Κυριακή μεσημέρι. Κερδίζεις καθαρά κι εύκολα 3-0 μία από τις πιο καλές και σταθερές ομάδες του πρωταθλήματος. Στο ντεμπούτο του, ο νέος σου κεντρικός χαφ που ήρθε για να σε βοηθήσει δημιουργικά έχει βάλει 2 φάουλ. Ο σέντερ φορ σου μετά από αφλογιστία πολλών αγωνιστικών σκοράρει. Ο τερματοφύλακάς σου πιάνει πέναλτι, η άμυνά σου δεν απειλείται και κρατάς το μηδέν μετά από καιρό.
Ειδυλλιακά όλα, συνέβη ότι μία ομάδα θα ήθελε να της συμβεί. Ειδικά μία ομάδα σε μεγάλη πίεση και σε δύσκολη θέση. Παντού, σε κάθε ομάδα, στα αποδυτήρια θα γινόταν γλέντι, οι πανηγυρισμοί θα κρατούσαν 1-2 μέρες και η ομάδα θα προσπαθούσε να συγκεντρωθεί, να αφήσει τη χαρά κατά μέρος και να πάει στα επόμενα κρίσιμα παιχνίδια με αυτή την καλή ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση του 3-0.
Παντού; Όχι βέβαια. Ο ΟΦΗ πρέπει να κάνει πάντα τη διαφορά. Πρέπει πάντα να κοντράρει την κανονικότητα.
Στον ΟΦΗ αμέσως μετά το ματς επικρατεί παγωμάρα. Μια αμηχανία και ένα μπλοκάρισμα που το καταλάβαινες και από την τηλεόραση. Αιτία το επεισόδιο του Νίκου Παπαδόπουλου με τον Χρήστο Κουτσοσπύρο, γενικό αρχηγό του Παναιτωλικού. Όσο καταλαβαίνουμε τι περίπου έγινε, τόσο παγώνουμε περισσότερο και το κλίμα βαραίνει. Σιγά - σιγά γίνεται ξεκάθαρο τι έχει συμβεί.
Ερχόμαστε ξανά σαν ομάδα αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Και ξεκινά ένα εκρηκτικό κοκτέιλ συναισθηματικής και λογικής πάλης. Τι κάνουμε τώρα; Πρώτα από όλα πρέπει να πούμε αλήθειες. Κυρίως στον εαυτό μας.
Προσωπικά, όσοι κάνετε τον κόπο να με διαβάζετε, ξέρετε ότι τον Παπαδόπουλο τον είχα (και τον έχω) ψηλά. Η φράση "in Παπ we trust" ήταν η πιο συχνή στα κείμενά μου, ειδικά στο πρώτο δύσκολο τρίμηνο της σαιζόν. Φυσικά, έκανα κι εγώ την κριτική μου, αλλά πάντα με την πίστη ότι όλα αυτά θα τα δουλέψει η ομάδα, με αυτόν στο τιμόνι και θα τα φτιάξει. Ήμουν βέβαιος πως ό,τι και να γίνει αυτός θα ήταν στον πάγκο ως το τέλος της χρονιάς. Και το πίστευα γιατί καταλάβαινα ότι αυτό θέλει και η νέα διοίκηση. Όταν, δε, λύγισε το τιμ μετά το ματς με τον Πανιώνιο στις αποδοκιμασίες και ο Μπούσης βγήκε να τον στηρίξει με προσωπική δήλωση, πείστηκα οριστικά.
Η ζωή όμως έχει εκπλήξεις. Συχνά δυσάρεστες. Ήρθε μία κακιά στιγμή, ένα λάθος μερικών δευτερολέπτων. Και άλλαξε όλη την κατάσταση. Ο Παπ έκανε κάτι που άλλες 100 φορές να γίνει το ίδιο σκηνικό δε θα το ξανάκανε. Ξέρει και ο ίδιος ότι έκανε λάθος. Όλοι το ξέρουμε. Και νομίζω από το πρώτο δευτερόλεπτο κατάλαβε ότι είναι κάτι που θα στοιχίσει ακριβά. Και ο ίδιος να ήταν στη θέση του Σαμαρά, του Ηλία ή του Μπούση, το ίδιο θα έλεγε. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η βία. Ό,τι και να έγινε.
