Στο ματς με τον Άρη, περιμέναμε να δούμε από τον ΟΦΗ, κατά βάση, μία άλλη εικόνα, μια αντίδραση και κάποιες ενδείξεις έστω, πως η κατάσταση γυρίζει. Σε γενικές γραμμές, είδαμε όμως όσα ξέραμε. Έναν ΟΦΗ φλύαρο, χωρίς ενέργεια, με σταθερά προβλήματα και χαμηλή αυτοπεποίθηση. Η κανονική σαιζόν τέλειωσε με ένα τρομερό σερί 10 ηττών. Τώρα έρχονται τα play out που ο ΟΦΗ οφείλει να κάνει πρωταθλητισμό. Γίνεται; Θα φανεί στο γήπεδο. 

Πώς ξεκίνησαν οι ομάδες

Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις η πρώτη 11αδα του Νίκου Νιόπλια. Περιορίστηκε στο να προστατεύσει τον Ουές που ήταν στο όριο των καρτών, αλλά και να προσθέσει τον πιο έτοιμο Καστάνιος. Διατήρησε το σχήμα σε 4-3-3, κράτησε την αρκετά επιθετική φιλοσοφία και επέλεξε να πάει σε ένα σχήμα που θα έχει τη δυνατότητα να κρατήσει τη μπάλα και επιδιώξει να πάρει τον έλεγχο του ρυθμού. Η επιλογή του Μαρινάκη ίσως είχε να κάνει και με την παρουσία ενός πιο έμπειρου και καλού στο ανασταλτικό κομμάτι μπακ, απέναντι στα καλά εξτρέμ του Άρη. Από την άλλη, με 3 αρκετά επιθετικούς, αλλά και έμπειρους ποδοσφαιριστές στην επίθεση, έδειξε πως θέλει να χτυπήσει το παιχνίδι και να μη μείνει σε παθητικό ρόλο. 



Από την άλλη πλευρά, ο Μάντζιος δεν έκανε μεγάλες αλλαγές. Μία μίνι - έκπληξη ήταν το ότι ο Μήτρογλου ξεκίνησε βασικός. Στο κέντρο της άμυνας, επέλεξε τον Δεληζήση αντί του Μπελανουάν (ένα μόνιμο δίλημμα), ενώ άφησε εκτός τον Σάκιτς, πιθανόν και λόγω επιβαρύνσεων, έχοντας Σούντγκρεν και Γκανέα στα δύο άκρα. Κατά τα άλλα, το 4-2-3-1 δεν άλλαξε, ούτε και η γενική φιλοσοφία της ομάδας. Αξιοσημείωτο σίγουρα το γεγονός πως στήριξε τον Κουέστα, μετά το σημαντικό λάθος που είχε κάνει στο Κύπελλο κόντρα στον Ολυμπιακό. Βέβαια από το 22' η σύνθεση άλλαξε, μετά τον τραυματισμό στου Μήτρογλου, που έφερε τον Μάνο σε ρόλο φορ.



1ο ημίχρονο - Μία από τα ίδια

Μπορεί να άλλαξε ο προπονητής, αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να αλλάξει δραστικά η εικόνα των ποδοσφαιριστών. Έτσι, παρά την επιθετική και διεκδικητική προσέγγιση στην 11αδα, είδαμε ακόμα ένα νωχελικό και φοβικό ξεκίνημα σε ματς. Κι ακόμα ένα γκολ, από πολύ νωρίς. Μάλιστα, ο Άρης θα μπορούσε γρήγορα να τελειώσει το ματς με το δοκάρι, αλλά και σε άλλες ευκαιρίες του.

Η αμυντική συμπεριφορά της ομάδας συνέχισε να είναι προβληματική. Χαφ που έχαναν σε κρίσιμο σημείο τη μπάλα, αμυντικοί αργοί και δεύτεροι στις μονομαχίες και καμία κάλυψη των εξτρέμ στα μπακ, κόντρα σε μία ομάδα που και ικανούς πλάγιους επιθετικούς είχε και μπακ που ανέβαιναν ψηλά. Ήταν εμφανές πως ο μόνος τρόπος να δυσκολευτεί ο Άρης, ήταν όταν πιεζόταν ψηλά. Όμως αυτό έγινε λίγο και όχι με συνέπεια. Ήταν λογικό κάθε σοβαρή επίθεση να φέρνει τρικυμία στην άμυνα. 

Επιθετικά ξανά ο ΟΦΗ παρουσίασε τη γνωστή του φλυαρία. Δεν ήταν για ακόμα ένα ματς αποφασιστικός, καθυστερούσε να εκδηλώσει τις επιθέσεις του. Θεωρητικά φαινόταν μία πρόθεση να γίνει λίγο πιο άμεση η ανάπτυξη και γενικά, πέρα από κάποιες πρωτοβουλίες από Ντε Γκούζμαν και Στάρζεον, δεν προβλημάτισε ιδιαίτερα την αντίπαλη άμυνα. Η δε αναγκαστική αλλαγή του Άρη, τον βοήθησε να γίνει πιο συμπαγής και να έχει μεγαλύτερη ενέργεια στην πίεση του από ψηλά.

