Πόσο απέχει δηλαδή η Εθνική από το ποδόσφαιρό μας;

Ας σκεφτούμε, ποιος είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση; Κι ας συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει κοινή - ποδοσφαιρική - λογική που δεν μπορείς να σνομπάρεις.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Χρίστος Σμπώκος

H Εθνική ομάδα συχνά αναφέρεται στα ρεπορτάζ ως «το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα». Αποτελεί όντως αυτό που λένε οι λέξεις, τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου κάθε χώρας. Ας σκεφτούμε λοιπόν, είναι όντως τέτοια;

Η σημερινή Εθνική που βλέπουμε είναι ανοργάνωτη, χωρίς πλάνο και στόχο. Μοιάζει να λειτουργεί χωρίς διακριτούς ρόλους, τόσο εντός γηπέδου, όσο και εκτός. Φαίνεται ότι λαλούν πολλοί κοκκόροι και δεν υπάρχουν στεγανά στα αποδυτήρια. Δε δείχνει να έχει στιβαρό σχεδιασμό και ένα κορμό - βάση. Δείχνει να μην έχει δεξαμενή νέων παικτών, ειδικά μεσοεπιθετικά, που να μπορούν να μπουν στην ομάδα κρατώντας τη σε υψηλό επίπεδο. Επιπλέον, μοιάζει μονίμως πιο κουρασμένη και με λιγότερα τρεξίματα, αλλά και πιο υποτονικό ρυθμό, απέναντι σε οποιοδήποτε αντίπαλο.

Όσο για τις μικρότερες ηλικίες, κανένα πλάνο κι εκεί. Το αναπτυξιακό σχέδιο του Σάντος που αποτελούσε πρωτοπορία και έγινε με κόπο, εγκαταλείφθηκε μόλις έφυγε ο Πορτογάλος, την κληρονομιά του δηλαδή δεν την καταδεχτήκαμε. Τέλος, η ομάδα δεν έχει το δικό της κοινό, δεν έχει σίγουρα την έδρα της και γενικά δε μοιάζει να αφορά και πολύ κόσμο. Μόνο περιστασιακά και κυρίως ως ευκαιρία για γκρίνια.

Όλο αυτό που περιγράφω, πόσο δηλαδή απέχει από την εικόνα συνολικά του Ελληνικού ποδοσφαίρου;

Για να ξέρουμε τι λέμε, το παράξενο δεν είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Το παράξενο και το θαύμα ήταν αυτό που έγινε από το 2003 έως το 2014 με Ρεχάγκελ και Σάντος. Οι οποίοι έφτιαξαν μία ομάδα εντελώς απομονωμένη και αυτόνομη από το υπόλοιπο ποδόσφαιρο, με ένα σταθερό κορμό και με στεγανά. Στη συνέχεια, όταν άνοιξαν μερικές χαραμάδες και τρύπες, τρύπωσαν διάφορα τοξικά αέρια, χαλώντας την ατμόσφαιρα. Ο Σκίμπε έκανε μία απέλπιδα προσπάθεια να κάνει μία αξιοπρεπή πορεία, το πέτυχε εν μέρει, αλλά ο ασθενής ήδη νοσεί και μάλιστα βαριά.

Πρακτικά λοιπόν, το να γκρινιάζουμε και να παριστάνουμε τους θιγμένους από την αποτυχία της ομάδας, είναι υποκριτικό. Θες όντως σαν φίλαθλος μία αξιοπρεπή Εθνική ομάδα; Ζήτα να φτιαχτεί το ποδόσφαιρο συνολικά. Αν σου αρέσει αυτός ο πόλεμος μεταξύ μαφιόζων και έχεις συνηθίσει το αρρωστημένο επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, κοίτα να συνηθίσεις και σε μία τέτοια Εθνική ομάδα. Απλά τα πράγματα...

Κατά τα άλλα, καθαρά ποδοσφαιρικά, στον τωρινό προπονητή (και σε όσους τον επέλεξαν) προφανώς και μπορεί να ασκηθεί κριτική. Το πρόβλημα είναι στα μάτια μου σαφές.

- Όταν αγνοείς συστηματικά την κοινή ποδοσφαιρική λογική, αργά ή γρήγορα θα την πληρώσεις.

- Όταν σε μία ομάδα που μαζεύεται ανά 2-3 μήνες για 8-10 μέρες, καλείς 30+ παίκτες, προφανώς ομοιογένεια δεν πρόκειται να υπάρξει.

- Όταν σε όλα τα ματς, στο πρώτο μισάωρο ψάχνεσαι και στα περισσότερα βρίσκεσαι πίσω στο σκορ και μάλιστα με πάνω από ένα γκολ, τότε μάλλον δεν έχεις διαβάσει τον αντίπαλο και δεν έχεις προετοιμάσει σωστά την ομάδα.

- Όταν έχεις αλλάξει σε 5-6 ματς διψήφιο αριθμό σχημάτων και συστημάτων, προφανώς η ομάδα θα μοιάζει χαμένη. Ειδικά αν μιλάμε για Εθνική ομάδα.

- Όταν κάνεις φιλικό και δε δοκιμάζεις απολύτως τίποτα από όσα έκανες στα 2 επίσημα ματς που ακολούθησαν, προκαλείς εκνευρισμό και στους παίκτες.

- Όταν σε 3 ματς έχεις αλλάξει 3 διαφορετικούς τερματοφύλακες και 3 διαφορετικές εκδοχές κέντρου άμυνας, τι σταθερότητα και κατεύθυνση μπορείς να περιμένεις;

- Όταν δεν έχεις καμία δουλεμένη στημένη φάση, ενώ γνωρίζεις την επιθετική σου ένδεια, αλλά και την ικανότητα των κεντρικών σου αμυντικών και είναι κάτι το οποίο προλαβαίνεις να κάνεις σε 8 μέρες, ποιος σου φταίει;

Ναι, προφανώς η χώρα δεν παράγει παίκτες ικανούς στο ένας εναντίον ενός και δημιουργικούς. Και έχει φανερά κενά σε κάποιες θέσεις. Από την άλλη, έχει και κάποιους ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου που γύρω τους μπορεί να χτίσει.

Αλλά όταν συνειδητά επιλέγεις να προχωρήσεις τσαπατσούλικά, με πατέντες και εμπνεύσεις της στιγμής κι όχι με τα ποδοσφαιρικά αυτονόητα, τότε δεν έχεις τύχη. Αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας στο ποδόσφαιρό μας;