Ας πούμε λοιπόν και στον εαυτό μας, αλλά και στα κάθε λογής κοράκια που μαζεύτηκαν γύρω από την ομάδα και διψούν για προβλήματα και έριδες, αλήθειες:
Αλήθεια 1η: Η απόφαση της διοίκησης είναι η σωστή, με βάση τη φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης της. Θα ήταν κόντρα στην «ιδεολογία» της να κάνει κάτι διαφορετικό.
Αλήθεια 2η: Ο Παπαδόπουλος δεν έκανε κακό στον ΟΦΗ. Ούτε και θα έκανε κακό στον ΟΦΗ. Έκανε κακό στον εαυτό του. Και δυστυχώς εκείνος θα το πληρώσει και μάλιστα πολύ ακριβά. Και δε μιλάω για την τιμωρία. Αλλά για την ευκαιρία να κοουτσάρει τον ΟΦΗ, επιτέλους, υπό κανονικές συνθήκες. Την άξιζε αυτή την ευκαιρία, δούλεψε πολύ για να υπάρξει όλο αυτό που λέμε σήμερα «νέο ΟΦΗ» και τώρα για μία μαλακία της στιγμής, η ευκαιρία χάνεται. Ξέρω ότι θα του πάρει καιρό να το ξεπεράσει και είμαι μαζί του.
Αλήθεια 3η: Τη Δευτέρα ζήσαμε ένα ρεσιτάλ απρέπειας και έλλειψης σεβασμού. Καταρχάς απέναντι στον Παπαδόπουλο, αλλά και απέναντι στη διοίκηση του ΟΦΗ. Είδαμε άτομα που μερικές ημέρες πριν με τον Πανιώνιο ζητούσαν να φύγει ο Παπ και τα «βύσματά του», να τον αποθεώνουν. Είδαμε και δημοσιογραφικά και μη κοράκια που πριν ανακοινωθεί η απομάκρυνσή του διακινούσαν σενάρια και ονόματα. Είδαμε έναν αντίπαλο προπονητή να περνά το όριο και από ένα σημείο και μετά να επιλέγει να χτυπήσει τον «πεσμένο» συνάδελφό του. Είδαμε να διακινείται η φήμη ότι η διοίκηση τον "έφαγε" επίτηδες με στημένο επεισόδιο. Είδαμε πολλά και πικρά…
Αλήθεια 4η: Αν η διοίκηση ήθελε να τον «φάει» θα το είχε κάνει είτε στη μεγάλη διακοπή των Χριστουγέννων είτε μετά το ματς με τον Πανιώνιο. Δεν το έκανε. Και δε θα το έκανε, λέω εγώ.
Αλήθεια 5η: Ο Παπαδόπουλος ήταν, είναι και θα είναι εμβληματικό μέρος του ΟΦΗ. Δε χρειάζεται να το αναλύσω, το έκαναν ήδη καλύτερα από εμένα ο Νίκος Κατζηλάκης και ο Γιάννης Τσατσάκης. Προσωπικά πάντα θα τον έχω ψηλά. Γιατί στην τελική και τα δύο του λάθη τα έκανε από ψυχική φόρτιση και πάθος. Και τα δύο τα πλήρωσε ακριβά, όπως αρμόζει στους ηγέτες.