Στο κλείσιμο του ημιχρόνου, το ερώτημα που υπήρχε ήταν αν ο ΟΦΗ μπορεί στο 2ο μέρος να γίνει πιο πιεστικός κι επιθετικός, χωρίς να γίνει η άμυνά του σάκος του μποξ στις αντεπιθέσεις.

2ο ημίχρονο - Αντίδραση μηδέν

Η απάντηση στο ερώτημα του ημιχρόνου, δόθηκε μάλλον νωρίς. Ο ΟΦΗ πήρε τα μέτρα που του έδωσε ο Άρης, όμως εμφανώς δεν ήξερε τι να τα κάνει. Ο Νιόπλιας πήρε το ρίσκο να ρίξει από νωρίς τον Νέιρα στο ματς, αντί Στάικου, ελπίζοντας πως η συνύπαρξη του με τον Ντε Γκούζμαν θα δώσουν στην ομάδα δημιουργία. Τελικά η συνύπαρξη αυτή κράτησε μόλις 3' λεπτά (και μία κανονική επίθεση εντός αυτών), μέχρι να αποχωρήσει ο Ολλανδός αναγκαστικά. Στη συνέχεια, επιστρέψαμε σε όσα βλέπαμε. Είναι χαρακτηριστικό πως οι μοναδικές 3 τελικές του ΟΦΗ, έγιναν όλες από τον Ντε Γκούζμαν.

Στο τελευταίο ημίωρο, είδαμε ένα παιχνίδι που περισσότερο παρέπεμπε σε 2ο γκολ του Άρη σε κάποια κόντρα, παρά στην ισοφάριση. Ο Μάντζιος έκανε διαχείριση και προσώπων, ο Νιόπλιας δεν είχε και πολλά να αντιπαρατάξει για να αλλάξει τη ροή του, οπότε φαινόταν πως μόνο από κάποια αναλαμπή της στιγμής, θα μπορούσε να έρθει ένα γκολ. Κι αυτό επειδή ο Άρης παρουσιάστηκε λιγότερο αποτελεσματικός επιθετικά, από ό,τι συνήθως. Πρακτικά, θα μπορούσε να πει κανείς πως όλο το πρόβλημα του ΟΦΗ συνοψίζεται σε μία φάση. Αυτή του 81ου λεπτού, όταν μετά από ένα αξιοπρεπές και υπομονετικό χτίσιμο επίθεσης με καλό passing game, ο Μαρινάκης μόνος μέσα στην περιοχή και διαγώνια από το τέρμα, επιχείρησε μία ψηλή σέντρα σουτ στο πουθενά. Ούτε σουτ τόλμησε, ούτε μία καλή τελική πάσα είχε το καθαρό μυαλό να κάνει.

Γενικά, ο ΟΦΗ έχει σοβαρό κόμπλεξ στην τελική προσπάθεια. Δε μπορεί ούτε να πασάρει καλά, ούτε και να σουτάρει. Φλυαρεί, αργεί και τελικά όχι μόνο δεν απειλεί, αλλά χάνοντας τη μπάλα τρέχει να σώσει ό,τι μπορεί με την άμυνά του και σε ανισορροπία και σε τρικυμία. 

Δεν έχει νόημα μεγαλύτερη ανάλυση. Ο ΟΦΗ έκανε μία σύνοψη των προβλημάτων του και σε αυτό το ματς. Ουσιαστικά κι ο Νιόπλιας το αποδέχτηκε, μιλώντας για μία ομάδα που "έρχεται" στα play out.

Το ρεζουμέ

Μπορεί να έφυγε ο Σίμος, όμως για όσους θεωρούμε πως το κύριο βάρος για την κατρακύλα της ομάδας πέφτει στην εικόνα, τη νοοτροπία και την νωχελικότητα των ποδοσφαιριστών, αυτό το ματς ήταν - δυστυχώς - επιβεβαίωση. Ο νέος προπονητής, πέρα από την ελπίδα του για επιστροφές, θα πρέπει να βρει και τον τρόπο να ξυπνήσει την ομάδα. Χωρίς ενέργεια, αποφασιστικότητα σε κάθε φάση και πίστη, δεν υπάρχει καμία ελπίδα παραμονής. Κι ο ΟΦΗ τώρα καλείται να κάνει μία μεγάλη υπέρβαση, να κάνει πρωταθλητισμό στο μίνι - πρωτάθλημα των 7 αγώνων που έρχονται.