Σε αυτό το πρώτο άρθρο της χρονιάς, θέλω να παραθέσω ένα ζήτημα σημαντικό, που στροβιλίζεται στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια και δεν μπορώ να βρω μια λογική εξήγηση.

Αφορά το μπάσκετ και συγκεκριμένα το μπάσκετ και τον ΟΦΗ. Μπασκετικός δεν είμαι, και για το λόγο αυτό απολογούμαι προκαταβολικά, για οποιαδήποτε ανακρίβεια μπορεί να διαβάσετε, ελπίζω πάντως μη σημαντική, σε σχέση με το γενικό πνεύμα του κειμένου.

Ανήκω στην γενιά των σαραντάρηδων και πρόλαβα να δω σοβαρό μπάσκετ στο Ηράκλειο, με το Ηράκλειο ΟΑΑ του Μανώλη Παπακαλιάτη, παράγοντα με διαχρονικά αισθήματα για τον ΟΦΗ. Μέχρι και σε final four κυπέλλου είχαμε πάει, κι ήμασταν στην κερκίδα «μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, υποστηρικτές του Ηράκλειο», όπως τότε είχε γράψει μια Αθηναϊκή εφημερίδα.

Αξέχαστα δε τα ματς, στο κατάμεστο κλειστό του Λίντο, με ατμόσφαιρα κολαστήριο. Πικουλίν Ορτίθ, Ρίτσαρντ Ρέλφορντ, Κόρφας, Σιούτης, Χαρίσης και άλλοι τρομεροί παίκτες, είχανε περάσει από το ρόστερ εκείνης της ομάδας. Εντάξει, όταν έβρεχε υπήρχε ένα θεματάκι με την οροφή που έμπαζε, αλλά με 1-2 κουβάδες και σφουγγαρίστρες, λυνότανε το πρόβλημα.

Και θυμάμαι τότε διαχρονικά, τους παράγοντες του Ηράκλειο, να μιλάνε για υποδομές, για την ανάγκη για νέο κλειστό γήπεδο και για το πως η έλλειψη αυτή δε βοηθούσε το σύλλογο να διευρύνει τις προοπτικές του. Όταν πια είδαμε σύγχρονο κλειστό στην πόλη μας, η ομάδα του Ηράκλειο είχε σβηστεί από τον μπασκετικό χάρτη και ο ΟΦΗ δεν έκανε ποτέ το βήμα παραπάνω.

Τα χρόνια πέρασαν, το μπάσκετ στην Ελλάδα έχασε την αίγλη του, επειδή οι παράγοντες αδυνατούσαν να καταλάβουν ότι με τις ενέργειες τους, απαξίωναν τόσο το άθλημα όσο και την επένδυση τους την ίδια. Και το απαξίωσαν τόσο πολύ, που απομάκρυναν χορηγούς και κανάλια και αναγκάστηκαν να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, αλλά και πάλι χωρίς να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα και με την οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας να σαρώνει και τον αθλητισμό, τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα και ομάδες από την επαρχία ήταν πολύ δύσκολο να σταθούν σε υψηλό επίπεδο.

Την ίδια ώρα, το αγαπημένο μας σωματείο, ο ΟΦΗ, βολοδέρνει μεταξύ Β΄ και Γ Εθνικής τα τελευταία χρόνια, στηριζόμενο στο φιλότιμο κάποιων αξιόλογων τοπικών παραγόντων, σε ένα διαχρονικό Κρητικό μπασκετάνθρωπο, του Βασίλη Ράλλη, και στελεχομένος με κάποια παιδιά από την Κρήτη και με συμπαραστάτες τους κάποια ακόμα εκτός Κρήτης, που αγάπησαν και αγαπήθηκαν από την πόλη και υπηρετούν αυτό το σήμα, διαχρονικά με αξιοπρέπεια και μέσα από την ψυχή τους.

Όμως τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν ηλικιακά και διάδοχη κατάσταση δε φαίνεται να υπάρχει, και μαζί προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Το να διατηρείται η ομάδα σε κατηγορίες που μόνο έξοδα έχουνε και κανένα ουσιαστικό έσοδο, δεν είναι βιώσιμο και κάποια στιγμή οι άνθρωποι που αυτή τη στιγμή υπηρετούν αυτό το μοντέλο, ελλείψει εναλλακτικών, θα κουραστούν να το κάνουν και θα αποχωρήσουν. Και τότε τι;

Εντάξει, το Ηράκλειο δεν ήταν ποτέ μπασκετική πόλη, το λέμε συχνά. Μα πώς να είναι, όταν δεν υπήρχαν ποτέ οι απαραίτητες υποδομές στο παρελθόν; Παραδόξως όμως, πλέον οι υποδομές υπάρχουν. Με μια βόλτα στη Wikipedia θα βρει κανείς εύκολα 4 κλειστά μεγαλύτερα των 1,000 θέσεων στην πόλη μας. Κλειστό 5,500 θέσεων στα Αοράκια, κλειστό 2,500 θέσεων στα ΤΕΙ, 1400 θέσεων το Λίντο, 1000 θέσεων στο Πανεπιστήμιο. 

