Για τον επόμενο μήνα οι ποδοσφαιρόφιλοι του πλανήτη έχουν βαρύ πρόγραμμα. Αρχίζει το ματς. Βασικά όχι ένα απλό ματς, αρχίζει το Μουντιάλ!
Είναι το 9ο Μουντιάλ της ζωής μου. Πρακτικά όμως από το 1986 και το 1990, ως γεννηθείς το 1983 θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Το εξής ένα. Ντιέγκο Μαραντόνα. Θυμάμαι μόνο ότι τον κοιτούσα σα χάνος, ότι τον θαύμαζα και ότι μου φαινόταν παράξενο γιατί το 1990 ενώ παίζει στην Αργεντινή, τον χειροκροτούν οι Ιταλοί. Αργότερα κατάλαβα.
Το 1994 προφανώς ζήσαμε στο ρυθμό της Εθνικής του Παναγούλια. Δε θα ξεχάσω πώς με απογοήτευσε η αποτυχία παικτών που θαύμαζα όπως ο Σαραβάκος. Αλλά και την περηφάνια μου σαν ΟΦΗ γιατί είχε η ομάδα μέσα Μαχλά, Νιόπλια, Αλεξούδη και «κακώς δεν πήρε και το Χανιωτάκη».
Η στιγμή όμως που θα μου μείνει είναι το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Από τότε Ιταλόφιλος, θυμάμαι τον μεγάλο αυτό παίκτη να τους πηγαίνει ως τον τελικό μόνος του, θυμάμαι τα 120 λεπτά σφυροκόπημα της Βραζιλίας και την πεποίθηση ότι αφού δεν το έφαγαν οι Ιταλοί, είναι γραφτό να το πάρουν. Κι έρχεται ο ηγέτης σου να στείλει τη μπάλα έξω. Και τόσο ψηλά, άουτ, για να πάρει εκείνος όλη τη «δόξα» να μην τη μοιραστεί με το τέρμα. Α ρε Μπάτζιο!
To 1998 ήταν το Μουντιάλ του Ζιντάν και του Ρονάλντο. Και της Κροατίας. Το τελευταίο που είδα ως μαθητής και το τελευταίο που είδα στην Κρήτη. Μου έμειναν οι αέρινες κινήσεις του ΖιΖού αλλά και η ανόητη κόκκινή του σε ένα ματς ομίλου με τη Σαουδική Αραβία(!). Έτσι μου συστήθηκε και περίπου με τον ίδιο τρόπο με αποχαιρέτησε το 2006 με το τρομερό τουρνουά που έκανε να καταστρέφεται από την κουτουλιά στον Ματεράτσι. Ήταν όμως και το Μουντιάλ της Κροατίας, μία ομάδα που δημιούργησε το δικό της μύθο, με αρχηγό έναν από τους παίκτες που θαύμαζα, τον Ζβόνιμιρ Μπόμπαν και πολλούς ακόμα παικταράδες (Σούκερ, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς κλπ) που συνδύαζαν με επιτυχία τεχνική και (ελεγχόμενη) αλητεία). Η νίκη τους απέναντι στην μεγάλη Γερμανία είναι από τα ματς που έχω απολαύσει όσο λίγα!
Εννοείται ακόμα παραμένει για όλους μας μυστήριο τι συνέβη στο Ρονάλντο στον τελικό. Πολλές οι θεωρίες συνωμοσίας, μάλλον προφανής η λογική απάντηση αλλά δεν πειράζει, ας μείνει μυστήριο…
Και ξαφνικά το 2002 βρεθήκαμε Άπω Ανατολή. Με την τύχη να βρίσκομαι στην φοιτητική περίοδο της ζωής μου μπόρεσα να δω όλα τα ματς σχεδόν παρά τις «κόντρα» ώρες (πρωινές κλπ) για Ελλάδα. Ήταν το Μουντιάλ του Ρόλαντ Γκόμεζ για εμάς τους Ομιλίτες. Το Μουντιάλ που οι Τούρκοι έκαναν την έκπληξη με το Ρουστού στο τέρμα βαμμένο σα να είναι στρατό και της μοϊκάνας του Ουμίτ Νταβαλά. Αλλά πάνω από όλα ήταν το Μουντιάλ των “R”! Ronaldo- Rivaldo- Ronaldinio! Πρώτα από όλα όμως Ρονάλντο. Ο πραγματικός, ο αυθεντικός, το φαινόμενο, στην καλύτερη του παράσταση. Για τη δική μου γενιά που μεγάλωσε λίγο μετά το ζενίθ του Φαν Μπάστεν και του Μπατιστούτα, ο Ρονάλντο ήταν ο απόλυτος σέντερ φορ. Highlight φυσικά το τραγικό μαλλί που λάνσαρε, ευτυχώς μόνο για τη συγκεκριμένη διοργάνωση.