Αλήθεια 6η: Ας αποφεύγουμε στα ζόρια μας, αλλά και στη μαυρίλα μας να αναζητούμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Ο Παναιτωλικός δεν είναι μία βρώμικη ομάδα. Ο Κουτσοσπύρος μπορεί να είναι ψηλός και να φοράει δερμάτινο, αλλά αυτό δεν τον κάνει νονό και μπράβο. Είναι πρώην ποδοσφαιριστής, γνωστός και γενικά σοβαρός. Δεν έκανε καραγκιοζιλίκια που έχουμε δει από προπονητές μεγάλων ομάδων με λιποθυμίες και θέατρα. Ο Παναιτωλικός δε στοχοποίησε τον ΟΦΗ για να του κάνει κακό, ενώ μπορούσε. Για σκεφτείτε αν είχε γίνει ίδιο σκηνικό σε ένα Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ αν θα είχε γίνει το 2ο ημίχρονο καν… Και η στάση του αυτή είναι σημαντική και για την επερχόμενη τιμωρία μας. Κι ο Δέλλας για το ματς είπε αλήθεια, χάσαμε γιατί ήμασταν χειρότεροι. Δε στάθηκε σε διαιτησία και άλλα που συνηθίζονται. Το λάθος του συγκεκριμένου το αναφέρω παραπάνω. Πέρασε το όριο απέναντι σε ένα συνάδελφό του, που ήταν με την πλάτη στον τοίχο, πια.
Αλήθεια 7η: Στην Ελλάδα άμεσα διαθέσιμος προπονητής καλύτερος από τον Παπαδόπουλο, δεν υπάρχει. Στο εξωτερικό δεν μπορώ να ξέρω. Πιστεύω ότι δεν είχε γίνει καμία προεργασία, θεωρώντας ότι ο Παπ θα μείνει ως τέλος. Λογικά, θα κοιτάξουν εκτός Ελλάδας. Οπότε, ας σταματήσουμε να λέμε ονόματα και να μασάμε σε σενάρια που γράφονται για clicks. Ας το κάνουμε σε τελική ανάλυση σεβόμενοι τον Παπαδόπουλο.
Αλήθεια 8η: Πιθανόν να υπάρχει όντως οργανωτικό έλλειμμα, ως προς την προστασία των διαιτητών από τους παράγοντες άλλων ομάδων στο Γεντί Κουλέ. Αν είναι έτσι ας το δούμε και να το διορθώσουμε. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν είναι δουλειά του προπονητή μας να το αναλάβει. Και φυσικά είναι συχνό φαινόμενο σε όλο τον κόσμο οι προπονητές να διαμαρτύρονται (κόσμια) στους διαιτητές. Δε λύνεται αυτό με βία.
Αλήθεια 9η: Η ομάδα είναι σε κρίσιμη καμπή. Όλα αυτά τα γύρω - γύρω κάνουν κακό. Το μήνυμα πρέπει να είναι απλό. Απεριόριστος σεβασμός στον - απερχόμενο - προπονητή μας. Αλλά και καμία ανοχή στη βία.
Ένα λάθος κοστίζει ακριβά καμιά φορά στη ζωή και πρέπει να μαθαίνουμε όλοι από αυτό και να προχωράμε ανάλογα.
Δε θα το κρύψω, τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από τη μία χαίρομαι που έχω μία διοίκηση με υγιή νοοτροπία και συνεπή στις θέσεις της. Από την άλλη στενοχωριέμαι που ένας άνθρωπος κομμάτι του ΟΦΗ και είδωλο των παιδικών μου χρόνων, έκανε αυτό το λάθος και το πληρώνει. Στενοχωριέμαι πρώτα για τον ίδιο. Απογοητεύομαι και από το γενικό κλίμα με τα κοράκια και τα υποκριτικά δάκρυα. Αλλά δε θα αφήσω το συναίσθημα να θολώσει την κρίση μου. Θέλω να λέω στον εαυτό μου αλήθειες και να είμαι ρεαλιστής.
Και σήμερα έχω να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παπαδόπουλο για την προσφορά του στην ομάδα μας. Και στη διοίκηση και την ομάδα ένα «πάμε παρακάτω». Φυσικά δε ξεχνάμε, αλλά προχωράμε σοφότεροι. Όποιος ξεχνάει, κακό δικό του!
Υ.Γ: Το σύνθημα για τον Παπ, είναι το πρώτο που επέτρεψα στον 5,5 χρονών σήμερα μεγάλο μου γιο να πει παρά τη βρισιά. Γιατί απλά δεν έβριζε! Η αποσβολωμένη φάτσα του, Δευτέρα βράδυ, όταν του είπα "Γιάννη, κοίτα, τέλος ο Παπ από τον ΟΦΗ" και η φράση του "πως γίνεται να φύγει ο Παπαδόπουλος" μου έδειξε για ακόμα μία φορά τι έκανε ο άνθρωπος αυτός για τον ΟΦΗ την τελευταία διετία.
