Ο ΟΦΗ γνώρισε την ήττα με 0-3 από τον Άρη. Την τέταρτη μέσα στην έδρα του για το 2020 και την έβδομη συνολικά. Ωστόσο, "η επιδίωξη της νίκης είναι βλακώδης ασχολία. Όχι να νικήσεις, αλλά να πείθεις, αυτό είναι άξιο της δόξας", είχε πει ο Βίκτωρ Ουγκώ και μάλλον πως είναι κάτι που πρέπει να αρχίσει να προβληματίζει και τους ιθύνοντες.
Η τύχη, οι τραυματισμοί, ο covid-19 και λοιποί «λαϊκισμοί» που βλέπουμε δεξιά και αριστερά, είναι κάτι που όσο κι αν δεν το συνειδητοποιεί αυτός που προβαίνει σε τέτοιους χαρακτηρισμούς, αποτελούν «σκαλοπάτι» διόγκωσης του προβλήματος. Ο σύλλογος έχει χάσει την πίστη του κόσμου σε μεγάλο ποσοστό και αυτό είναι απόρροια δύο κυρίως παραγόντων:
Η τύχη, οι τραυματισμοί, ο covid-19 και λοιποί «λαϊκισμοί» που βλέπουμε δεξιά και αριστερά, είναι κάτι που όσο κι αν δεν το συνειδητοποιεί αυτός που προβαίνει σε τέτοιους χαρακτηρισμούς, αποτελούν «σκαλοπάτι» διόγκωσης του προβλήματος. Ο σύλλογος έχει χάσει την πίστη του κόσμου σε μεγάλο ποσοστό και αυτό είναι απόρροια δύο κυρίως παραγόντων:
1. Έλλειψη επικοινωνίας διοίκησης - φιλάθλων
2. «Κακές» ήττες
Ξεκινώντας από τον πρώτο παράγοντα, η διοίκηση έχει διαλέξει να δρα με μυστικοπάθεια και να μη θέτει στη δημοσιότητα στοιχεία που μπορεί να βλάψουν το οικοδόμημα του ΟΦΗ. Θεμιτό και απολύτως φυσιολογικό, αλλά σε όλα υπάρχει μια λεπτή γραμμή. Η πρώτη μαχαιριά στην καρδιά των Ομιλιτών, ήταν η αλλαγή σήματος. Κακά τα ψέματα, όταν ένα έμβλημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία του συλλόγου, με την αλλαγή του, φαίνεται πως αγνοείς τους φιλάθλους της ομάδας, αλλά και το παρελθόν του κλαμπ.
Θεωρώ αυτονόητο, ότι όταν προχωράς σε μία τέτοια ενέργεια, θα υπάρξουν αντιδράσεις από τον κόσμο, είτε επειδή δεν του αρέσει αισθητικά το σήμα, είτε επειδή υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο με το παλιό. Αυτό έγινε και με μεγάλο μέρος του κόσμου της ομάδας, τους οποίους δικαιολογώ απόλυτα για την αντίδρασή τους, αλλά και τον τρόπο σκέψης τους. Όταν από μικρό παιδί έχεις μάθει να ζεις και έχεις χαράξει το συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό σου, δύσκολα το αντικαθιστάς με κάποιο άλλο. Το σήμα υπάρχει σε παλιές φανέλες, στους συνδέσμους, σε τοίχους, σε θρανία κ.ο.κ.
Ακόμα, η ”ασπίδα” είναι γνωστή και εκτός ελληνικών συνόρων, αφού αυτή ήταν στο στήθος των ποδοσφαιριστών, όταν ο ΟΦΗ αγωνίστηκε στην Ευρώπη. Αλλά και στους υπόλοιπους φιλάθλους στην Ελλάδα, ο κρητικός σύλλογος είναι γνωστός για το παλιό σήμα και με αυτό τον έχουν μάθει όλοι.
Ωστόσο, με τον καιρό να περνάει, ο κόσμος άρχισε να το «χωνεύει» και με γνώμονα την ελπίδα για το αύριο, συνέχισε να στηρίζει την προσπάθεια και το project. Εξάλλου, ένα κλαμπ αποτελείται από τους τρεις κυρίως συντελεστές: διοίκηση, ιστορία, φίλαθλοι. Η διοίκηση πάει και έρχεται. Η ιστορία διαμορφώνεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, ενώ οι φίλαθλοι είναι πάντα εκεί. Για να συνεχίσει όμως η ομάδα να προχωράει, θα πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους οι δύο κρίκοι, διοίκησης και φιλάθλων.