Το 2006 ήταν για εμένα το Μουντιάλ της επιτυχίας! Καταρχάς το πήραν οι φίλοι μου οι Ιταλοί. Τα 2 γκολ στην παράταση με τους Γερμανούς στον ημιτελικό τα πανηγύρισα όσο λίγα γκολ σε Μουντιάλ! Ειδικά του Ντελ Πιέρο που πάντα του είχα αδυναμία! Επιπλέον είναι το πρώτο (και το τελευταίο) Μουντιάλ που δικαιώθηκα σε ότι προέβλεψα. Ιταλία νικητής, Κλόζε πρώτος σκόρερ και φύγαμε για διακοπές με γεμάτη τσέπη.
Προφανώς όμως η ιστορία και η στιγμή που έμεινε και σε εμένα αλλά και σε όλο τον κόσμο ήταν η κουτουλιά του Ζιντάν. Οδήγησε την ομάδα ως τον τελικό, κόντρα στα προγνωστικά και την άφησε στο τέλος μόνη της πέφτοντας στην παγίδα της ιταλικής πονηριάς.
Από το 2010 ακόμα νομίζω ότι έχω ζαλάδα από τις βουβουζέλες. Πραγματικό μαρτύριο! Μετά από το μαρτυρικό 1994 ξαναεμφανίστηκε και η Ελλάδα, με μία τίμια και αξιοπρεπή παρουσία. Βάλαμε και το γκολ μας, κάναμε και τη νίκη μας και δεν μας είχαν ζαλίσει τρέχοντας οι Νοτιοκορεάτες στο πρώτο ματς μπορεί και να περνούσαμε τους ομίλους. Κατά τα άλλα ήταν το Μουντιάλ που αγαπήσαμε ξανά την Ουρουγουάη του Φορλάν, του Αμπρέου και του ανερχόμενου τότε Σουάρες.
Τότε στον τελικό Ολλανδία - Ισπανία είχε κορυφωθεί η συζήτηση θυμάμαι με τη μία πλευρά να γκρινιάζει «μα είναι ποδόσφαιρο αυτό που παίζει η Ισπανία, σπάει νεύρα» και την άλλη (στην οποία ήμουν κι εγώ) να λέει ότι είναι μία (όχι και τόσο) νέα σχολή που δεν προέκυψε τυχαία και έχει έρθει για να μείνει. Highlights του τελικού η καρατιά του Ντε Γιονγκ και τα χαμένα τετ α τετ του Ρόμπεν.
Το πιο πρόσφατο Μουντιάλ του 2014 έγινε στην «πατρίδα» του ποδοσφαίρου τη Βραζιλία. Ένα ταξίδι που όλοι θα θέλαμε να κάνουμε αλλά λίγοι το κατάφεραν. Φυσικά ήταν και η καλύτερή μας στιγμή ως Ελλάδα. Το πέναλτι του Σαμαρά που εκτέλεσε με ψυχρό αίμα και βλέμμα αλλά και το πέναλτι του Γκέκα που έπιασε (το τονίζω αυτό) ο Νάβας ήταν οι σημαντικότερες στιγμές μας. Πάντως αντικειμενικά η ομάδα του Σάντος (κι αυτό το τονίζω) θα ήταν δίκαιο να περάσει, ήταν καλύτερη από την Κόστα Ρίκα. Ήταν το Μουντιάλ του «τι τον βάζει ακόμα τον Κατσουράνη και τον Καραγκούνη». Τώρα που δεν τους έχουμε, όλοι έχουμε καταλάβει γιατί έπαιζαν όσο τους είχαμε.
Κατά τα άλλα μακράν το highlight του Μουντιάλ η 7αρα της Γερμανίας στη Βραζιλία. Μέσα στην έδρα της! Αυτά γίνονται μία φορά στα 50 χρόνια και όλοι θα το θυμόμαστε πάντα!
Ήταν και η χαμένη ευκαιρία του Μέσι για ένα Μουντιάλ. Ή μήπως αυτό είναι το Μουντιάλ του Μέσι; (τι πάσα έκανα για το φετινό είδατε έτσι;)
Για όσους αντέξατε και διαβάσατε ως εδώ όλο αυτό το κείμενο έχει bonus:
Πρόταση για ζευγάρι τελικού: Γαλλία- Αργεντινή και πρώτος σκόρερ Μέσι (έτσι για τη χαρά της πρόβλεψης και του ξεφτιλίσματος μετά).
