Προτού οι δημοσιογράφοι στα ΜΜΕ, ιδίως του μικρόκοσμου της πρωτεύουσας, αρχίσουν να γράφουν και ίσως κατακρίνουν, ορθώς, το περιστατικό που στοίχισε το "διαζύγιο" με τον Νίκο Παπαδόπουλο, συνιστώ να ψάξουν για την ιστορία αυτού του ανθρώπου στον ΟΦΗ.

Όλοι οι φίλοι της ομάδας, ζήσαμε μαζί του μια περίοδο πραγματικά βγαλμένη από τις σελίδες των εξαιρετικών βιβλίων του Εντουάρντο Γκαλεάνο για το ποδόσφαιρο, στα όρια του μεταφυσικού ανεξήγητου.

Ο άνθρωπος αυτός, με έναν κορμό 13 παικτών πέρυσι, ταυτόχρονα με τον θάνατο του Ευγένιου Γκέραρντ, ήταν οι μόνοι ίσως που πίστεψαν στο θαύμα που επακολούθησε, τη στιγμή που ο σύλλογος βρισκόταν στα όρια της διάλυσης και με τον όλεθρο της επιστροφής στις ερασιτεχνικές κατηγορίες να είναι ante portas. Μόνοι, αφού ούτε οι πλέον αισιόδοξοι από εμάς, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι ο ΟΦΗ όχι μόνο δεν θα διαλυόταν, αλλά θα έπαιρνε και το πρωτάθλημα ανεβαίνοντας στην κατηγορία - και όχι την πραγματική θέση - στην οποία ανήκει.

Είναι αυτός που εντέλει, με τη δική του δουλειά και αυταπάρνηση στις δύσκολες στιγμές, συνέβαλλαν τα μάλα ώστε να ξημερώσει μια νέα ελπιδοφόρα διοικητική ημέρα στον ΟΦΗ.

Τέτοιο επίτευγμα δεν μπορεί να πραγματωθεί εάν ένα άνθρωπος δε διαθέτει ψυχικά χαρίσματα, και υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Απειροελάχιστοι θα τα είχαν καταφέρει - εάν δεν είχαν παραιτηθεί αρκετά πιο πριν.

Μάθετε λοιπόν, ότι αυτός ο άνθρωπος, συνεπικουρούμενος από τους παίκτες του και λιγοστούς άλλους που τον πλαισίωσαν, τα κατάφερε με ήθος, πάθος, πείσμα, και αληθινή αγάπη για το σπίτι του, τον ΟΦΗ.

Μαθαίνοντας τις λεπτομέρειες, συλλέγοντας μαρτυρίες και εξιστορήσεις, ίσως διαπιστώσετε ότι η πορεία του ΟΦΗ της Football League 2017 / 2018, είναι σίγουρα από τις ωραιότερες ποδοσφαιρικές ιστορίες που βίωσε ποτέ η Ελλάδα, εμπεριέχοντας μέσα τους τη στόφα του αναλλοίωτου, και που θα αφηγούνται οι πρεσβύτεροι στους απογόνους τους στο μέλλον.

Στόφα, από αυτές που εάν ο χρόνος σβήσει τα οπτικοασκουστικά και γραπτά τεκμήρια, γίνεται μύθος.

Και όπως αρμόζει στους μύθους, το - έστω και περιστασιακό - τέλος, δεν είναι πάντα ευχάριστο.

Εισέπραξε καλοπροαίρετη κριτική, μα και άδικες επικρίσεις. Υπό το βάρος και των προηγούμενων καταστάσεων, κάπου λύγισε ίσως, έχασε πρόσκαιρα την ισορροπία του.

Γεγονός παραμένει ότι του αξίζει να κριθεί ως προπονητής των υψηλότερων πατωμάτων του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας ηρεμία, ένα αξιοπρεπές μπάτζετ και εμπιστοσύνη για ένα εύλογο διάστημα, σε ομάδα αξιοπρεπούς διαμετρήματος, δεδομένης της ηλικίας του και των περιθωρίων αυτοβελτίωσης που αυτή του προσφέρει. Αυτή την ευκαιρία, δεν την είχε ως τώρα στην καριέρα του.

Η μεγάλη πλειοψηφία μας, δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ την προσφορά του.

Το σύνθημα "για πάντα στην ΟΦΑΡΑ Παπαδόπουλε", δεν θα ξεθωριάσει. Απλά γιατί ο κόουτς, σαν γνήσιο τέκνο και σαρξ εκ σαρκός της ομάδας, είναι ένα με αυτήν.

Οι Ομιλίτες, σας ευχόμαστε να έχετε, ή να δείτε στις ομάδες σας, ανθρώπους που να τις αγαπούν, όσο ο Νίκος Παπαδόπουλος, τον ΟΦΗ.

Στο επανιδείν...