Πρώτα από όλα δεν μπορείς να πηγαίνεις κάθε δεύτερη Κυριακή στο Γεντί Κουλέ. Δεν ζεις από κοντά την ομάδα και τον κόσμο της. Δε σου συμβαίνει αυτό που μπαίνεις να πιεις ένα καφέ και οι μισοί μιλάνε για την ομάδα ΣΟΥ. Που κυκλοφορείς στο δρόμο και, συναντώντας γνωστούς, ένα από τα βασικά θέμα της ατζέντας είναι η ομάδα.

Αλλά ΟΚ, έτσι είναι η ζωή, η μετανάστευση είναι κάτι που συμβαίνει. Οπότε μαθαίνεις να ζεις μακριά από την ομάδα. Να βγαίνει το πρόγραμμα του πρωταθλήματος και να κάθεσαι να μελετάς ημερομηνίες, έχει εντός κοντά στα Χριστούγεννα ή το Πάσχα; Στην Πρωτομαγιά έστω; Μπας και το συνδυάσεις με διακοπές στο πατρικό σου. Και βέβαια μελέτη για το πότε είναι τα ματς της Αθήνας. Σημειώνεις για να οργανωθείς να μη χάσεις κανένα ματς από τα εκτός κοντά σου. Και παρακαλάς τελευταίες αγωνιστικές να σωθεί ο Απόλλωνας κι όχι η Κέρκυρα για να έχεις ένα ακόμα ματς να δεις την ομάδα.

Και μετά αρχίζει το γνωστό, θα έχουμε δική μας εξέδρα ή θα πρέπει να πάω πάλι στο mute να μη με πάρουν χαμπάρι οι γύρω; Σχεδόν 20ετία πια στην Αθήνα, όλα αυτά γίνονται μηχανικά. Αυτοματοποιημένα. Ακούς πολλά, λες λίγα και κακά τα ψέματα δεν το απολαμβάνεις το γήπεδο όσο αν πήγαινες στο Γεντί Κουλέ.

Φυσικά όσο περνάνε τα χρόνια αρχίσεις και κηρύττεις τον «Ομιλιτισμό» στο περιβάλλον σου. Οι συνάδελφοι στη δουλειά ξέρουν πόσο ήρθε ο ΟΦΗ, έστω και για να σε πειράξουν. Οι φίλοι σου έχουν στο πρόγραμμα να κάτσουν να δουν και το ματς του ΟΦΗ πέρα από Ολυμπιακοπαναθηναϊκούς, ΑΕΚ κλπ. Δεν ξενίζει κανένα η φανέλα του ΟΦΗ που φοράς στο 8x8. Ο μικρόκοσμός σου προσαρμόζεται. Ο πολύς κόσμος όμως σε αγνοεί, ειδικά την τελευταία 10-15ετία της παρακμής. Το καλό είναι ότι φέτος αυτό το ματσάκι (του να σε αγνοούν) δείχνει να γυρίζει. Για να δούμε...

Είναι πολλές οι ιστορίες από γήπεδα και οι στιγμές που μπορεί κανείς να διηγηθεί ως «Ομιλίτης της Αθήνας». Από διαπραγματεύσεις σε καφενεία για να βάλουν ματς του ΟΦΗ, μέχρι ντου και ξύλο έξω (και μέσα) σε γήπεδα της Αθήνας που σε πετυχαίνουν μόνο σε ξέφωτο. Μπορεί στο μέλλον να κάτσω να γράψω μερικές από αυτές, να τις θυμίσω και σε μερικούς φίλους που τα ζήσαμε παρέα. Αυτό όμως που σήμερα με καίει είναι η δεύτερη γενιά μετανάστευσης και Ομιλιτών της Αθήνας, που καλούμαι και σε προσωπικό επίπεδο να διαχειριστώ.

Κι εξηγούμαι. Το μεγαλύτερο μου καμάρι λοιπόν είναι η οικογένεια μου και οι 2 γιοί μου (4,5 χρονών ο μεγάλος και 8 μηνών ο μικρός). Από όταν άρχισε να μιλάει και να καταλαβαίνει ο μεγάλος δηλώνει ΟΦΗ. Δούλεψα σκληρά γι αυτό. Ο μικρός δε μιλάει ακόμα για να το τσεκάρω αλλά είμαι αισιόδοξος! Πριν όμως από αυτό, είχα καταφέρει να έχω μία σύζυγο που όταν τη γνώρισα δεν ήξερε ούτε τον ΟΦΗ ούτε καν το ποδόσφαιρο. Σήμερα, μπορεί να σας κάνει άνετα ανάλυση αγώνα και φυσικά να σας πει για δεκάδες ματς που έχει δει live. 

Το άγχος μου λοιπόν είναι πώς αυτοί οι 2ης γενιάς Ομιλίτες της Αθήνας θα κρατηθούν και θα μπορέσουν να φέρουν κι άλλους ίσως στην παρέα. Γιατί ωραία τα youtube και οι διηγήσεις για τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, ωραία και η φανέλα και το κασκόλ που πήρε ο μπαμπάς ή ο θείος κι ο νονός, αλλά χωρίς ομάδα να τη δεις live και να ζήσεις στιγμές και εμπειρίες μαζί της, δεν πας πουθενά.

Φέτος με την πορεία ανόδου και την υγεία που είχαμε σαν ομάδα κάτι κινήθηκε ευτυχώς! Γιατί κακά τα ψέματα, αν το 2000 ένα παιδάκι έλεγε σε σχολείο ή παιδική χαρά της Αθήνας ότι είναι ΟΦΗ, θα ξάφνιαζε μεν αλλά απλά θα έκανε εντύπωση. Σήμερα αν πεις ΟΦΗ δεν ξαφνιάζεις απλά. Αντιμετωπίζεις την άγνοια από τα παιδάκια. Σε ρωτάνε τι είναι ΟΦΗ. Η ομάδα είναι εκτός κάδρου. Και πρέπει άμεσα να ξαναμπεί και όσο πιο δυναμικά γίνεται. Για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τη μαγιά που υπάρχει στην Κρήτη οπαδικά, αλλά και για να χτίσουμε τη 2η γενιά Ομιλιτών στην Αθήνα κυρίως (λόγω του μεγάλου αριθμού Κρητών), αλλά και σε όλη την χώρα και όλο τον κόσμο.

Κι αυτό είναι μεν ένα προσωπικό στοίχημα για κάθε πατέρα Ομιλίτη αλλά πρωταρχικά είναι ένα στοίχημα για την ίδια την ομάδα και το μέλλον της, το οποίο είναι τόσο αυτονόητο που δε χρειάζεται καν να το αναλύσω και συνδέεται άμεσα με τη στρατηγική και το σχεδιασμό της.