Ειδυλλιακά όλα, συνέβη ότι μία ομάδα θα ήθελε να της συμβεί. Ειδικά μία ομάδα σε μεγάλη πίεση και σε δύσκολη θέση. Παντού, σε κάθε ομάδα, στα αποδυτήρια θα γινόταν γλέντι, οι πανηγυρισμοί θα κρατούσαν 1-2 μέρες και η ομάδα θα προσπαθούσε να συγκεντρωθεί, να αφήσει τη χαρά κατά μέρος και να πάει στα επόμενα κρίσιμα παιχνίδια με αυτή την καλή ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση του 3-0.
Παντού; Όχι βέβαια. Ο ΟΦΗ πρέπει να κάνει πάντα τη διαφορά. Πρέπει πάντα να κοντράρει την κανονικότητα.
Στον ΟΦΗ αμέσως μετά το ματς επικρατεί παγωμάρα. Μια αμηχανία και ένα μπλοκάρισμα που το καταλάβαινες και από την τηλεόραση. Αιτία το επεισόδιο του Νίκου Παπαδόπουλου με τον Χρήστο Κουτσοσπύρο, γενικό αρχηγό του Παναιτωλικού. Όσο καταλαβαίνουμε τι περίπου έγινε, τόσο παγώνουμε περισσότερο και το κλίμα βαραίνει. Σιγά - σιγά γίνεται ξεκάθαρο τι έχει συμβεί.
Ερχόμαστε ξανά σαν ομάδα αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Και ξεκινά ένα εκρηκτικό κοκτέιλ συναισθηματικής και λογικής πάλης. Τι κάνουμε τώρα; Πρώτα από όλα πρέπει να πούμε αλήθειες. Κυρίως στον εαυτό μας.
Προσωπικά, όσοι κάνετε τον κόπο να με διαβάζετε, ξέρετε ότι τον Παπαδόπουλο τον είχα (και τον έχω) ψηλά. Η φράση "in Παπ we trust" ήταν η πιο συχνή στα κείμενά μου, ειδικά στο πρώτο δύσκολο τρίμηνο της σαιζόν. Φυσικά, έκανα κι εγώ την κριτική μου, αλλά πάντα με την πίστη ότι όλα αυτά θα τα δουλέψει η ομάδα, με αυτόν στο τιμόνι και θα τα φτιάξει. Ήμουν βέβαιος πως ό,τι και να γίνει αυτός θα ήταν στον πάγκο ως το τέλος της χρονιάς. Και το πίστευα γιατί καταλάβαινα ότι αυτό θέλει και η νέα διοίκηση. Όταν, δε, λύγισε το τιμ μετά το ματς με τον Πανιώνιο στις αποδοκιμασίες και ο Μπούσης βγήκε να τον στηρίξει με προσωπική δήλωση, πείστηκα οριστικά.
Η ζωή όμως έχει εκπλήξεις. Συχνά δυσάρεστες. Ήρθε μία κακιά στιγμή, ένα λάθος μερικών δευτερολέπτων. Και άλλαξε όλη την κατάσταση. Ο Παπ έκανε κάτι που άλλες 100 φορές να γίνει το ίδιο σκηνικό δε θα το ξανάκανε. Ξέρει και ο ίδιος ότι έκανε λάθος. Όλοι το ξέρουμε. Και νομίζω από το πρώτο δευτερόλεπτο κατάλαβε ότι είναι κάτι που θα στοιχίσει ακριβά. Και ο ίδιος να ήταν στη θέση του Σαμαρά, του Ηλία ή του Μπούση, το ίδιο θα έλεγε. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η βία. Ό,τι και να έγινε.
