Διαβάζω αυτές τις μέρες κείμενα και αφιερώματα για τον μεγάλο Ολλανδό και συνειδητοποιώ ότι όχι απλώς δεν έχει φύγει από τις ζωές μας - ειδικά εμάς των Ομιλιτών, αλλά και γενικά όσων αγαπούν το ποδόσφαιρο - αλλά η παρουσία του είναι πιο έντονη και πιο ξεκάθαρη από ποτέ!
Δεν ήμουν ποτέ λάτρης των μελό κειμένων, των διαδικτυακών μνημοσύνων και των αγιογραφιών, όταν κάποιος φεύγει. Αυτό που συμβαίνει όμως με το Μίστερ είναι κάτι συγκλονιστικό. Δε χρειάζεται να κάνεις καμία ανάλυση ή να διαβάσεις κανένα λογοτεχνικό επικήδειο για να το καταλάβεις. Αρκεί να ρίξεις μία ματιά στον ΟΦΗ. Να δεις τι γίνεται εδώ και τέσσερις μήνες στο Βαρδινογιάννειο. Αν έχεις ανοικτά τα μάτια σου και είχες καταλάβει τι πραγματικά πρέσβευε ο Ολλανδός, καταλαβαίνεις ότι είναι εδώ, μαζί μας.
Είχα την τύχη να ανήκω σε μία γενιά που έμαθε το ποδόσφαιρο - κυρίως σαν κουλτούρα και τρόπο σκέψης - μέσα από τον ΟΦΗ του Γκέραρντ. Μεγαλώνοντας, παρότι ο ΟΦΗ δεν έμοιαζε με εκείνον του Ολλανδού, κράτησα ότι είχα μάθει μέσα μου και έτσι συνέχισα να βλέπω το ποδόσφαιρο. Ευτυχώς δεν είμαι ο μοναδικός, είναι αρκετοί σαν κι εμένα. Αλλά σίγουρα νιώθαμε μειοψηφία και ελαφρώς Δον Κιχώτες.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό το ποδόσφαιρο προσπάθησα να περάσω τα τελευταία χρόνια και στα παιδιά μου και γενικά στους γύρω μου. Δυστυχώς, χωρίς κάποιο ζωντανό παράδειγμα, μέχρι πολύ πρόσφατα για να γίνω στα μάτια τους πιο σαφής, αλλά κυρίως πιο πειστικός.
Το Νοέμβριο του 2017, στο φιλικό, τα παιδιά του Γκέραρντ με έκαναν να συγκινηθώ και να μπορέσω να δείξω τι πραγματικά είναι το ποδόσφαιρο και ο ΟΦΗ. Δε θα ήταν δυνατό να το περιγράψω καλύτερα με λόγια. Ήταν μία μεγάλη στιγμή της ομάδας και των παιδικών μου ηρώων όλο αυτό. Αλλά στο τέλος ένιωσα να μου αφήνει και ένα βάρος, γιατί έμοιαζε σαν τελευταία παράσταση. Σκεφτόμουν, δηλαδή αυτό ήταν; Εδώ τελειώνουν όλα; Λίγους μήνες μετά, στην κηδεία του Γκέραρντ ένιωσα να μπαίνει οριστικά μία τελεία. Ομολογώ ότι δεν είδα τότε τα σημάδια. Ένιωσα να αποχαιρετώ το ποδόσφαιρο, όπως το ήξερα και - κυρίως - όπως το ήθελα.
Ευτυχώς τα σημάδια ήταν εκεί, εγώ απλά μέσα στη μαυρίλα μου τα «έχασα». Τα είδαν όμως αυτοί που έπρεπε και αυτοί που μπορούσαν να τα αλλάξουν όλα. Και όχι μόνο τα είδαν, αλλά το αποφάσισαν με πείσμα, το οργάνωσαν μεθοδικά και το κατάφεραν βήμα - βήμα. Με χαμηλούς τόνους και ηρεμία. Πραγματικοί κληρονόμοι του Μίστερ.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, ζούμε πράγματα που πιστεύαμε ότι δε θα τα ζούσαμε ξανά. Η ομάδα αρχίζει να παίρνει μία - προφανώς πιο σύγχρονη - μορφή του ΟΦΗ του Ολλανδού. Βαδίζει στα βήματά της ομάδας του 1985 - 2000. Σαν να μη μεσολάβησαν 18 χρόνια, πιάνουμε το νήμα κάπου εκεί από το 2000 που αποχαιρετούσαμε με ένα φιλικό - πρόχειρα - τον Γκέραρντ. Ήμουν τότε εκεί - εν μέσω πανελληνίων - φώναξα το «δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ», αλλά νομίζω κανείς, ούτε κι εγώ, νιώθαμε ότι όντως φεύγει. Αντίθετα το «δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ» του Νοεμβρίου το 2017 βγήκε από μέσα μας με πιο πλήρη συναίσθηση και πιο αποφασιστικά.
