑΑΑ ΦΕΡΕ ΜΑΣ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟΟΟΟ !


- Όλα τα επεισόδια του Black Flame Rising από την playlist του Sport24