Είχα σκοπό να μη συνεχίσω τα pre games, μιας και πια γνωριζόμαστε με τις ομάδες. Αποφάσισα να μη συνεχίσω και τα post games, όταν διαπίστωσα πως ο ίδιος ο ΟΦΗ δε μπαίνει στα play out με ξεκάθαρη στόχευση και συγκέντρωση. Το "πάμε για τη νίκη σε κάθε ματς" δεν είναι στόχος, είναι το αυτονόητο για οποιαδήποτε ομάδα κλωτσάει τη μπάλα. Οπότε τι ανάλυση μπορεί να κάνει κάποιος; Θεωρώ ότι στο τέλος, μετά τα 7 ματς θα μπορούμε να κάνουμε έναν απολογισμό για τα κέρδη, αλλά και τα συμπεράσματα του ΟΦΗ από αυτή τη διαδικασία.

Η εικόνα όμως κυρίως του 1ου ημιχρόνου, με ταρακούνησε αρκετά. Είναι άλλο πράγμα να πηγαίνει μια ομάδα χωρίς πίεση σε ένα μίνι πρωτάθλημα και είναι τελείως άλλο να πηγαίνει για αγγαρεία, εντελώς απροετοίμαστη πνευματικά και με εντελώς λάθος νοοτροπία. Το πρώτο μέρος, όπως κύλησε, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ιστορική ήττα και κάζο για τον ΟΦΗ αν ο Ιωνικός είχε αποτελεσματικότητα στην επίθεση. Σαν εκείνο το παλιό στίγμα, κόντρα στην ίδια ομάδα με το 7-2 στη Νίκαια! Τόσο χάλια ήταν τα πράγματα στο πρώτο 45λεπτο.

Ο ΟΦΗ μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένος να περπατήσει και χωρίς να ιδρώσει, να βγάλει την υποχρέωση. Έμοιαζε επίσης να μην έχει καμία εικόνα για τα "όπλα" του αντιπάλου. Ειδικά για το Λένις, που δεν τον είχε ζήσει στο πρόσφατο ματς της Νίκαιας. Αντίθετα, απέναντί του βρήκε μία ομάδα απόλυτα συγκεντρωμένη, με ενέργεια και πολύ καλά διαβασμένη. Με ένα απλό τρικ, το ανέβασμα δηλαδή του Μύγα λίγο ψηλότερα σε φάση επίθεσης, ώστε να ξεφεύγει από το (υποτυπώδες) μαρκάρισμα του Λάμπρου κοντά στην περιοχή και να αναγκάζει το Μπαλογιάννη να τρέχει για κάλυψη, αφήνοντας τον Σελίμοβιτς στα νύχια του ταχύτατου Λένις, κατάφερε να βγάζει φάσεις ασταμάτητα. Αν προσθέσουμε και το πρεσάρισμα, που οδηγούσε σε πολλά λάθη στο build up του ΟΦΗ, δημιουργήθηκε μια πολύ ευνοϊκή συνθήκη για τον Ιωνικό. Το 0-3 φάνταζε και λίγο. 

Η ποιότητα του Φελίπε έδωσε την ευκαιρία στο Νιόπλια να κάνει (με καθυστέρηση) στο ημίχρονο αλλαγές, που σουλούπωσαν λίγο την κατάσταση. Λίγο και η γιούχα, λίγο και η οπισθοχώρηση του Ιωνικού, δημιούργησαν μια διαφορετική εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο. Εκεί ο ΟΦΗ είχε τη μπάλα, έκανε προσπάθεια να επιτεθεί και τέλος πάντων υπήρχε στο γήπεδο. Το τελικό 2-3 υπάρχει περίπτωση να καταλήξει σε παγίδα για τον ΟΦΗ, αν όντως πιστέψει πως απλά "πέταξε 45 λεπτά με ένα κακό ημίχρονο". Δε συνέβη αυτό. Εκτέθηκε γιατί μπήκε αδιάβαστος, απροετοίμαστος πνευματικά και τακτικά και κυρίως με κακή νοοτροπία. Ούτε στο 2ο μέρος έκανε κάτι σπουδαίο. Κυρίως με στατικές φάσεις, έφτιαξε προϋποθέσεις. Όμως τουλάχιστον είχε μια κάποια ενέργεια. 

Γενικά, επειδή δεν είναι πρωτόγνωρο όλη τη σαιζόν ο ΟΦΗ να φτάνει κοντά ή και να κάνει ανατροπές, έχει γίνει συνήθεια του, καλό είναι να δούμε κατάματα και τις δύο αναγνώσεις για τους λόγους που συμβαίνει αυτό. Η ευχάριστη είναι ότι έχει επιμονή, δεν τα παρατάει και βγάζει χαρακτήρα. Ακόμα ίσως κι ότι έχει βάθος πάγκου. Η δυσάρεστη είναι όμως, ότι συχνά επιτρέπει στους αντιπάλους του να τον κολλάνε στον τοίχο. Ή να το πούμε αλλιώς, το σενάριο "οι 2-3 αλλαγές που άλλαξαν την εικόνα του ματς", διαβάζεται κι ανάποδα, ειδικά όταν γίνεται συστηματικά. Ότι κάτι έχει γίνει λάθος στις αρχικές επιλογές και στην αρχική προσέγγιση. 

Σε κάθε περίπτωση ο ΟΦΗ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η σαιζόν δεν τελείωσε. Αυτή η εικόνα πρόωρων διακοπών, μόνο κακό του κάνει, σε όλους τους τομείς. Έστω και τώρα, ας πάρει το μήνυμα, ας θέσει στόχους κι ας πατήσει γκάζια!

Υ.Γ: Κυκλοφορούν πονηροί, που διαδίδουν σενάρια για στησίματα και παρόμοιες χυδαιότητες. Αυτή η χαλαρότητα τους τροφοδοτεί. Φυσικά δε ζητάω από την ομάδα να παίξει για να κλείσει αυτά τα στόματα. Αυτοί πάντα θα είναι εκεί, να διασπείρουν τοξικότητα. Είναι η γνωστή πανδημία των πονηρών. Ζητάω όμως από την ομάδα να παίξει για όλους τους υπόλοιπους.