Από τότε έγιναν πολλά, πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια. Απομακρύνθηκε πολύ η ομάδα από το μοντέλο του Ολλανδού και μας πίκρανε. Όμως, όπως φαίνεται, το dna αυτού του μοντέλου ήταν πολύ ανθεκτικό. Άντεξε. Σήμερα ξαναβγαίνει μπροστά και όλοι έχουμε αναθαρρήσει. Ελπίζουμε ξανά ότι το καλό, με γκολ στο 90, θα κερδίσει το κακό. Και ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ καλύτερο μνημόσυνο στο Μίστερ από το να του αναγνωρίσουμε ότι όσα ζούμε το τελευταίο τετράμηνο είναι δική του κληρονομιά και έχουν την αύρα του.
Έχουμε τη χρυσή ευκαιρία αντί να τον θυμόμαστε μόνο στη θεωρία ή με συγκινητικά posts και λόγια, να στηρίξουμε στην πράξη τη νέα εποχή της ομάδας που έχει τη σφραγίδα του.
Να θυμηθούμε ξανά τη νοοτροπία του, την οπτική του για το ποδόσφαιρο και να απολαύσουμε αυτό το αναπάντεχο καλό που μας συνέβη με αφετηρία εκείνο το συγκινητικό, αλλά θλιμμένο βράδυ του φιλικού του Νοεμβρίου.
Πλέον είναι στο χέρι μας, όχι μόνο να μην τον ξεχάσουμε ποτέ, αλλά να το συνεχίσουμε από εκεί που το άφησε. Μάλλον αυτό θα το εκτιμήσει και περισσότερο!
Δεν ήμουν ποτέ λάτρης των μελό κειμένων, των διαδικτυακών μνημοσύνων και των αγιογραφιών, όταν κάποιος φεύγει. Αυτό που συμβαίνει όμως με το Μίστερ είναι κάτι συγκλονιστικό. Δε χρειάζεται να κάνεις καμία ανάλυση ή να διαβάσεις κανένα λογοτεχνικό επικήδειο για να το καταλάβεις. Αρκεί να ρίξεις μία ματιά στον ΟΦΗ. Να δεις τι γίνεται εδώ και τέσσερις μήνες στο Βαρδινογιάννειο. Αν έχεις ανοικτά τα μάτια σου και είχες καταλάβει τι πραγματικά πρέσβευε ο Ολλανδός, καταλαβαίνεις ότι είναι εδώ, μαζί μας.
Είχα την τύχη να ανήκω σε μία γενιά που έμαθε το ποδόσφαιρο - κυρίως σαν κουλτούρα και τρόπο σκέψης - μέσα από τον ΟΦΗ του Γκέραρντ. Μεγαλώνοντας, παρότι ο ΟΦΗ δεν έμοιαζε με εκείνον του Ολλανδού, κράτησα ότι είχα μάθει μέσα μου και έτσι συνέχισα να βλέπω το ποδόσφαιρο. Ευτυχώς δεν είμαι ο μοναδικός, είναι αρκετοί σαν κι εμένα. Αλλά σίγουρα νιώθαμε μειοψηφία και ελαφρώς Δον Κιχώτες.
Παρ’ όλα αυτά, αυτό το ποδόσφαιρο προσπάθησα να περάσω τα τελευταία χρόνια και στα παιδιά μου και γενικά στους γύρω μου. Δυστυχώς, χωρίς κάποιο ζωντανό παράδειγμα, μέχρι πολύ πρόσφατα για να γίνω στα μάτια τους πιο σαφής, αλλά κυρίως πιο πειστικός.