Υπάρχει όμως χάσμα, ανάμεσα σε κόσμο και τους διοικούντες. Για να είμαστε ειλικρινείς, στις διαπραγματεύσεις ενότητας, οι φίλαθλοι-οπαδοί, έχουν φερθεί με περισσότερη ανεκτικότητα και ανοχή στις αποφάσεις της διοίκησης και αυτό τους τιμάει. Όμως, δε βλέπω μια αμφίδρομη σχέση να συνάπτεται. Αρχικά, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, δεν έχει κατανοήσει πλήρως το πλάνο και με τη σκέψη τους να πλανάται, φαντάζεται διάφορα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Μήπως λοιπόν, θα έπρεπε να οργανωθεί ένα Q&A ανάμεσα στον κόσμο, τον κ.Μπούση, τους κ.Σαμαρά και τον κ.Πουρσανίδη, προκειμένου να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα; Αρκεί βέβαια οι ερωτήσεις να γίνονται κόσμια και χωρίς βωμολοχίες. Μπορεί κάποια ερώτηση, να φέρει σε δύσκολη θέση κάποιον από τους διοικούντες; Δεν πειράζει, κάθε δουλειά έχει και τις δυσκολίες της…
Πάμε τώρα παρακάτω και σε κάτι που διαπίστωσα προχθές, μετά το παιχνίδι. Ανέτρεξα λοιπόν σε μία συνέντευξη του Γιώργου Σαμαρά στην εκπομπή face2face του Bασίλη Βέργη (sdna). Όταν ρωτήθηκε για το τι διαφορετικό έχει ο ΟΦΗ και τον επέλεξαν για το project, ο πρώην φορ, απάντησε αυτολεξεί το εξής:
«Το καλό με την ομάδας μας εδώ , πέρα από το ότι είναι ιστορική ομάδα, είναι ότι ο κόσμος δεν έχει πάρα πολλές απαιτήσεις. Η νοοτροπία του φιλάθλου της ομάδας δεν είναι να πάρουμε πρωτάθλημα και κύπελλο, αλλά το να υπάρξει μία σταθερότητα. Σκοπός δικός μας, είναι να υπάρξει ένα μοντέλο από τις ακαδημίες, από τις πολύ μικρές ηλικίες. Αν δεν επενδύσεις στα δικά σου παιδιά, πώς θα φτιάξεις ομάδα»
Γνωρίζοντας ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, νομίζω ότι δεν αποτελεί πλήθος που δεν έχει απαιτήσεις. Οι Ομιλίτες θέλουν τον ΟΦΗ πρωταγωνιστή, κύριε Γιώργο. Προφανώς, για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται πίστωση χρόνου, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να λειτουργεί ο οργανισμός χωρίς πίεση και σε «αυτόματο πιλότο». Οι φίλαθλοι της ομάδας είναι «διψασμένοι», έχουν περάσει από πολλές κακουχίες και θεωρώ ότι επιβάλλεται να τους σέβεται ο καθένας, εντός διοικήσεως. Εξάλλου, ο κόσμος είναι ο ΟΦΗ. Αυτός που μετά από μια ήττα γίνεται προσωρινά αλκοολικός και ξυπνάει με πονοκέφαλο το πρωί. Που περιμένει πώς και πώς το Σαββατοκύριακο, για να ξεφύγει από τη ζόρικη καθημερινότητα. Περιμένει με ανυπομονησία το άνοιγμα των γηπέδων, για να γιορτάσει στο σπίτι του, στο δικό του «κάστρο».
Ένα «κάστρο», το οποίο φαίνεται ότι έχει χάσει τα ισχυρά του τείχη, αγαπητοί φίλοι. Σίγουρα, η απουσία του κόσμου αποτελεί πλήγμα, αλλά δεν είναι ο βασικός παράγοντας των συνεχόμενων ηττών. Παλιότερα, οι big4 κατέβαιναν στο Ηράκλειο για το διαδικαστικό της υπόθεσης, γνωρίζοντας ότι θα τους «κατασπαράξουν» τα «λιοντάρια» μέσα στο «κλουβί». Πλέον, όσο κι αν πονάει η λέξη, το «Γεντί Κουλέ», μοιάζει με εξοχικό, όπου ο κάθε Απόλλων Σμύρνης έρχεται για πικ-νικ.
Η ομάδα δε δείχνει καμία αυταπάρνηση, να υπερασπιστεί την έδρα της. Παραδίνεται στις «ορέξεις» του αντιπάλου και χάνει με σταυρωμένα τα χέρια. Είναι η αύρα που μεταδίδεται από τον προπονητή; Δεν έχουν νεύρο και πάθος οι ποδοσφαιριστές; Είναι η καταραμένη συναισθηματική σταθερότητα; Μάλλον πως πρέπει να γίνουν κάποιες εκπτώσεις, στο θέμα της φιλοσοφίας. Δε νοείται να χάνεις και να πηγαίνεις στα αποδυτήρια με το χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο. Σοβαρά τώρα, πιστεύει κάποιος ότι μπορεί μια ομάδα να φτάσει ψηλά με νοοτροπία «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει»; Σε καμία περίπτωση, δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει να τα «βάφουμε μαύρα». Αλλά να υπάρχει μια προσήλωση στο να δούμε τι φταίει για να το διορθώσουμε. Όχι διαμορφώσαμε ένα πλάνο-project στο μυαλό μας και το τηρούμε πιστά, χωρίς να αναλογιζόμαστε και τις εξωτερικές συνθήκες.
Για να μη μακρηγορώ, δεν με πείραξε τόσο η ήττα από τον Άρη. Με πειράζει το γεγονός, ότι από την αρχή της σεζόν και τα τέλη της προηγούμενης, έχω εκφράσει τους προβληματισμούς μου στο θέμα της φιλοσοφίας και βλέπω ότι ακολουθείται το ίδιο μοτίβο, το οποίο, όπως είναι λογικό, φέρνει τα ίδια αποτελέσματα. Κλείνοντας, παραθέτω το παρακάτω γνωμικό από φυλλάδιο του 1981 των Ανώνυμων Αλκοολικών στην Αμερική.
«Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα».
Υ.Γ: Όπως είδατε, δεν ασχολήθηκα τόσο με το αγωνιστικό κομμάτι γιατί, πρώτον, το έκαναν ήδη πολλά παιδιά πριν από εμένα και δεύτερον, επειδή θεωρώ ότι δεν αποτελεί το κύριο πρόβλημα της ομάδας.
Υ.Γ2: Καλές γιορτές σε όλους, με υγεία, χαρά και ελπίδα (απαιτείται σε μεγάλες ποσότητες, στην εποχή του covid-19)!