Ας πούμε λοιπόν και στον εαυτό μας, αλλά και στα κάθε λογής κοράκια που μαζεύτηκαν γύρω από την ομάδα και διψούν για προβλήματα και έριδες, αλήθειες:
Αλήθεια 1η: Η απόφαση της διοίκησης είναι η σωστή, με βάση τη φιλοσοφία και τον τρόπο σκέψης της. Θα ήταν κόντρα στην «ιδεολογία» της να κάνει κάτι διαφορετικό.
Αλήθεια 2η: Ο Παπαδόπουλος δεν έκανε κακό στον ΟΦΗ. Ούτε και θα έκανε κακό στον ΟΦΗ. Έκανε κακό στον εαυτό του. Και δυστυχώς εκείνος θα το πληρώσει και μάλιστα πολύ ακριβά. Και δε μιλάω για την τιμωρία. Αλλά για την ευκαιρία να κοουτσάρει τον ΟΦΗ, επιτέλους, υπό κανονικές συνθήκες. Την άξιζε αυτή την ευκαιρία, δούλεψε πολύ για να υπάρξει όλο αυτό που λέμε σήμερα «νέο ΟΦΗ» και τώρα για μία μαλακία της στιγμής, η ευκαιρία χάνεται. Ξέρω ότι θα του πάρει καιρό να το ξεπεράσει και είμαι μαζί του.
Αλήθεια 3η: Τη Δευτέρα ζήσαμε ένα ρεσιτάλ απρέπειας και έλλειψης σεβασμού. Καταρχάς απέναντι στον Παπαδόπουλο, αλλά και απέναντι στη διοίκηση του ΟΦΗ. Είδαμε άτομα που μερικές ημέρες πριν με τον Πανιώνιο ζητούσαν να φύγει ο Παπ και τα «βύσματά του», να τον αποθεώνουν. Είδαμε και δημοσιογραφικά και μη κοράκια που πριν ανακοινωθεί η απομάκρυνσή του διακινούσαν σενάρια και ονόματα. Είδαμε έναν αντίπαλο προπονητή να περνά το όριο και από ένα σημείο και μετά να επιλέγει να χτυπήσει τον «πεσμένο» συνάδελφό του. Είδαμε να διακινείται η φήμη ότι η διοίκηση τον "έφαγε" επίτηδες με στημένο επεισόδιο. Είδαμε πολλά και πικρά…
Αλήθεια 4η: Αν η διοίκηση ήθελε να τον «φάει» θα το είχε κάνει είτε στη μεγάλη διακοπή των Χριστουγέννων είτε μετά το ματς με τον Πανιώνιο. Δεν το έκανε. Και δε θα το έκανε, λέω εγώ.
Αλήθεια 5η: Ο Παπαδόπουλος ήταν, είναι και θα είναι εμβληματικό μέρος του ΟΦΗ. Δε χρειάζεται να το αναλύσω, το έκαναν ήδη καλύτερα από εμένα ο Νίκος Κατζηλάκης και ο Γιάννης Τσατσάκης. Προσωπικά πάντα θα τον έχω ψηλά. Γιατί στην τελική και τα δύο του λάθη τα έκανε από ψυχική φόρτιση και πάθος. Και τα δύο τα πλήρωσε ακριβά, όπως αρμόζει στους ηγέτες.
Αλήθεια 6η: Ας αποφεύγουμε στα ζόρια μας, αλλά και στη μαυρίλα μας να αναζητούμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Ο Παναιτωλικός δεν είναι μία βρώμικη ομάδα. Ο Κουτσοσπύρος μπορεί να είναι ψηλός και να φοράει δερμάτινο, αλλά αυτό δεν τον κάνει νονό και μπράβο. Είναι πρώην ποδοσφαιριστής, γνωστός και γενικά σοβαρός. Δεν έκανε καραγκιοζιλίκια που έχουμε δει από προπονητές μεγάλων ομάδων με λιποθυμίες και θέατρα. Ο Παναιτωλικός δε στοχοποίησε τον ΟΦΗ για να του κάνει κακό, ενώ μπορούσε. Για σκεφτείτε αν είχε γίνει ίδιο σκηνικό σε ένα Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ αν θα είχε γίνει το 2ο ημίχρονο καν… Και η στάση του αυτή είναι σημαντική και για την επερχόμενη τιμωρία μας. Κι ο Δέλλας για το ματς είπε αλήθεια, χάσαμε γιατί ήμασταν χειρότεροι. Δε στάθηκε σε διαιτησία και άλλα που συνηθίζονται. Το λάθος του συγκεκριμένου το αναφέρω παραπάνω. Πέρασε το όριο απέναντι σε ένα συνάδελφό του, που ήταν με την πλάτη στον τοίχο, πια.