Το Νοέμβριο του 2017, στο φιλικό, τα παιδιά του Γκέραρντ με έκαναν να συγκινηθώ και να μπορέσω να δείξω τι πραγματικά είναι το ποδόσφαιρο και ο ΟΦΗ. Δε θα ήταν δυνατό να το περιγράψω καλύτερα με λόγια. Ήταν μία μεγάλη στιγμή της ομάδας και των παιδικών μου ηρώων όλο αυτό. Αλλά στο τέλος ένιωσα να μου αφήνει και ένα βάρος, γιατί έμοιαζε σαν τελευταία παράσταση. Σκεφτόμουν, δηλαδή αυτό ήταν; Εδώ τελειώνουν όλα; Λίγους μήνες μετά, στην κηδεία του Γκέραρντ ένιωσα να μπαίνει οριστικά μία τελεία. Ομολογώ ότι δεν είδα τότε τα σημάδια. Ένιωσα να αποχαιρετώ το ποδόσφαιρο, όπως το ήξερα και - κυρίως - όπως το ήθελα.
Ευτυχώς τα σημάδια ήταν εκεί, εγώ απλά μέσα στη μαυρίλα μου τα «έχασα». Τα είδαν όμως αυτοί που έπρεπε και αυτοί που μπορούσαν να τα αλλάξουν όλα. Και όχι μόνο τα είδαν, αλλά το αποφάσισαν με πείσμα, το οργάνωσαν μεθοδικά και το κατάφεραν βήμα - βήμα. Με χαμηλούς τόνους και ηρεμία. Πραγματικοί κληρονόμοι του Μίστερ.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, ζούμε πράγματα που πιστεύαμε ότι δε θα τα ζούσαμε ξανά. Η ομάδα αρχίζει να παίρνει μία - προφανώς πιο σύγχρονη - μορφή του ΟΦΗ του Ολλανδού. Βαδίζει στα βήματά της ομάδας του 1985 - 2000. Σαν να μη μεσολάβησαν 18 χρόνια, πιάνουμε το νήμα κάπου εκεί από το 2000 που αποχαιρετούσαμε με ένα φιλικό - πρόχειρα - τον Γκέραρντ. Ήμουν τότε εκεί - εν μέσω πανελληνίων - φώναξα το «δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ», αλλά νομίζω κανείς, ούτε κι εγώ, νιώθαμε ότι όντως φεύγει. Αντίθετα το «δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ» του Νοεμβρίου το 2017 βγήκε από μέσα μας με πιο πλήρη συναίσθηση και πιο αποφασιστικά.
Από τότε έγιναν πολλά, πέρασαν 18 ολόκληρα χρόνια. Απομακρύνθηκε πολύ η ομάδα από το μοντέλο του Ολλανδού και μας πίκρανε. Όμως, όπως φαίνεται, το dna αυτού του μοντέλου ήταν πολύ ανθεκτικό. Άντεξε. Σήμερα ξαναβγαίνει μπροστά και όλοι έχουμε αναθαρρήσει. Ελπίζουμε ξανά ότι το καλό, με γκολ στο 90, θα κερδίσει το κακό. Και ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ καλύτερο μνημόσυνο στο Μίστερ από το να του αναγνωρίσουμε ότι όσα ζούμε το τελευταίο τετράμηνο είναι δική του κληρονομιά και έχουν την αύρα του.
Έχουμε τη χρυσή ευκαιρία αντί να τον θυμόμαστε μόνο στη θεωρία ή με συγκινητικά posts και λόγια, να στηρίξουμε στην πράξη τη νέα εποχή της ομάδας που έχει τη σφραγίδα του.
Να θυμηθούμε ξανά τη νοοτροπία του, την οπτική του για το ποδόσφαιρο και να απολαύσουμε αυτό το αναπάντεχο καλό που μας συνέβη με αφετηρία εκείνο το συγκινητικό, αλλά θλιμμένο βράδυ του φιλικού του Νοεμβρίου.
Πλέον είναι στο χέρι μας, όχι μόνο να μην τον ξεχάσουμε ποτέ, αλλά να το συνεχίσουμε από εκεί που το άφησε. Μάλλον αυτό θα το εκτιμήσει και περισσότερο!