Κι ενώ πλέον φαίνεται να υπάρχουν οι υποδομές, απουσιάζει το όραμα και η οργάνωση που είχε ο Παπακαλιάτης, ίσως και η τεχνογνωσία και το μεράκι. Ελάχιστα παιδιά από την Κρήτη έχουνε φτάσει σε επίπεδο Α1, με τους αδερφούς Καλαιτζάκη να αποτελούνε εξαίρεση από τον κανόνα, αλλά να έχουνε μεγαλώσει μπασκετικά στη Θεσσαλονίκη και τον Άρη και όχι σε κάποια ομάδα του τόπου μας. Και πώς να ανέβει το επίπεδο του μπάσκετ στον τόπο μας και να αρχίσουν να βγαίνουν αθλητές κορυφαίου επιπέδου, όταν δεν υπάρχουν ομάδες σε κορυφαίο επίπεδο, ώστε να αποκτήσουν τα νέα παιδιά τις απαραίτητες παραστάσεις;

Ο Λιόλιος στην Πάτρα το έστησε όλο αυτό το μοντέλο, εξαρχής στις καλύτερες βάσεις, επενδύοντας στο πρόγραμμα Νους, με σκοπό την ανάδειξη αθλητών από τα σπλάχνα της ομάδας. Ο μοναδικός παράγοντας στην Κρήτη που έκανε σοβαρή επένδυση στο μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, ήταν ο Τζομπανάκης στο Ρέθυμνο. Όμως και σε αυτή την περίπτωση και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και την επένδυση του επιχειρηματία, δεν υπήρχαν τα απαραίτητα συστατικά, για να δημιουργηθεί ένα μακροπρόθεσμο μοντέλο ανάπτυξης, σαν αυτό του Προμηθέα Πάτρας. Όπως ήταν φυσικό, ο επιχειρηματίας κουράστηκε, αποχώρησε, και το Ρέθυμνο Cretan Kings βρέθηκε στα τοπικά πρωταθλήματα.

Κι ας πάμε τώρα στο παράδοξο της υπόθεσης. Στο Ηράκλειο υπάρχουν όλα τα συστατικά και μας λείπει ο μάγειρας. Υπάρχουν πλέον σοβαρές υποδομές, για να στηριχτεί μια ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Υπάρχει και ένα σοβαρό brandname, o ΟΦΗ, που μπορεί να στηρίξει ένα τέτοιο project. Άλλη ομάδα στην πόλη σε υψηλό επίπεδο, δεν υπάρχει, ενώ τόσο με την Euroleague, όσο και με την παρουσία του Γιάννη στο NBA, μπασκετικό κοινό έχει γαλουγηθεί στο άθλημα.

Αυτό που λείπει, είναι ένας άνθρωπος με όραμα και όρεξη να ασχοληθεί. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, δεν ψάχνουμε ένα τρελό, έναν λογικό ψάχνουμε, που να βλέπει μπροστά του τα δεδομένα, τις προοπτικές, τα αυτονόητα και να μπορεί να κάνει τα βασικά για να τα αξιοποιήσει. Δε μιλάω καν για χρήμα, γιατί αυτό είναι ίσως το λιγότερο που χρειάζεται σε αυτήν την περίπτωση.

Έναν άνθρωπο με πλάνο μακροπρόθεσμο χρειαζόμαστε. Έναν άνθρωπο να στηρίξει την ομάδα του ΟΦΗ να εδραιωθεί στην Α1, ώστε να εμπεδωθεί στην πόλη μας το μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο, την ώρα που θα επενδύει σε ακαδημίες σε όλο το νησί. Με την ανώτατη εκπαίδευση να ανοίγει για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, καλώς ή κακώς, τα επόμενα χρόνια, το νέο αεροδρόμιο Ηρακλείου να είναι υπό κατασκευή και τις τουριστικές υποδομές του τόπου να διευρύνονται διαρκώς, φαίνεται να υπάρχει μια ευκαιρία για να στηθεί μια στιβαρή δομή, που θα καταφέρει σε βάθος χρόνου να αυτοχρηματοδοτείται και να εκπροσωπεί το νησί μας στην Ελλάδα και την Ευρώπη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το μέγεθος ενός συλλόγου καθορίζεται από την εκπροσώπηση του σε όλα τα κορυφαία αθλήματα, ενώ οι συνέργειες που μπορεί να επιτευχθούν διατμηματικά, θα μπορούσαν δυνητικά να απογειώσουν το σύλλογο και να διευρύνουν τη βάση των φιλάθλων του.