Αλήθεια 7η: Στην Ελλάδα άμεσα διαθέσιμος προπονητής καλύτερος από τον Παπαδόπουλο, δεν υπάρχει. Στο εξωτερικό δεν μπορώ να ξέρω. Πιστεύω ότι δεν είχε γίνει καμία προεργασία, θεωρώντας ότι ο Παπ θα μείνει ως τέλος. Λογικά, θα κοιτάξουν εκτός Ελλάδας. Οπότε, ας σταματήσουμε να λέμε ονόματα και να μασάμε σε σενάρια που γράφονται για clicks. Ας το κάνουμε σε τελική ανάλυση σεβόμενοι τον Παπαδόπουλο.
Αλήθεια 8η: Πιθανόν να υπάρχει όντως οργανωτικό έλλειμμα, ως προς την προστασία των διαιτητών από τους παράγοντες άλλων ομάδων στο Γεντί Κουλέ. Αν είναι έτσι ας το δούμε και να το διορθώσουμε. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν είναι δουλειά του προπονητή μας να το αναλάβει. Και φυσικά είναι συχνό φαινόμενο σε όλο τον κόσμο οι προπονητές να διαμαρτύρονται (κόσμια) στους διαιτητές. Δε λύνεται αυτό με βία.
Αλήθεια 9η: Η ομάδα είναι σε κρίσιμη καμπή. Όλα αυτά τα γύρω - γύρω κάνουν κακό. Το μήνυμα πρέπει να είναι απλό. Απεριόριστος σεβασμός στον - απερχόμενο - προπονητή μας. Αλλά και καμία ανοχή στη βία.
Ένα λάθος κοστίζει ακριβά καμιά φορά στη ζωή και πρέπει να μαθαίνουμε όλοι από αυτό και να προχωράμε ανάλογα.
Δε θα το κρύψω, τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από τη μία χαίρομαι που έχω μία διοίκηση με υγιή νοοτροπία και συνεπή στις θέσεις της. Από την άλλη στενοχωριέμαι που ένας άνθρωπος κομμάτι του ΟΦΗ και είδωλο των παιδικών μου χρόνων, έκανε αυτό το λάθος και το πληρώνει. Στενοχωριέμαι πρώτα για τον ίδιο. Απογοητεύομαι και από το γενικό κλίμα με τα κοράκια και τα υποκριτικά δάκρυα. Αλλά δε θα αφήσω το συναίσθημα να θολώσει την κρίση μου. Θέλω να λέω στον εαυτό μου αλήθειες και να είμαι ρεαλιστής.
Και σήμερα έχω να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παπαδόπουλο για την προσφορά του στην ομάδα μας. Και στη διοίκηση και την ομάδα ένα «πάμε παρακάτω». Φυσικά δε ξεχνάμε, αλλά προχωράμε σοφότεροι. Όποιος ξεχνάει, κακό δικό του!
Υ.Γ: Το σύνθημα για τον Παπ, είναι το πρώτο που επέτρεψα στον 5,5 χρονών σήμερα μεγάλο μου γιο να πει παρά τη βρισιά. Γιατί απλά δεν έβριζε! Η αποσβολωμένη φάτσα του, Δευτέρα βράδυ, όταν του είπα "Γιάννη, κοίτα, τέλος ο Παπ από τον ΟΦΗ" και η φράση του "πως γίνεται να φύγει ο Παπαδόπουλος" μου έδειξε για ακόμα μία φορά τι έκανε ο άνθρωπος αυτός για τον ΟΦΗ την τελευταία διετία.
